‘De Dode Kamer’ – Bronja Hoffschlag

Gepubliceerd 3 december 2014

Genre; psychologische thriller

Uitgever; Agemo

ISBN;9789082137002

Uitvoering; paperback

Aantal pagina’s; 716

Uitgave;november 2013

“Ik heb me al zo vaak in mijn broer vergist. Ik dacht altijd dat ik hem goed kende en dat hij voorspelbaar was. Ik dacht dat ik wist hoe hij in elkaar zit, maar inmiddels moet ik toegeven, dat ik geen idee meer heb wie Misha is en waar hij toe in staat is.” Beroepswerkeloze Lennart Larsen en zijn jongere broer, succesvol architect Misha, zijn in alles elkaars tegenpolen. Lennart brengt zijn dagen door met drinken, blowen en het behouden van zijn Sociale Dienst uitkering, terwijl Misha zestien uur per dag werkt. Hun ouders zijn vijftien jaar eerder omgekomen bij een auto-ongeluk en dat verlies is een kruispunt gebleken, waarop de broers beiden een andere afslag hebben genomen. Het contact tussen hen verloopt uiterst moeizaam en er gaan soms peri odes van weken voorbij, waarin ze helemaal geen contact hebben. Wanneer Misha echter langere tijd zijn telefoon niet opneemt en Lennart op onderzoek uitgaat, ontdekt hij dat zijn broer ontslag heeft genomen en is vertrokken naar Amerika. Het is het begin van een wekenlange zoektocht, die Lennart genadeloos hard confronteert met het verleden, leugens en waarheden, geheimen, raadsels, codes, dubbele agenda’s en herinneringen. Naarmate zijn zoektocht vordert en hij steeds meer aspecten van Misha’s leven ontsluiert, komt Lennart erachter dat hij zijn broer helemaal niet goed kent en dat hij geen idee heeft waar Misha toe in staat is. Ondertussen gaat Misha de confrontatie aan met de geesten uit zijn verleden en nieuwe demonen, terwijl het geheim dat hij al vijftien jaar met zich meedraagt hem steeds verder de duisternis intrekt en hij zich in een uitzichtloze wraakmissie stort. Onbedoeld en ongewild trekt hij daarbij de aandacht van seriemoordenaar Donald Skinner. De gevolgen zijn niet te overzien.

We maken kennis met de broers Mischa en Lennart Larsen.
Werkelijk op ieder vlak elkaars tegenpolen. Misha is de jongste; met een IQ van
150 zeer intelligent maar sociaal ‘apart’ te noemen. Lennart leeft een leven
dat al vroeg in het teken van drank, drugs en vrouwen staat maar ook van het
vooral niet werken of over z’n toekomst nadenken. “Wie dan
leeft…..” lijkt op zijn lijf geschreven.

Op jonge leeftijd komen de ouders van de jongens om bij een
auto-ongeluk waarbij de dronken spookrijder zelf aan de dood ontsnapt. Hun
leven zal daardoor nooit meer hetzelfde zijn…..verre van zelfs.

Gezien de leeftijd van Mischa op dat moment wordt hij, via
Bureau Jeugdzorg, geplaatst in een pleeggezin. Lennart gaat bij een oom wonen
en belooft Misha voor hem te zullen gaan zorgen op het moment dat hij 18 wordt
en dus voogdij kan aanvragen. In plaats van 9 maanden duurt dat echter ruim 3
jaar……. al die tijd gaat Misha door een hel. En Lennart? Die weet van niks, die heeft het
dan ook te druk met blowen en drinken.

Uiteindelijk komt Misha toch bij zijn broer terecht.
Beschadigd maar gedreven studeert hij een tijdje later, ondanks alles, af en
wordt een architect met grote internationale successen. Misha heeft zijn leven
volledig uitgestippeld en berekend, hij laat niets aan het toeval over. Lennart
is wat ie zelf noemt een “beroepswerkloze”. Omdat ze zo verschillend
zijn is de relatie tussen de twee jongens minstens gecompliceerd te noemen, ze
hebben ook weinig met elkaar gemeen, het contact is moeilijk waardoor ze elkaar
niet echt goed leren kennen. Ze leven dan ook grotendeels langs elkaar af. Het
is niet dat ze het niet proberen maar het blijft moeilijk, ze verschillen
gewoon teveel. Daarbij zijn sommige dingen niet te verwoorden en zorgen
daardoor voor nóg meer onbegrip, nóg meer afstand.

Hoe slecht ze elkaar kennen blijkt op het moment dat
workaholic Misha ontslag neemt en naar de VS vertrekt om een ‘rondreis’ te gaan
maken, zonder daar ook maar iets van te hebben gezegd, zomaar van de ene op de
andere dag. Lennart probeert keer op keer contact met hem te krijgen maar vangt
telkens bot. En dus gaat ie, min of meer gedwongen, op zoek naar anderen die
wellicht wél weten hoe het zit, vrienden van Misha. Maar dat is gemakkelijker
gezegd dan gedaan. Deze zoektocht levert namelijk meer vragen dan antwoorden en
al snel heeft Lennart in de gaten dat er heel veel niet klopt. Hij graaft
dieper en dieper en stuit alleen maar op nóg meer onduidelijkheid en raakt hierdoor
behoorlijk gefrustreerd. Waar is Misha toch mee bezig? De vraag “hoe goed
ken ik mijn ‘kleine broertje’ eigenlijk?” houdt Lennart voortdurend bezig.
Niets maar dan ook werkelijk niets blijkt te zijn zoals hij dacht, het komt nog
niet eens in de buurt…….

