‘Het teken in de lucht’ – Johan Klein Haneveld

Publishing voor het recensie-exemplaar.
verhalen:
Haneveld en deze is mij goed bevallen. Hij gebruikt verschillende soorten
genres sciencefiction in zijn verhalen zoals o.a. het harde sciencefiction,
waarmee bedoeld wordt dat de verhalen over technologie gaan die nu (nog) niet
bestaat. Maar ook andere genres van sciencefiction komen aan de beurt, zoals
verhalen waarbij er bijvoorbeeld meer nadruk ligt op de ontwikkeling en opbouw
van een beschaving in plaats van het gebruik van technologie. De verhalen staan
onderling in verband met elkaar, iets waar ik persoonlijk van houd. Je kunt op
deze manier als lezer zelf een beeld vormen van het grotere verhaal dat zich op
de achtergrond afspeelt.
nabije toekomst, in 2035 AD. Het is actueel en gaat in op de gevolgen van
klimaatveranderingen, bevolkingsgroepen die vanwege voedsel- en watertekort
moeten vluchten, met daarnaast nog extremistische groeperingen die overal de
kop op steken. De mensheid heeft zijn hoop gezet op een missie naar Mars dat een
gemeenschappelijk doel kan geven en dat de kans op conflicten verkleint. Helaas
loopt dit anders af dan men op aarde had gehoopt. Ook de bemanning heeft het
moeilijk als deze de planeet Mars bereikt, de toekomst ziet er somber uit. Het
volgende verhaal speelt zich af anno Autoriteit 37, ergens in onze verre
toekomst. De Autoriteit heeft het op zich genomen om de aarde opnieuw op te
bouwen. Dit loopt echter niet altijd even soepel. De mensheid en de natuur is
grotendeels vernietigd gedurende de periode die men ‘Duisternis’ is gaan noemen.
invloed van de Autoriteit daarbij. Je leest over zowel de voorspoed van deze
opbouw als de tegenslagen waar de mensheid mee te maken krijgt. De verhalen
vormen samen een reis door de tijd en door de ruimte. Elk nieuwe verhaal begint
met een datum die verder in de toekomst ligt. De techniek die de mensheid
gebruikt, wordt, naarmate de tijd verstrijkt, steeds geavanceerder en de
mensheid verlaat de aarde om zich te gaan vestigen op kolonies. Johan Klein
Haneveld weet zeer boeiend over deze toekomst van de mensheid te vertellen. Je
leest bijvoorbeeld over de eerste stappen die de mensheid maakt om de planeet
Mars bewoonbaar te maken, het onderzoeken van de maan Europa, mijndelving bij
asteroïden tot uiteindelijk het bewonen van koloniën buiten ons zonnestelsel.
Wat ik mooi vond was dat er regelmatig verwijzingen waren naar gebeurtenissen
in andere verhalen.
Winters, die met het ruimteschip Telos
een proefvlucht maakt. Met behulp van een speciale aandrijving versnelt haar
ruimteschip steeds meer richting lichtsnelheid. Er is echter een mankement
waardoor de snelheid niet meer afneemt zoals gepland was, maar Lucy’s ruimteschip
blijft alsmaar versnellen. In plaats van na twee maanden weer thuis te zijn, is
ze veroordeeld tot een onmogelijke vlucht. Omdat de tijd voor haar relatief
anders is dan voor de mensheid, begint het verschil enorm uit elkaar te lopen.
Al gauw zijn er voor de mensen in ons zonnestelsel eeuwen verstreken, terwijl
dit voor Lucy niet zo is. “Vijfentwintig
jaar na Lucy’s vertrek van Neptunus bevond ze zich meer dan vijfhonderd miljard
jaar verder in de tijd.” (Pagina 245). Het was de eenzame reis die zo
een indruk op mij maakte, het feit dat ze de wonderbaarlijke dingen die ze
meemaakt niet kan delen met de mensheid.
De schrijver heeft een aangename manier van vertellen. Het zijn stuk voor stuk
fantasierijke verhalen, ik heb er als sciencefiction liefhebber erg van genoten
en kan het boek aanraden. Ik geef Het
teken in de lucht graag 4 sterren.