Ireen schrijft… ‘Red de bitterbal’

Verplicht leesvoer: én red de bitterbal

Waar vroeger de zaterdagmiddagen met de weekendeditie van mijn favoriete krant als rustpunt fungeerden, heb ik die tijd wegens mijn vele online aanwezigheid lang achter me gelaten. En dan plotseling, besef je dat je die nuchtere ingezonden brieven zo mist. De rake columns. De strips ter verstrooiing. Ja, zelfs je dagelijkse horoscoop.

Dat nam ik allemaal tot me, liefst voorzien van een biertje, en beter nog, dat bittergarnituurtje. Dat maakte mijn zaterdagmiddag tot een gezellig festijn, wat wat mij betreft eindeloos mocht duren.

Nu heeft de krant plaatsgemaakt door het lezen van veel blogs, zoals deze, waardoor ik me uitgebreid kan laten informeren welke boeken terecht mijn boekenplanken en die van jou moeten sieren.

Want juist in deze barre tijden realiseer je je dan dat ik deze verloren tijd zo goed tot zijn recht zou kunnen laten komen, door meer boeken te lezen. Met als verplicht leesvoer voor erbij, óók dat bittergarnituur. Want laten we wel wezen, we moeten de diverse industrieën levend houden. Boeken lezen, ze aanschaffen en weer doorgeven, is niet echt winstgevend. Maar ondertussen, ja, kunnen we ook wel iets doen voor de bitterbal, mensen.

Dat vind ik altijd zo gaaf aan treinreizen. Ergens vind ik altijd wel een boek terug in de trein, die die ander daar heeft laten liggen. Juist voor jouw genot. Wat dan wel weer minder is, is dat je mede-treinreizigers het niet zo waarderen als je tijdens datzelfde openbaar vervoer ongebreideld zit te genieten van die bitterbal of een lekkere zak patat met die grote dot mayonaise. Niet dat dat mij enigszins deert, ik lees onverstoorbaar door, en waan mezelf volmaakt sereen.

Want ja, als we de boekenwereld stap voor stap willen redden, zonder het genot van die bitterbal tijdens het lezen, schiet het ook niet erg op allemaal. Dus beste lezer, u weet wat u te doen staat…

Ireen