Bronja Hoffschlag op stap … Boekpresentatie van Jelmer Jepsen
Na drie romans voor volwassenen, ‘Vallen als het heet is’ (2013), ‘De Circusvrouw’ (2015) en ‘Amanda’ (2017), presenteerde Jelmer Jepsen op woensdag 4 september zijn debuut als jeugdboekenschrijver. ‘De Wolf van Weverseind’ is het eerste deel van Jelmers avonturenserie rondom de 11-jarige Stuntvlogger Sam.
Hoewel ik niet bepaald tot de doelgroep behoor, heb ik mijn zinnen gezet op een Sam. Ik houd van Jelmers schrijfstijl en aangezien ik in de afrondende fase van het laatste deel van mijn thrillertrilogie zit, moet ik van mezelf buiten mijn eigen genre lezen. Komt dat eens even mooi uit!
Terwijl manlief thuis blijft om op de roedel te passen, ga ik samen met mijn vader op weg naar de Kinderboekwinkel in Utrecht. We gaan vroeg, zodat we voor de boekpresentatie nog ergens kunnen gaan lunchen. Wat een rit van een uur had kunnen zijn, duurt uiteindelijk ruim het dubbele aantal minuten. Heel Utrecht lijkt te bestaan uit opgebroken wegen en eenrichtingsstraten, iets waar ik als rijbewijs loze zelden mee te maken krijg. De lunch valt dus in het water. We besluiten de auto te parkeren en de laatste achthonderd meter te lopen, hoewel we beiden nog nooit in dit gedeelte van Utrecht zijn geweest. Met behulp van een navigatiestem, die ik met veel moeite uit mijn telefoon weet te toveren, arriveren we nog net op tijd. Nu maar hopen dat we straks de auto nog terug kunnen vinden…
De Kinderboekwinkel is een gezellige winkel, die onmiddellijk tot de verbeelding spreekt. Planken vol boeken, een koffiekamer en een een mysterieuze kelderruimte, waar de presentatie gehouden wordt. Jelmer is er al en komt hallo zeggen en een praatje maken. Ik beken dat ik inmiddels niet meer weet hoe we ooit weer bij de auto moeten komen. Jelmer legt me uit hoe je op je telefoon een screenshot kunt maken van de navigatie, zodat ik vanaf nu altijd de weg kan terugvinden, zelfs zonder enig gevoel voor richting. Voor de man die een stuntvlogger met een eigen hashtag in het leven heeft geroepen is dit natuurlijk een eitje, maar atechnisch als ik ben, moet hij het uiteindelijk voordoen. Dan heb ik toch weer een nieuw stapje gezet in het digitale tijdperk, wat, gezien het feit dat ik me binnenkort ga verdiepen in het leven van een vloggend jongetje, waarschijnlijk ronduit noodzaak is…
Stuntvlogger Sam prijkt al groot op een scherm voorin de ruimte als mijn vader en ik een plekje zoeken en gaan zitten. Niet veel later is het bomvol en gaan we beginnen. De presentatie wordt aan elkaar gepraat door een erg enthousiaste kinderboekenexpert, Drs. E.W. Groenteman. Hij maakt grapjes met de aanwezige kinderen en neemt een aantal korte interviews af over ‘De Wolf van Weverseind’, met onder andere de illustrator, Wilbert van der Steen. Drs. Groenteman betrekt de kinderen bij de gesprekjes door hen vragen te stellen.
Uiteraard komt ook Jelmer aan het woord en leest hij een fragment voor uit het boek. De kinderen, maar ook de aanwezige volwassenen, luisteren met zichtbaar plezier. Voor een paar hele kleintjes is het verhaal nog te moeilijk, maar als op het scherm de illustraties van Wilbert worden getoond, vinden ze het prachtig. Vooral de afbeelding van Sam en zijn koe Coby in de autowasstraat is een hit.
In aanloop naar de verschijning van ‘De Wolf van Weverseind’, heeft Jelmer een aantal vlogs gemaakt. In deze vlogs laat hij vooral zien waar hij woont en wat hij en zijn hond Joni tegenkomen tijdens hun wandelingen. Maar speciaal voor de boekpresentatie heeft hij, in navolging van Sam, een stuntvlog gemaakt! Op het scherm, waar eerst Sam te zien was, verschijnt nu een filmpje waarin Jelmer een tam vosje trucjes laat doen. Of toch niet? Het is Joni, die weliswaar een beetje op een vos lijkt, maar toch echt een hond is. Drs. Groenteman tikt Jelmer op zijn vingers voor het vals spelen, maar de kinderen vinden het filmpje van Joni tóch leuk, zelfs als ze geen echte vos blijkt te zijn. Jelmer geeft toe dat hij de stunts liever aan Sam overlaat en om het een beetje goed te maken, krijgen alle kinderen een mooie pet met Sam erop. Best jammer dat ik niet vijfentwintig jaar jonger ben…
Na de presentatie in de kelder volgt het signeren boven in de winkel. Mijn vader en ik gaan even naar buiten, omdat het voor mij binnen nog te druk is. Zodra de drukte wat is afgenomen gaan we terug naar binnen en krijg ik eindelijk de kans om alle boeken eens goed te bekijken. Heel even waan ik me weer elf jaar oud en in de schoolbibliotheek. Alleen zijn deze boeken gloednieuw en zijn het er veel meer. Toch weet ik ergens de discipline vandaan te halen om alleen een exemplaar van ‘De Wolf van Weverseind’ aan te schaffen (hoewel ik nu best spijt heb dat ik niet ook die mooie geïllustreerde hardcover van ‘Harry Potter’ heb gekocht, en… en… en…).
Jelmer signeert en Wilbert maakt er kleine tekeningen bij. Niet veel later prijkt er ook in mijn boek een krabbel van Jelmer en een kleine Sam van Wilbert. Omdat ik toch de laatste in de rij ben, haal ik mijn exemplaren van ‘Vallen als het heet is’, ‘De Circusvrouw’ en ‘Amanda’ uit mijn rugzak en vraag Jelmer of hij ook die wil signeren. Terwijl Jelmer signeert, praten we nog even. Bij het afscheid krijg ik toch nog een Sam-pet en zegt Jelmer dat hij hoopt dat we de auto nog terugvinden.
Verderop in de straat eten mijn vader en ik snel een tosti en beginnen dan aan de zoektocht naar de auto. Dankzij wat herkenningspunten en zijn richtingsgevoel, duurt dat gelukkig niet zo lang.
Thuis word ik begroet door manlief en besprongen door de roedel. Waarschijnlijk hopen ze dat ik niet weet dat ze al gegeten hebben. Ik deel medicijnen en snacks uit, loop de laatste uitlaatronde van vandaag en schrijf nog een paar uurtjes, voordat ik me lekker met Sam en de hondjes onder mijn deken nestel.
Bronja Hoffschlag
