Rasters draait door … haar momenten van 2019
Op de radio speelt een nummer van Sting: How Fragile we are. En ik laat mijn gedachten gaan. Over hoe zwaar een jaar kan zijn en hoeveel een mens kan meemaken. Maar ook hoeveel steun je aan een ander kunt geven of hoeveel steun en liefde je kunt ervaren. Voor mij was dit jaar het jaar van mijn boek Hou me vast zoals ik was. Een boek zoveel meer als een mooie voorkant en heel veel woorden erin. Een boek waarin ik letterlijk voor een tweede keer afscheid nam van een lieve vriendin. Ik schreef haar verhaal en met dat verhaal heb ik mensen weten te raken. En hoe raar dit ook klinkt: dit gaf mij weer steun. Het boek was ook iets om mij achter te verstoppen. Ik zat bij Koffietijd met een lachend gezicht maar niemand zag de tranen die af en toe omhoog kwamen. Ik gaf interviews en wist het mooi te verwoorden. Krachtig, want dat zou mijn vriendin willen. Niet een interview vol tranen. Het boek laat mensen lachen en huilen. Die opzet is gelukt. Maar naast de auteur van dit boek ben ik wel een vrouw die geconfronteerd werd met de dood van een vriendin. Ik denk dat het verlies nu pas binnenkomt. Zolang het boek goed doet, kan ik mijn verdriet rekken en uitstellen. Zolang het boek verkoopt en goed loopt ben ik op een missie. Steek ik voor een deel mijn kop in het zand. Verdriet doet pijn. En hoezeer ik haar mis, ik probeer dat gevoel maar heel af en toe binnen te laten. En ook dat lukt niet altijd. Terwijl ik dit schrijf mis ik haar. Haar lach, haar warme stem en haar grapjes. Over naar een ander onderwerp dus.
Iets minder zwaars maar soms toch best genoeg om mij uit balans te brengen. Of misschien is het andersom: wanneer ik niet in balans ben voelt een slechte recensie voor een boek zwaar. Zwaar? Wat zeg ik: soms voelt het als het einde van de wereld. Dan kan ik niet meer nuchter nadenken en de recensie op waarde schatten. Dan slaat de weegschaal door en weegt die ene mega slechte recensie zwaarder dan 15 hele mooie prachtige goed onderbouwde recensies. Stom he, hoe dat werkt? Zou ik niet tegen kritiek kunnen? Ja, dat kan ik eigenlijk wel. Als ik kijk hoe vaak ik mijn nieuw te verschijnen kinderboek Timur herschreven heb, dan geloof ik dat ik wel wat kan hebben. Opbouwende kritiek om me verder te helpen is fijn. Daar kun je, zoals het woord al zegt, op verder bouwen. En eerlijk is eerlijk: ik heb liever goed onderbouwde meningen dan 100 hoera verhalen over hoe geweldig het boek is. Dat is namelijk ook ongeloofwaardig. Toch? Maar waar zit de pijn dan? Ik denk in mijn kwetsbaarheid als auteur. Je levert iets af en je weet dat er een mening komt. Dat is de bedoeling. Je wilt mensen bereiken met je verhaal, het liefst nog echt raken ook. Ja, wanneer mensen zakdoekjes nodig hebben bij mijn boek is dat voor mij fijn om te lezen, dan heb ik iets van emotie naar boven weten te toveren. Iets getriggerd wat misschien al sluimerde en nog even een paar extra woorden als zetje nodig had. Of wanneer mensen zwijmelen bij een van de karakters, heerlijk. Er zijn mensen die niet zwijmelen bij mijn boeken en er behalve negatieve gevoelens verder niks bij voelen. En dat laten ze weten ook op een niet (w)aardige manier. En dat doet dan pijn. Een steekje maar hoor en naar gelang mijn stemming blijft het iets langer hangen dan nodig. Soms is er chocolade voor nodig om er weer bovenop te komen, soms een telefoontje of appje met een collega auteur. We kennen het allemaal. We worstelen ermee en steunen elkaar. Misschien kijk ik daarom uit naar de reacties op het boek van Aline van Wijnen: Bestemming Geluk. Er speelt daar een heel herkenbaar personage in mij, althans voor mij. Olivia! En hoewel Olivia verre van mijn favoriet is, deel ik haar gevoelens wel wat betreft verdrietig kunnen zijn om een recensie. Misschien kunnen wij als auteurs de Olivia uit het boek van Aline omarmen en ontstaat er een nieuwe term: Vandaag had ik een Oliviaatje. Gedeelde smart is halve smart toch!
Naast mijn mineur stemming soms over “Een Olivia-gevoel”, bestaat er ook een ander gevoel. Een gevoel dat zoveel mooier en waardevoller is. De berichtjes die via verschillende kanalen opeens bij mij binnenkomen. De duimpjes, de sterren en de lieve woorden van support van lezers die de moeite nemen om me te bedanken voor een van mijn boeken. Ik ben er zo blij mee! Soms maakt een zo’n berichtje mijn hele dag goed. Bedankt dat je de moeite neemt. Jullie tillen mij op en sta ik op de schouders van reuzen en krijg ik de energie om verder te schrijven!
2019 was zo ontzettend dubbel voor mij als auteur. Ik schreef een boek dat qua verkoop ver over al mijn andere boeken heenging, meer aandacht en publiciteit kreeg dan ooit tevoren……dat maakt mij trots met steeds dat rauwe randje pijn. Ik weet dat mijn vriendin zou stralen en echt blij voor me zou zijn! Daarnaast heb ik gewerkt aan mijn nieuwe roman Hemelse Modder: ik was toe aan iets luchtigs! En plop: meteen ook weer die onzekerheid. Welk ander boek na Hou me vast zoals ik was zou ooit nog in de buurt komen? Ik denk nu maar dat de fans van mijn boeken net als ik toe zijn aan even lucht!
Dit jaar kreeg ik ook een contract bij uitgeverij Billy Bones en daar ben ik zo blij mee! Ik heb er echt voor gevochten en mezelf helemaal leeg geschreven. Het kwam uit mijn tenen en het moest echt zo vaak overnieuw en anders dat ik bijna dacht: ik kan dit niet. En toch is het gelukt. De insteek van de uitgever is om er echt een parel van te maken en daar doe ik het voor. Een parel van een boek neerzetten: Timur. Voor dit boek kroop ik in de huid van een jongetje van 12 met het syndroom van Down. Moeilijk? Ja! Maar weet je wat de echte Timur deed? Hij ging als jongetje met Down naar de reguliere basisschool en sloot iedereen daar in zijn hart. Dat hoop ik nu ook te doen via dit boek. Sluit Timur als lezer in je hart, net zoals ik dat deed.
Lieve mensen: wees zuinig op elkaar. En bedenk dat we allemaal liefde nodig hebben. How fragile we are, ieder op zijn of haar eigen manier. Ik hoop dat we meer gaan lezen dan we ooit deden. Happy 2020!
Gaby Rasters
