‘Jouw onweerstaanbare charmes’ – Jennifer Probst
Genre: roman/chicklit
Uitgever: De Boekerij
ISBN: 9789022586297
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 272
Uitgave: maart 2019
Met dank aan Uitgeverij De Boekerij voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.
Nog niet eerder las ik een boek van deze auteur en ik moet helaas concluderen dat mijn eerste kennismaking met haar werk teleurstellend is geweest. De achterflap maakt nieuwsgierig. Wat is het verhaal van Presley en Nolan? Hoe kan het dat Nolan Presley niet herkent? Verder geeft zowel de achterflap als de cover de indruk dat dit een lekkere chicklit zou kunnen zijn. Het voorspelbare vind ik dan ook geen probleem. In dit soort boeken vind ik de weg naar het einde belangrijker.
Wat ik wel storend vond waren bijvoorbeeld Engelse woorden die makkelijk naar het Nederlands vertaald hadden kunnen (moeten zelfs, naar mijn idee) worden. Zo wordt er bijvoorbeeld gezegd ‘Libby hugde haar’. Dit had met gemak veranderd kunnen worden naar ‘Libby gaf haar een knuffel’. Ook het woord ‘omturnen’ in een zin waar het ging om het van mening doen veranderen van een personage is zo’n voorbeeld. En of het komt door de vertaling of door de woordkeuze van Probst, persoonlijk vind ik het storend wanneer benamingen constant door elkaar worden gebruikt wanneer hetzelfde wordt bedoeld. Zo ging het wisselend over een kutje en een vagina of over een pik, mannelijke schoonheid en een erectie. Welke benaming je beter vindt is persoonlijk, maar kies er één en hou het daarbij.
Hoewel Probst een vlotte manier van schrijven heeft, weet het verhaal mij nauwelijks te boeien. Het is een niemendalletje waarin veel herhaling voorkomt en personages jong overkomen. Nu vind ik mijzelf niet oud met mijn eenendertig jaar, maar wel volwassen. De personages praten op een manier met elkaar alsof ze niet ouder zijn dan tweeëntwintig en hoewel dat een volwassen leeftijd is, voelde het niet zo aan.
Een slordigheidje van de achterflap is dat er staat dat Presley op een vernederende wijze werd gedumpt. De ironie wil dat Probst zelf aan het einde van het boek schrijft ‘Dumpen was een groot woord, gezien het feit dat er geen sprake was van een relatie’. Ja, Presley bracht een nacht door met Nolan in het verleden maar van dumpen was geen sprake.
Ik kan zeker genieten van een boek dat niet diepzinnig is maar waar je juist even in weg kunt dromen zonder ellende of moeilijke materie. Dat wil echter niet zeggen dat een boek niets om het lijf hoeft te hebben. De herhalingen en het gebrek aan enige spanning maken het verhaal saai. Presley en Nolan draaien maar om elkaar heen. Ze komen dichter tot elkaar en dan valt er iets voor waardoor Presley weer afstand neemt. Dit gebeurt continu en is waar het boek om draait.
Ieder verdient een tweede kans dus ook Probst. Wie weet kan ik een ander boek van haar meer waarderen maar dit keer kom ik niet hoger dan 1,5 ster.
Annelien Kruithof
De Perfecte Buren
Dit lijkt me nou echt een boek op eenzaam hoog niveau 🙁