Carlita’s weg … Een nieuwe weg
Eind vorig jaar besloot ik om eindelijk, op dringend verzoek van mijn zoon, te gaan doen wat ik voorheen niet durfde: het delen van mijn gedichten – en daarmee mijn angsten, wensen en verdriet – met de grote boze wereld… En bijna een jaar verder kan ik alleen nog maar met verwondering kijken naar alles wat me sindsdien is overkomen. Omdat ik me open heb gesteld.
Het begon met de hartverwarmende reacties op mijn gedichtenbundel en vervolgens op mijn blogs, wat mij zoveel kracht gaf dat ik ze steeds persoonlijker maakte. En hoe meer ik mijn hart opende, hoe brozer het harnas werd dat ik noodgedwongen had gedragen. Tot het eraf viel. En alles weer terugkwam en binnenkwam. De dromen die ik ooit had. Pijnlijke dingen die ik heb meegemaakt. De intrinsieke behoefte om verbinding te maken met anderen. Het was overweldigend en spoelde als een ontnuchterende golf over me heen. Al die moeite die ik had gedaan om mezelf te beschermen en niet meer gekwetst te worden, had me afgeschermd van nieuwe kansen, nieuwe mensen en groei. Ik werd niet gezien omdat ik mezelf niet liet zien. Het was, zoals Oprah zou zeggen, ‘a defining moment’. Ik wilde dat de wereld zou zien wie ik ben en wat ik te bieden heb.
En sinds dat inzicht er is, lijkt het wel alsof het universum mij uit alle macht probeert te bevestigen dat ik op de goede weg zit. Er komen mensen en mogelijkheden op mijn pad die ik nooit had verwacht. Ik heb mooie gesprekken gevoerd met door mij bewonderde schrijvers, schrijf recensies en heb er een boekenfamilie bij gekregen. Ik heb mijn oude leerkracht van vroeger weer ontmoet die van grote betekenis is geweest voor wat ik nu doe en wie ik ben geworden. Ik voel de support van mensen die mij aanmoedigen en trots zijn op de stap die ik heb gezet. En de grote bonus die ik erbij heb gekregen: de inspiratie blijft maar stromen en ik heb amper tijd genoeg om alle ideeën die ik heb in iets tastbaars om te zetten. Mijn eerste roman is bijna af en de tweede ligt op stapel. Ik voel dat ik doe waarvoor ik geboren ben. Ik ben een schrijfster. En dat laat ik nu zien.
Betekent dit dat alles mij nu voor de wind gaat? Nee, dan zou ik mijn ogen sluiten voor dingen waar ik geen invloed op heb. Een chronische ziekte hebben is niet fijn. Dat mijn vader vroeger een wandelende encyclopedie was en nu vaak niet op woorden kan komen, is verdrietig. Dat ik dingen moet verwerken die mij bijna hebben genekt is verre van makkelijk. Maar het houdt me niet tegen om mijn dromen waar te maken. Want daar ligt mijn focus, mijn hart en mijn geluk. Ik wil via mijn schrijven verbinding leggen, troost bieden, inspireren. Een hoge lat, maar niet te hoog. Ik kan er bij. Door de steun van de mensen om me heen.
Vroeger speelde ik met mijn vriendinnetje N ons zelfbedachte spel De Betoverde Rolschaatsen. Het kwam erop neer dat we ons door de wieltjes onder onze voeten mee lieten voeren naar situaties die we ter plekke verzonnen. We wezen elkaar op kastelen (te zien in de wolken) waar we gekleed als prinsessen naar een bal gingen, of we worstelden ons tijdens een donkere nacht door een griezelig bos (’s middags door de prikkelige struiken langs het grasveld). We moesten schaatsen voor ons leven om de monsters die achter ons aan zaten voor te blijven (de buurtkatten). Geen droom was te gek. Als ik terugdenk aan het gevoel wat ik toen had, wapperende haren in de wind en het ongelooflijke gevoel van vrijheid, dan weet ik dat je moet blijven dromen. Het maakt niet uit of alles uitkomt wat je zou willen. De wens op zich geeft je al vleugels.
Dus ga ik op dezelfde weg verder. Oh nee, correctie, ik ga weer nieuwe wegen inslaan met nieuwe uitzichten en hopelijk inzichten. Ik hoop vast te kunnen houden wat me lief is en los te kunnen laten wat niet goed voor me is. Maar een ding is zeker: het harnas gaat niet meer aan. Er zijn veel te veel mooie dingen die binnen willen komen.
Liefs, Carlita
xxx
