‘De Dode Kamer’ – Bronja Hoffschlag

Werkelijk op ieder vlak elkaars tegenpolen. Misha is de jongste; met een IQ van
150 zeer intelligent maar sociaal ‘apart’ te noemen. Lennart leeft een leven
dat al vroeg in het teken van drank, drugs en vrouwen staat maar ook van het
vooral niet werken of over z’n toekomst nadenken. “Wie dan
leeft…..” lijkt op zijn lijf geschreven.
auto-ongeluk waarbij de dronken spookrijder zelf aan de dood ontsnapt. Hun
leven zal daardoor nooit meer hetzelfde zijn…..verre van zelfs.
Bureau Jeugdzorg, geplaatst in een pleeggezin. Lennart gaat bij een oom wonen
en belooft Misha voor hem te zullen gaan zorgen op het moment dat hij 18 wordt
en dus voogdij kan aanvragen. In plaats van 9 maanden duurt dat echter ruim 3
jaar……. al die tijd gaat Misha door een hel. En Lennart? Die weet van niks, die heeft het
dan ook te druk met blowen en drinken.
Beschadigd maar gedreven studeert hij een tijdje later, ondanks alles, af en
wordt een architect met grote internationale successen. Misha heeft zijn leven
volledig uitgestippeld en berekend, hij laat niets aan het toeval over. Lennart
is wat ie zelf noemt een “beroepswerkloze”. Omdat ze zo verschillend
zijn is de relatie tussen de twee jongens minstens gecompliceerd te noemen, ze
hebben ook weinig met elkaar gemeen, het contact is moeilijk waardoor ze elkaar
niet echt goed leren kennen. Ze leven dan ook grotendeels langs elkaar af. Het
is niet dat ze het niet proberen maar het blijft moeilijk, ze verschillen
gewoon teveel. Daarbij zijn sommige dingen niet te verwoorden en zorgen
daardoor voor nóg meer onbegrip, nóg meer afstand.
workaholic Misha ontslag neemt en naar de VS vertrekt om een ‘rondreis’ te gaan
maken, zonder daar ook maar iets van te hebben gezegd, zomaar van de ene op de
andere dag. Lennart probeert keer op keer contact met hem te krijgen maar vangt
telkens bot. En dus gaat ie, min of meer gedwongen, op zoek naar anderen die
wellicht wél weten hoe het zit, vrienden van Misha. Maar dat is gemakkelijker
gezegd dan gedaan. Deze zoektocht levert namelijk meer vragen dan antwoorden en
al snel heeft Lennart in de gaten dat er heel veel niet klopt. Hij graaft
dieper en dieper en stuit alleen maar op nóg meer onduidelijkheid en raakt hierdoor
behoorlijk gefrustreerd. Waar is Misha toch mee bezig? De vraag “hoe goed
ken ik mijn ‘kleine broertje’ eigenlijk?” houdt Lennart voortdurend bezig.
Niets maar dan ook werkelijk niets blijkt te zijn zoals hij dacht, het komt nog
niet eens in de buurt…….
Lennart. Vanuit zijn perceptie ervaar je als lezer het moeizame contact met
zijn broertje en dat dat toch wel iets is waar Lennart mee zit. De opgelegde
verantwoording valt hem zwaar. Maar Misha is ook zo anders dan hij!
structuur die Misha nodig blijkt te hebben, juist dát kan hij z’n broer niet
geven, hij zou daarbij ook niet weten hóe, dat is hem tenslotte nooit geleerd.
komen bij Lennart allerlei vragen naar boven. Waarom lukt het hem niet om
contact met Misha te krijgen? Waarom neemt ie zijn telefoon niet op en wat is
toch al dat geheimzinnige gedoe? Wát is er allemaal aan de hand? Vragen, vragen
en nog meer vragen…… Totdat Lennart een telefoontje krijgt uit de VS, dát
gesprek verandert alles.
