Suzanna Esther blogt…niet over schrijven.
Het is alweer een paar maanden geleden dat er hier een column van mijn hand verscheen. Ik heb in principe genoeg te melden, maar meestal gaat het over schrijven.
Dat gaat vervelen. Zelfs mij.
Het schrijven van een column is eigenlijk uit een groter verhaal een klein stukje pakken en dat onder een vergrootglas leggen. Als het grote verhaal het dagelijks werken aan een boek is, dan gaat een eventuele column meestal over schrijven.
Zoals jullie tot nog toe hebben kunnen lezen, gebeurt dat ook.
Ik ga nu een poging doen om het onderwerp om te gooien…
Zo zou ik best een stuk kunnen schrijven over de uitreiking van de Televizierring, maar ik kon het programma helaas niet aanzien.
Ik kan het ook hebben over Turkije versus Syrië versus Europa, maar dat is te riskant. Bovendien zou het een te lang betoog worden.
Uitgeverijen, recensenten, covers, blogtours, schrijfprogramma’s, collega’s… Nee!
Pffff… het lukt me gewoon niet!
Oh, wacht…
Mensen die het opnieuw uitgebrachte boek Wervelstof hebben gelezen, weten dat ik een kappersdiploma heb.
Een aantal jaren terug had ik een eigen kappersbedrijf. Hoe leuk het ook was, na een jaar hard werken stond het me tegen. Knippen is leuk, al die vreemde mensen in mijn huis niet. Kun je voorstellen hoeveel DNA al die klanten bij mij achterlieten? Dat zou trouwens een geweldig plot zijn voor een detective/thriller. ‘De Kapster – Wat is haar werkelijke rol en waarom verzamelt ze haar en nagels van klanten?’
Ik ging ook wel naar klanten toe, maar dat werd dan zo gezellig dat ik er met moeite wegkwam. Ze vertelden me vaak hun hele levensverhaal. De schrijver in mij zoog alles op, ter inspiratie, maar een klant nam daardoor soms een halve dag in beslag.
In mijn klantenkring zaten vooral veel oudere mensen. Die vonden het heerlijk als ik langskwam. Ze zaten vaak met gevulde koeken en koffie op me te wachten. Het haren knippen werd bijzaak en eigenlijk werd ik steeds vaker hun sociaal werker, vriendin of psychologe.
Helaas kreeg ik voor die uren niet uitbetaald. Ja, in gevulde koeken.
Ik mis het soms wel. De gezelligheid. Schrijven is namelijk een eenzaam vak.
Als schrijfster zit ik in mijn eentje te worstelen met imaginaire problemen van mensen die niet bestaan.
Als kapster worstelde ik met reële problemen van mensen die wél bestaan.
Misschien kan ik een kapster aan huis laten komen?
Zou ze van gevulde koeken houden?
