‘Blijf hun namen noemen’ – Simon Stranger

Genre: roman
Uitgeverij: HarperCollins
ISBN: 9789402702583
Uitvoering: Paperback
Aantal pagina’s: 366
Verschijningsdatum: 19 Maart 2019
Met grote dank aan Uitgeverij HarperCollins voor het recensie-exemplaar.
Inhoud
Naast het verhaal is er veel ruimte voor het hoe en waarom. Hoe kan de ene inwoner zich, na de bezetting van zijn land, richten op verzet en de zoektocht naar vrijheid terwijl de andere inwoner ertoe komt om de bezetter te helpen door deze mensen te verlinken en zichzelf te verrijken? De Tweede Wereldoorlog was het decor waar deze dilemma’s ontstonden en de auteur neemt de tijd te vertellen hoe deze tweedeling is ontstaan. En daarmee is er ruimte voor de psychologie achter de gebeurtenissen. En zorgt het voor verrijking van het verhaal.
Eindoordeel
Blijf hun namen noemen is een boek dat een oproep doet om nooit te vergeten. Het leed, de verhalen, de haat, het gevaar. Dit mag nooit worden vergeten en mag nooit meer gebeuren. Een bidprentje en een waarschuwing tegelijk. Tastbaar gemaakt in de vorm van de zevenenzestigduizend struikelstenen die er momenteel zijn gelegd, wereldwijd. Voor zevenenzestigduizend buren, bekenden, familieleden en geliefden die van de ene op de andere dag werden vervolgd en vermoord. Een aantal dat hoog is. Maar niet wanneer je bedenkt dat er zes miljoen struikelstenen zouden moeten zijn. Stop met het vervolgen van mensen, het maken van onderscheid, je meer voelen dan een ander, racisme en onderdrukking. We zijn immers allemaal mensen. Niet meer en niet minder. En wat we delen zijn de verhalen als deze. En de verantwoordelijkheid om dit of iets soortgelijks nooit meer te laten gebeuren.
Voordat ik mijn eindscore geef, wil ik opmerken dat het alfabetisch vertellen van het verhaal wel leidt tot een versnipperd fragmentarisch verhaal en dat het hierdoor behoorlijk verwarrend en onrustig is. Ik had het verhaal met een chronologische volgorde een volle ster meer gegeven. Nu geef ik er drie.
Peter van Bavel
De Perfecte Buren
Mijn persoonlijke songtekst
Als ik dood ga, huil maar niet
ik ben niet echt dood moet je weten
het is maar een lichaam dat ik achterliet
dood ben ik pas als je me bent vergeten
(Bram Vermeulen – Testament)