‘Amalia’s erfenis’ – Marianne en Theo Hoogstraaten

Bohemen moeten hun paleis verlaten. Het is oorlog en Frederik is aan het front
wanneer het niet langer veilig is in Praag. Via een verlaten gehucht in
Brandenburg komt Elizabeth, later ook wel bekend als de winterkoningin, met haar gevolg in Den Haag aan. Dankzij de
gastvrijheid van haar neven Maurits en Frederik van Oranje krijgen ze onderdak en
kunnen ze de oorlog afwachten. In het gezelschap van Elizabeth begeeft zich ook
de zeventienjarige Amalia, gravin van Solms. Amalia is hofdame en vertrouwelinge
van Elizabeth en er is sprake van een hechte band tussen de twee.
mooie Amalia laat vallen lijken alle partijen daar voordeel mee te doen. Maar
Amalia neemt geen genoegen met zijn voorstel óf een gearrangeerd huwelijk omdat dat iedereen
goed uitkomt, nee. Ze weet precies wat ze wilt en gaat daar ook voor. Tot
ieders verbazing blijkt de rustige jonge vrouw veel meer in haar mars te hebben
dan tot op dat moment gedacht. Het is een kwestie van een lange adem zodat ze haar
zin kan krijgen.
dat ze Frederik Hendrik van Oranje- Nassau leert kennen laat ze zich niet verleiden
door zijn mooie praatjes. Ze heeft plannen voor haar toekomst en ook voor hem.
Amalia droomt van het koningschap maar het politieke klimaat gooit vooralsnog roet in het
eten. Is er continu sprake van oorlog waardoor Frederik Hendrik veel weg is. Hun
status hangt af van wat er op de slagvelden gebeurt. Er is sprake van flinke
nederlagen maar ook zeges. In hun huwelijk krijgen ze ook erg veel voor hun
kiezen, het is met vlagen erg zwaar, voor beide. Maar Amalia blijft sterk,
bewonderenswaardig zelfs. Al lukt niet alles wat ze in gedachten heeft, haar
huwelijk en hun kinderen zijn haar grootste motivatie om door te blijven
zetten. Ze ontwikkelt zich al snel tot een geduchte concurrent van andere
belangrijke vrouwen, waaronder Elizabeth. Met soirees, feesten, dure jurken en
aanzien stak men destijds elkaar de ogen uit. Er is sprake van jaloezie,
verraad, oorlog, corruptie en onverwacht verdriet. Maar wat er ook gebeurt,
Amalia verliest haar doel niet uit ogen.
Hoogstraaten! Wederom weten ze me vanaf het prille begin aan hun boek te
kluisteren. Er zijn maar weinig auteurs die zulke historische romans kunnen
schrijven, die vanaf het begin zowel intrigeren als fascineren. Het feit dat
het om de stammoeder van ons koninklijk huis gaat speelt daarin, voor mij
althans, geen grote rol. Het is gewoon het geheel, de opbouw van het verhaal,
de mix van waargebeurde feiten en fictie. Soms is het onwaarschijnlijk moeilijk
om te filteren wat nu echt is en wat niet. Je loopt in dit verhaal jarenlang mee aan het hof
van de Oranjes en het is echt genieten.
boek is beeldend en aannemelijk geschreven, de dialogen zijn sterk, net als de
hoofdpersonages. Er is sprake van subtiele verwijzingen naar gebeurtenissen die
we wellicht wel kennen maar waarvan we niet het fijne weten. Bijvoorbeeld de
slag om Breda maar ook het sluiten van een verstandshuwelijk met de Stuarts van
Engeland. Alles is zo realistisch geschreven dat Google soms uitkomst moest
bieden om me te vertellen hoe het nou echt zat. Wie zegt dat geschiedenis saai
is moet duidelijk maar eens een boek als dit gaan lezen. Deze roman bevat alle
elementen om je helemaal te verliezen in de rompslomp van een ambitieus plan
waarin Amalia afhankelijk is van een aantal belangrijke factoren. Neem
bijvoorbeeld de Staten Generaal, de spreekwoordelijke vinger in de pap, voor
wat betreft Amalia’s plannen zat aan die hand. Het is met vlagen zelfs spannend
te noemen, want gaat het haar lukken, gaat ze niet te ver en is haar huwelijk
bestand tegen haar plannen? Amalia is een pittige tante, niet op haar mondje
gevallen, iets dat het verhaal ook wel een knipoog geeft. De auteurs hebben dat
met klasse in het verhaal verweven terwijl ze geen enkel moment het idee geven
dat het niet zo kan zijn gegaan en hebben tradities in ere gehouden.
Neem de botsingen tussen protestanten en katholieken, ziektes, handreikingen en
oorlogen. Als je het verhaal zo leest besef je ineens dat onze Nederlandse
geschiedenis niet altijd over rozen is gegaan, eerder over stekelige doornen.
Ondanks dat, of misschien juist dankzij die feiten, heb je continu het gevoel
in een film te zitten. Je kijkt als het ware naar een sterke vrouw, vol
overtuiging en doorzettingsvermogen. Soms getergd door tegenspoed of
tegenwerking, geduld dat zwaar op de proef wordt gesteld. Is de drang naar
erkenning en een vorstelijke status alles waard? Wat is uiteindelijk de erfenis
die Amalia haar kinderen nalaat?