Zomercolumn – Kristel Stassen … Mijmermomenten

Nog maar even en ik heb vakantie. Terwijl ik me begin te verheugen op een paar vrije weken en de schrijftijd die deze me hopelijk gaan opleveren, zeurt een stem in mijn hoofd over het genoegen dat ik de komende weken moet gaan missen: mijn reistijd naar kantoor.
Ik hoor je denken: wat is daar nou leuk aan? Naar het werk gaan is voor de meeste mensen niets anders dan verstand op nul zetten, aansluiten in de file, je ergeren aan OV stakingen, of wachten op de reparatie van een kapotte bovenleiding. Geen feest dus, dat forenzen. Toch brengt het me iets dat ik thuis niet kan krijgen.

Ninja
Als het even kan, reis ik het liefst met de trein. Hoewel ik op amper 500 meter van de A4 woon en de auto in theorie dus altijd sneller is, kies ik er toch voor om ’s ochtends vroeg, als een ware ninja, op hoge hakken de ochtendspitsdrukte op het treinstation te trotseren. Zodra ik een zitplaats bij het raam veroverd heb, zet ik mijn koptelefoon op en laat het landschap (vallen snelwegen, kantoorgebouwen en zware industrie daar eigenlijk onder?) langs me heen glijden.

APK
In de trein kan ik mijn ogen sluiten en even wegdromen, iets dat me achter het stuur van mijn auto nog nooit met succes is gelukt. Deze tijd voor mezelf, met mijn schrijf-notitieboekje bij de hand, vind ik enorm waardevol. Waar ik dan allemaal over mijmer? Af en toe over mijn werk, al probeer ik overpeinzingen daarover te bewaren tot ik er over de drempel stap. Soms over huishoudelijke zaken, waardoor ik in mijn notitieboekje regelmatig aantekeningen aantref als ‘garage bellen voor APK’ of ‘broccoli, melk en twee pakken zilvervliesrijst’. Maar als het me lukt alle afleiding uit het dagelijkse leven weg te drukken, dan duik ik in mijn boek.

Waar?
Ideeën voor nieuwe scènes, plotwendingen of de ontzettend irritante karaktereigenschap van een van mijn personages, ze komen tijdens mijmermomenten mijn hoofd binnen. Zonder deze tijd zou mijn boek er nooit komen. Thuis is er immers altijd de drukte van een huishouden met vier personen, waardoor er weinig tijd overblijft om eens helemaal niets te doen. De slogan ‘Waar zouden we zijn zonder de trein?’ kan ik dus wel beantwoorden. Op pagina 16, denk ik, in plaats van 200-zoveel. Nu de vakantie voor de deur staat en ik mijn mijmermomenten voorlopig zal moeten missen, neem ik me voor veel met mijn laptop en notitieboekje in de tuin te gaan zitten. Zodat alle vondsten eindelijk uitgewerkt kunnen worden. Want daar is vakantietijd dan weer heel geschikt voor.

Kristel Stassen

Kristel Stassen is freelance adviseur omgevingswetgeving, tweelingmoeder, ex-expat, geschiedenisliefhebber en auteur bij de Schrijfjuffers. Binnenkort wordt een kort historisch verhaal van haar hand gepubliceerd in de verhalenbundel ’22 Groene Kevers’ van Godijn Publishing. Daarnaast werkt ze aan haar eerste historische roman, met als (voorlopige) titel ‘Omdat u het zegt’.