Zomercolumn – Aline van Wijnen … Ik ben niet gek
De eerste versie van mijn nieuwe roman is af en voor een tijdje heb ik het manuscript weggelegd om wat afstand te creëren tussen mij en mijn personages. Dat doe ik altijd, sinds de allereerste keer dat ik een manuscript had afgerond en ervan droomde om het ooit als uitgegeven boek te kunnen zien. Die afstand laat me mijn eigen verhaal lezen met de ogen van een lezer in plaats van de auteur. Op die manier kan ik bepalen of ik het een boekwaardig verhaal vind, want als ik er zelf niet van geniet, kan ik het van mijn lezers ook niet verwachten.
Een ‘verhaalloze’ periode dus: ik heb me voorgenomen om minstens een maand niet aan een nieuwe roman te beginnen, een zomerstop.
‘Wat ben je dan nu aan het uitspoken?’ vraagt mijn schrijfvriendin. Zij kent me goed genoeg om te weten dat ik geen dag zonder schrijven kan.
‘Ik ben aan het brainstormen over een nieuw boek. En ik heb ontdekt dat ik ondertussen al 10.000 woorden heb geschreven over een boek dat ik wil schrijven.’
‘Heeft iemand je ooit verteld dat je gek bent 😊?’ vraagt mijn schrijfvriendin. En ik vertel haar dat zij de eerste is, simpelweg omdat ik mijn werkwijze nog niet eerder met iemand heb gedeeld. En ook omdat mijn werkwijze door de jaren heen veranderd is. Ontwikkeld misschien?
In het begin deed ik maar wat. Ik begon ergens, had geen flauw idee waar het verhaal over ging en hoopte maar dat het zich vanzelf zou wijzen. Wat elke keer ook is gebeurd. Ik schreef een scène ergens middenin, kreeg dan zin om het einde te schrijven en daarna het begin, liet me verrassen door de plotwendingen en dingen die mijn personages meemaakten. Regelmatig verdwaalde ik in mijn eigen manuscript en besteed uren om alle scènes en verhaallijnen op een rijtje te krijgen.
Nu pak ik het anders aan: ik bedenk eerst wat voor verhaal ik wil vertellen en waarom. Ik schrijf een verhaal over mijn verhaal, ontdek al schrijvend waar het over gaat en wat de beweegredenen van mijn personages zijn. En omdat ik het verhaal nog voor ik aan het schrijven begin al in mijn hoofd heb, lukt het me om het redelijk snel op te schrijven. Natuurlijk laat ik me nog steeds graag verrassen door mijn personages en zit ik te juichen als er iets onverwachts gebeurt, maar die orde en structuur zou ik nooit meer willen missen.
Wat ben ik nu aan het uitspoken tussen twee boeken in? Een verhaal schrijven over een nog te schrijven verhaal en een blogje over het schrijven ervan. En nee, ik ben niet gek, vind ik zelf. Hooguit een beetje gestoord.
Aline van Wijnen
