Op het nachtkastje van… Bronja Hoffschlag
Bronja Hoffschlag debuteerde in 2013 met de psychologische thriller De Dode Kamer, het eerste deel in de Project X trilogie rondom een Nederlandse jongeman in een Amerikaanse supermax-gevangenis. Als eerste self-publisher won zij hiermee de Hebban Debuutprijs in 2014. Het vervolg, De Skinner Methode, verscheen in 2015 en veroverde met een score van 9,7 de eerste plaats in de Hebban Leesclub Hall of Fame. Het laatste deel – De Spiegelkoning – van de trilogie verscheen in december 2019.
Naast deze trilogie schreef Hoffschlag twee stand-alones: de thrillernovelle Snuff (2014) en de deels waargebeurde roman P.I.D. over de vermeende dood van Beatle Paul McCartney in 1966 (2017). Ook werkte zij als tekstschrijver mee aan het album Nightmares en de EP P.I.D. van de heavy metalband Burning.
Een nachtkastje heb ik niet, maar wat ik natuurlijk wel heb is een nog-te-lezen-stapel. Beter gezegd: ik had ooit een nog-te-lezen-stapel, totdat de stapel zo hoog werd dat hij dreigde om te vallen en werd opgesplitst in minder hoge stapeltjes. De meeste lezers zullen dit herkennen: je hebt nog tientallen ongelezen boeken liggen, maar toch blijf je nieuwe boeken kopen. Tussen het schrijven, mijn research, mijn andere baan en mijn gezin door, heb ik ongeveer tijd voor twintig boeken per jaar, dus de stapeltjes worden eerder hoger dan lager.
Bronja Hoffschlag
Mijn man zal het stellig ontkennen, maar er zit een systeem in mijn stapels: er zijn diverse stapels ‘voor later’, er is een stapel voor mijn research en er is een nu-stapeltje, met maximaal vijf boeken die ik als eerste wil lezen. De boekenkast is voor uitgelezen boeken die ik wil bewaren, alle andere boeken die uit zijn, geef ik weg. Een systeem, dus.
Het boek dat ik aan het lezen ben, zit meestal in mijn tas, omdat ik vooral lees in de tram naar en van kantoor. Op dit moment is dat Puur Wit, het eerste deel in een nieuwe serie van Patty van Delft, Terras Atlas. De laatste jaren lees ik weer jeugdboeken en heb ik het Young Adult-genre ontdekt. Onze schoolbibliotheek was heel klein, dus toen ik die uitgelezen had, ben ik overgestapt naar boeken voor volwassenen. Met uitzondering van Harry Potter had ik sinds 1993 geen jeugdboek meer gelezen, dus er gaat een heel nieuwe wereld voor me open. Patty is een van mijn favorieten in dit genre. Ze heeft een heerlijke schrijfstijl, heel eigen en beeldend. Boeken waarin je echt kunt verdwijnen. Ik kijk alvast uit naar het tweede deel van Terras Atlas.
Mijn volgende boek wordt Kinderen van het Ruige Land van Auke Hulst. Ik ontdekte Auke ooit per toeval, doordat ik De Eenzame Snelweg vond in een tweedehandswinkeltje: zijn eerbetoon aan Jack Kerouac, ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van On The Road. Een must-have voor een Beat Generation-meisje als ik. Omdat de schrijfstijl me beviel, heb ik ook Aukes andere boeken gekocht. Kinderen van het Ruige Land is een van de laatste die ik nog moet lezen.
Daarna krijgt C.J. Tudor een laatste kans met De Anderen. Haar debuut, De Krijtman, vond ik erg sterk. Het was goed geschreven en authentiek. De opvolger De Terugkeer was voor mij de tegenvaller van 2019. Ik was echt teleurgesteld. Hoewel goed geschreven haalde het qua plot en spanning bij lange na het niveau van haar debuut niet, en het einde was een kopie van Stephen Kings Pet Sematary. Als diezelfde King dan ook nog op de cover het werk van Tudor aanbeveelt bij liefhebbers van zijn eigen werk, dan bevat dit boek van Tudor vooral te weinig van Tudor zelf naar mijn smaak. Ik hoop dus vooral dat ze zichzelf hervindt in De Anderen, hoewel de quote op de voorkant niet veel goeds belooft op dat gebied: “De Britse Stephen King!”
Het laatste boek op mijn stapeltje is Oude Wijze Honden van Elli H. Radinger. Dat ligt al op de stapel sinds het uitkwam in juni vorig jaar, maar doordat ik De Spiegelkoning aan het afronden was, kwam ik er steeds niet aan toe. In december, vlak na de verschijning van mijn laatste boek, ging onze eigen oudste wijze hond Icaro (17) opeens hard achteruit en op 30 december moesten we hem laten gaan. Anderhalve maand later werd het andere oudje, Eli (16), heel erg ziek en vochten we vijf lange weken voor zijn leven. Tegen alle verwachtingen in wonnen we die strijd, maar zo kort na het verlies van Ieckie en de heftige periode met Eli, denk ik dat het verstandig is als Radinger nog even onderop de stapel blijft liggen.
Nieuwsgierig naar de boeken van Bronja? Via onderstaande linken bestel je ze in een klik EN je steunt er bovendien de boeksector mee !