De Dode Kamer vertelt in het eerste deel het verhaal van
Lennart. Vanuit zijn perceptie ervaar je als lezer het moeizame contact met
zijn broertje en dat dat toch wel iets is waar Lennart mee zit. De opgelegde
verantwoording valt hem zwaar. Maar Misha is ook zo anders dan hij!

Lennart heeft zichtbaar moeite met de manier van leven, de
structuur die Misha nodig blijkt te hebben, juist dát kan hij z’n broer niet
geven, hij zou daarbij ook niet weten hóe, dat is hem tenslotte nooit geleerd.

Op het moment dat Misha begint aan zijn zogenaamde ‘reis’
komen bij Lennart allerlei vragen naar boven. Waarom lukt het hem niet om
contact met Misha te krijgen? Waarom neemt ie zijn telefoon niet op en wat is
toch al dat geheimzinnige gedoe? Wát is er allemaal aan de hand? Vragen, vragen
en nog meer vragen…… Totdat Lennart een telefoontje krijgt uit de VS, dát
gesprek verandert alles.

Het tweede deel van het verhaal is geschreven vanuit de
beleving van Misha. Zijn kijk op de relatie met zijn grote broer en op zijn
leven tot dusver. Zijn onverteerbare woede t.a.v. de tijd dat hij bij het
pleeggezin moest verblijven. De gedrevenheid en behoefte aan structuur die
nodig zijn om te krijgen waar hij op uit is. Niemand, behalve zijn
jeugdvriendin Maren, die ook maar iets weet van wat er in zijn jeugd is
voorgevallen. Niemand zou begrijpen dat wat hij gaat doen de enige manier is om
te overleven, om los te kunnen laten en zo te proberen nog iets van zijn leven
te maken. Werkelijk alles blijkt geoorloofd om te krijgen waar Misha op uit is;
Wraak !!

Het is moeilijk om een recensie te schrijven over dit
geweldig boek zonder teveel vrij te geven. Want dat zou zo jammer zijn. Dit
boek móet je als thrillerlezer écht gelezen hebben. Werkelijk alles klopt; de
manier van schrijven, het taalgebruik, de spanningsopbouw, de karakters, de
situatieschetsen. Je bent als het ware zelf onderdeel van het boek, zó
duidelijk is het allemaal omschreven. En dat allemaal zonder ook maar één regel
te overdrijven. Ondanks de ruim 700 pagina’s is het boek verre van langdradig
te noemen, geen enkel moment van verveling. Tot op het einde toe is het
leestempo hoog, je wilt weten hoe het nu zit, je kunt nauwelijks wachten. Het
blijft de gehele tijd spannend, je kunt je geen voorstelling doen waar het verhaal
heen gaat, want keer op keer word je verrast door de wendingen in het verhaal.
Soms is het ronduit schokkend wat er beschreven wordt, hard en meedogenloos,
onvoorstelbaar en onbegrijpelijk. De omschrijving van de (on)verwachte
vriendschappen, gevaarlijk maar ó zo waardevol, die op een vreemde manier ook
onvoorwaardelijk blijken te zijn! Alle
emoties in dit boek liggen dicht bij elkaar, prachtig omschreven en vooral ook
heel menselijk.

Het zal dan ook geen verrassing zijn dat ik dit boek
aaneengesloten heb uitgelezen. Volledig in het verhaal getrokken was het bijna
onmogelijk om het weg te leggen. Het is maar goed dat niet alle, ruim 700
pagina’s tellende, boeken van dit niveau zijn en zó goed. Ik zou bijna zelf een boek kunnen schrijven
om te beschrijven hoe bijzonder dít boek is, dat deze ‘dikke pil’ vraagt om
meer (en dat komt er gelukkig ook) en dan liever vandaag dan morgen.

Dat dit boek een debuut is is bijna niet te geloven. Het
gevoel dat dit exemplaar thuishoort tussen de grote jongens en meisjes in
schrijfland laat me niet los. Met gemak zet ik straks dit boek in mijn kast
tussen namen zoals Jeffery Deaver, John Grisham en Karin Slaughter. Feitelijk
zegt dat natuurlijk niets maar het is om aan te geven waar, volgens mij, dit
boek thuishoort.

Ik verbaas me dan ook niet als De Dode Kamer straks verfilmd
gaat worden. Overdreven? Echt niet! Lees het en “beleef” dit boek.

Ik kon het gevoel van de tv-serie ‘Prison Break’ zo nu en
dan ook niet loslaten, sommige delen van het verhaal zag ik bijna als een film
voor me. Zó duidelijk, zó goed omschreven. Naar niemand beledigend bedoeld maar
het is bijna on-Nederlands te noemen.

Zoals ik al eerder aangaf is het voor mij nog niet eerder zó
moeilijk geweest om een recensie te schrijven, juist omdat ik zo enthousiast
ben, juist omdat het boek zo verdomd goed is. Ik wil het verhaal niet helemaal
vrijgeven, ik wil niet teveel vertellen want de verleiding om dit boek zelf te
gaan lezen moet oprecht vanuit jezelf komen en niet omdat ik dat zo mooi kan
“verkopen”. Dan zou ik dit debuut absoluut tekort doen, dit verhaal
verdient het om gelezen te worden.

Wat ik wél kan vrijgeven is het volgende; wanneer je besluit
dit spektakel te gaan lezen, dan krijg je er geen spijt van !!

Als er zes sterren waren, dan kreeg Bronja Hoffschlag deze
allemaal !! Ik kijk uit naar het vervolg !!

Patrice