Carlita’s weg … Mijn boek is af. En nu?

Een jaar geleden kwam mijn eerste gedichtenbundel Overstromen uit. En dichten kan ik wel, maar van de uitgeverswereld had ik geen kaas gegeten. Ik had er ook nooit mee te maken gehad, op die ene keer na toen ik vijftien was en ontzettend mijn best had gedaan op een brief naar de Bezige Bij, waarin ik enkele gedichten meestuurde. God zij dank kreeg ik een vriendelijke afwijzingsbrief en zijn ze nooit gepubliceerd.

Maar nu, een half leven later, is het een heel ander verhaal. Ik wil dat wat ik schrijf gelezen wordt, door zo veel mogelijk mensen. Maar hoe pak je zoiets aan? Inmiddels weet ik dat je bij voorkeur eerst naamsbekendheid moet opdoen voordat mensen er überhaupt van op de hoogte kunnen raken dat je iets hebt geschreven. Er was me wel verteld door de uitgever dat ik zelf energie zou moeten steken in promotie, maar wat theoretisch heel logisch klinkt is in de praktijk een stuk lastiger… Ik vestig liever de aandacht niet op mij als persoon, ben eigenlijk niet zo’n held en hou er al helemaal niet van om mezelf aan te prijzen. Maar dat is nou precies wat er van je verwacht wordt bij boekpromotie.

En nu is mijn eerste roman eindelijk af! Het heeft bloed, zweet en tranen gekost en ik heb het wel honderd keer herschreven, omdat er steeds perioden tussen zaten waarin ik geen tijd of energie had om verder te schrijven en ik vervolgens de helft weer vergeten was. Maar het afgelopen jaar heb ik me niet meer laten afleiden en me met hart en ziel overgegeven aan het verhaal en de hoofdrolspelers. Ik ben dan ook heel gelukkig met het eindresultaat. En nu komt het lastigste. Want waar wil ik het laten uitgeven? En wil ik wel dat iemand tegen mij gaat zeggen dat ik het nog een keer moet herschrijven? En kan ik het niet beter in eigen beheer uitgeven, aangezien je net een Starbucks koffie kan kopen van de opbrengst van één boek?

Een aantal antwoorden heb ik al gevonden. Het is mijn boek, met mijn hart, opvattingen en ervaringen erin. Dus aanpassingen doen, prima. Maar het herschrijven zodat het precies in een bepaald genre valt? Nee. En dat houdt in dat een aantal uitgeverijen al afvallen. Ook zijn sommige uitgeverijen zo druk met al die nieuw aangeboden manuscripten dat, als ze al met mij in zee zouden willen gaan, mijn boek pas over een jaar het licht gaat zien. Dat is voor mij ook geen optie; ik wil verder met alle nieuwe ideeën die ik in mijn hoofd heb.

Ik lees Schrijven Magazine, volg alles op internet over boeken en uitgeven, heb zelfs een boekje in huis (met dank aan de uitgever van mijn gedichtenbundel) over hoe jezelf te promoten, maar toch blijft het gevoel dat ik aan het zwemmen ben in een hele grote oceaan zonder enig idee waar ik naar toe moet. Ik weet waar ik naar toe wil, maar kan de kust niet zien. Ik heb het vermoeden dat ik hierin niet de enige ben, dus het zou mooi zijn als iemand wat gouden tips heeft…

In de tussentijd probeer ik afscheid te nemen van Johnnie en Nathalie, de personages uit Waterdragers die mij de afgelopen jaren hebben vergezeld en vrienden van mij zijn geworden. En mij hebben geleerd dat je eigen weg varen zo slecht nog niet is. Soms zelfs noodzakelijk om de mens te worden die je bedoeld was te zijn.

Carlita