‘Melmoth’ – Sarah Perry

paperback
pagina’s: 320
21 september 2018
beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.
Franklin woont in Praag, waar ze zichzelf een eenzaam en afzijdig leven heeft
opgelegd. Wanneer ze via een van haar weinige vrienden over het mysterie rondom
Melmoth hoort gaat haar fantasie met haar aan de haal. De mythes en verhalen over
Melmoth laten haar niet los, ze voelt zelfs dat deze in de buurt moet zijn. Bestaat
Melmoth echt, heeft ze bestaan of is het slechts een folkloristische legende?
Gelooft Helen in geestverschijningen of zelfs in sterke verhalen die over het
hiernamaals gaan? In deze dolende geest ziet Helen misschien wel een uitweg om
van haar schuldgevoelens af te komen.
de achtergrond de prachtige historische stad Praag, dé stad met bruggen,
steegjes, oude gebouwen en veel schaduwen probeert Sarah Perry een spookachtige
sfeer te scheppen in haar verhaal. Met Melmoth als geest die zich in de
gedachten nestelt van gelijkgestemden had Perry een goede zet kunnen doen.
Echter doet Melmoth meer aan als Casper het spookje dat zo nu en dan een
psychische plaagstoot uitdeelt, ze komt niet volledig tot haar recht in deze
opzet en het gevoel dat Melmoth de hoofdrol speelt, verdwijnt al snel naar de
achtergrond. Het verhaal impliceert gothic en spannend te zijn maar écht eng of
horror wordt het niet en dat is wel jammer. De levensvatbaarheid van Melmoth is
de gemene deler die ze met Helen heeft en niet het angstaanjagende beeld dat het
had kunnen zijn. Het gegeven dat Helen gebukt gaat onder
schuldgevoelens en eenzaamheid zorgt dat je wilt weten waar die emoties op
gebaseerd zijn.
dat je echt in het verhaal moet komen, soms was het best een opgave, eerlijk is
eerlijk, is Melmoth wel een origineel
verhaal geworden dat gewaardeerd kan worden door liefhebbers van duistere
sprookjes. Een reeks van wonderlijke gebeurtenissen volgen elkaar op die de
gemoederen bezig kunnen houden. Het is mysterieus zonder echt duidelijkheid te
verschaffen, ook niet door inzage te krijgen in de brieven en dagboekpassages.
Melmoth blijft voor mij een groot mysterie maar ook de andere personages
brengen geen duidelijkheid. Gaandeweg komen er nogal wat voorbij. Behalve dat
ze allemaal iets hebben gedaan dat hen blijft achtervolgen en dat dát de band
met Melmoth verklaart geraak ik niet.
dat het taalgebruik met vlagen oubollig is en zware filosofische stukken bevat die
drukken op je gedachten en het lezen kunnen beïnvloeden. Het verhaal doet
middeleeuws aan maar speelt zich, wonderlijk genoeg, gewoon in onze tijd af. Een
stukje uit het boek dat illustreert hoe er soms geschreven wordt:
twijfel heb, mijn Elizabeth, dat deze bij U afkeur en horreur bewerkstelligen
zal. Doch ik moet mij ervan kwijten, want ik ervaar het als een veroordeling
ertoe, het drukt zo sterk op mij neder dat het voelt alsof mij de botten breken
zullen onder het gewicht, en ik moet mij verlichten, of zal met haar en haar
geschiedenis mede verscheiden.”
verhaal uit de oudheid. De reden dat deze recensie zo lang op zich liet wachten
had alles te maken met de uitdaging die dit boek bleek te zijn.
boek om te waarderen. Aan de ene kant kun je bijna niets vertellen zonder te
spoileren, dus dat is verhaaltechnisch bijzonder knap gedaan door Perry. Maar
aan de andere kant; het is het allemaal nét niet, het ontbreekt aan spanning en
angst, verdoemenis, die wel wordt gesuggereerd. Toch fascineert het verhaal,
mede of juist dankzij de complexiteit van het geheel, wie zal het zeggen? Heel
dubbel dus. Het duurt ook zo lang eer het verhaal je echt vastpakt, als het dat
al doet. Er had zoveel meer ingezeten, zoals gezegd vanwege de sprookjesachtige
stad Praag die bij uitstek geschikt is voor het gothicsfeertje. Daarbij is dé
gewetensvraag of we in staat zijn onszelf te vergeven voor wat we in het leven
fout doen bijzonder intrigerend. Maar ook daar geen antwoord, in ieder geval
niet vanuit Helen óf Melmoth.
door de aparte schrijfstijl en het lef iets totaal anders neer te zetten ben ik
wel geïnteresseerd geraakt door het werk van Sarah Perry en ga ik zeker de
voorganger Het monster van Essex
lezen. Maar verder dan 2,5 nipte sterren voor Melmoth kom ik niet.
– Team De Perfecte Buren