beleving van Misha. Zijn kijk op de relatie met zijn grote broer en op zijn
leven tot dusver. Zijn onverteerbare woede t.a.v. de tijd dat hij bij het
pleeggezin moest verblijven. De gedrevenheid en behoefte aan structuur die
nodig zijn om te krijgen waar hij op uit is. Niemand, behalve zijn
jeugdvriendin Maren, die ook maar iets weet van wat er in zijn jeugd is
voorgevallen. Niemand zou begrijpen dat wat hij gaat doen de enige manier is om
te overleven, om los te kunnen laten en zo te proberen nog iets van zijn leven
te maken. Werkelijk alles blijkt geoorloofd om te krijgen waar Misha op uit is;
Wraak !!
geweldig boek zonder teveel vrij te geven. Want dat zou zo jammer zijn. Dit
boek móet je als thrillerlezer écht gelezen hebben. Werkelijk alles klopt; de
manier van schrijven, het taalgebruik, de spanningsopbouw, de karakters, de
situatieschetsen. Je bent als het ware zelf onderdeel van het boek, zó
duidelijk is het allemaal omschreven. En dat allemaal zonder ook maar één regel
te overdrijven. Ondanks de ruim 700 pagina’s is het boek verre van langdradig
te noemen, geen enkel moment van verveling. Tot op het einde toe is het
leestempo hoog, je wilt weten hoe het nu zit, je kunt nauwelijks wachten. Het
blijft de gehele tijd spannend, je kunt je geen voorstelling doen waar het verhaal
heen gaat, want keer op keer word je verrast door de wendingen in het verhaal.
Soms is het ronduit schokkend wat er beschreven wordt, hard en meedogenloos,
onvoorstelbaar en onbegrijpelijk. De omschrijving van de (on)verwachte
vriendschappen, gevaarlijk maar ó zo waardevol, die op een vreemde manier ook
onvoorwaardelijk blijken te zijn! Alle
emoties in dit boek liggen dicht bij elkaar, prachtig omschreven en vooral ook
heel menselijk.
aaneengesloten heb uitgelezen. Volledig in het verhaal getrokken was het bijna
onmogelijk om het weg te leggen. Het is maar goed dat niet alle, ruim 700
pagina’s tellende, boeken van dit niveau zijn en zó goed. Ik zou bijna zelf een boek kunnen schrijven
om te beschrijven hoe bijzonder dít boek is, dat deze ‘dikke pil’ vraagt om
meer (en dat komt er gelukkig ook) en dan liever vandaag dan morgen.
gevoel dat dit exemplaar thuishoort tussen de grote jongens en meisjes in
schrijfland laat me niet los. Met gemak zet ik straks dit boek in mijn kast
tussen namen zoals Jeffery Deaver, John Grisham en Karin Slaughter. Feitelijk
zegt dat natuurlijk niets maar het is om aan te geven waar, volgens mij, dit
boek thuishoort.
gaat worden. Overdreven? Echt niet! Lees het en “beleef” dit boek.
dan ook niet loslaten, sommige delen van het verhaal zag ik bijna als een film
voor me. Zó duidelijk, zó goed omschreven. Naar niemand beledigend bedoeld maar
het is bijna on-Nederlands te noemen.
moeilijk geweest om een recensie te schrijven, juist omdat ik zo enthousiast
ben, juist omdat het boek zo verdomd goed is. Ik wil het verhaal niet helemaal
vrijgeven, ik wil niet teveel vertellen want de verleiding om dit boek zelf te
gaan lezen moet oprecht vanuit jezelf komen en niet omdat ik dat zo mooi kan
“verkopen”. Dan zou ik dit debuut absoluut tekort doen, dit verhaal
verdient het om gelezen te worden.
dit spektakel te gaan lezen, dan krijg je er geen spijt van !!
allemaal !! Ik kijk uit naar het vervolg !!