Lopen naar het einde van de wereld luidt de ondertitel van dit boek en dat is precies wat Wim Diepeveen heeft gedaan om zijn ernstige burn-out te verwerken. In 2015 raakt hij zwaargewond bij een fors skiongeluk. Hij gaat veel te snel weer aan het werk en loopt mede daardoor helemaal vast. Op het dieptepunt van zijn crisis raadt zijn arts hem aan te gaan lopen. Wim Diepeveen neemt dat ter harte en besluit om een voettocht naar Santiago de Compostella te ondernemen. Hij start vrijwel meteen, ongetraind en onvoorbereid. Onderweg schrijft hij zijn belevenissen van die dag op in een schriftje. Naarmate zijn tocht vordert, komen er meer schriftjes bij.

De eerste weken loopt zijn route door Duitsland, hij loopt alleen en wordt totaal op zichzelf teruggeworpen. Dat valt hem niet mee. Regelmatig voelt hij zich niet goed, oude angsten spelen op, hij moet dan ook getwijfeld hebben of hij zijn tocht uit zou lopen. Maar hij recht steeds weer zijn rug en gaat door, stap voor stap, kilometer na kilometer. In het begin van zijn voettocht onderbreekt hij af en toe zijn tocht om naar huis te gaan, naar zijn vrouw en zijn gezin. Hoewel hij dat steeds heel fijn vindt, bekruipt hem na een tijdje toch altijd weer het gevoel dat hij niet kan voldoen aan de eisen die anderen aan hem stellen. Santiago blijft hem trekken…

Na de zomervakantie gaat hij weer op pad. Hij keert terug naar zijn laatste stopplaats en herneemt zijn persoonlijke queeste. Vanaf dat moment, september, is hij op de pelgrimsweg nooit meer helemaal alleen, altijd zijn er andere pelgrims die hetzelfde doel hebben. ‘Wie slaaf is van de gewoonte en elke dag dezelfde weg gaat, wie nooit zijn horizon verandert, nooit andere kleren aantrekt, nooit met een onbekende praat, gaat langzaam dood. Wie nooit zijn koers verlegt, wie geen risico’s neemt om zijn dromen te realiseren, die gaat langzaam dood. Leef nu, neem nu risico. Handel nu. Ga niet nu al dood. Laat je je geluk niet ontzeggen. Dus pelgrims, kom op. Ga op weg en ontzeg jezelf niet om gelukkig te zijn. Ga op weg want je stappen zijn je woorden, je weg je lied, en je vermoeidheid zal je kussen zijn. En de stilte zal tot je spreken’. Door de rake beschrijvingen van de auteur, loop je met hem mee, door Duitsland, Frankrijk en Spanje naar Santiago en zelfs nog verder, naar het einde van het pad.

Een ontroerend verhaal, het geheel is verwerkt in een dagboekstijl. De auteur beschrijft elk onderdeel van de route, zijn dagtochten, de overnachtingen, de maaltijden. De gastvrijheid die gedurende de tocht steeds groter wordt. Het optrekken met andere pelgrims, iedereen loopt in zijn of haar eigen tempo maar vaak treft men elkaar bij rustplaatsen of overnachtingen. Een pelgrim laat alles los, alleen vandaag telt en morgen is het weer vandaag. Een pelgrim neemt het leven zoals het komt, bij elke overnachting gelden andere regels en dat is goed. Soms regent het, soms brandt de zon, vermoeide benen, zere voeten, de pelgrim loopt door. En al lopend leert iedereen zijn of haar les.

Een indrukwekkend boek. Zelf ben ik afgelopen jaar ook veel gaan wandelen maar ik zie mezelf toch nog niet zo’n monstertocht ondernemen! Dat heeft de auteur wel gedaan, hij begon ongetraind aan deze tocht, de conditie bouwde hij op door het gewoon te doen. Gaandeweg verloor hij vele kilo’s aan gewicht, letterlijk én figuurlijk. Door de prettige schrijfstijl loop je in gedachten het hele pad met hem mee, ervaart de gastvrijheid maar ook de ontberingen. Misschien moet ik maar eens beginnen met het Pieterpad! Een prima boek dat aanzet tot reflectie, vier sterren.

Jeannie
Perfecte Buren

Genre: non-fictie
Uitgeverij: Palmslag
ISBN: 9789493059931
Aantal pagina’s: 357
Uitvoering: paperback
Verschijningsdatum: april 2021

Hartelijk dank aan Uitgeverij Palmslag voor het leesexemplaar.