‘De zegen van weemoed’ – Theo Monkhorst

flappen)
aan In de Knipscheer voor het beschikbaar stellen van het recensie-exemplaar.
wording, De zegen van weemoed is mijn
eerste kennismaking met de schrijver Theo Monkhorst. Direct tijdens het lezen
van het eerste hoofdstuk wist ik dat ik al zijn romans wilde gaan lezen. Zijn
manier van schrijven maakte dat hij mij het boek introk en de personages in
mijn hoofd bleven steken.
een boek te schrijven. Een boek over zijn leven, geschreven uit het perspectief
van een 75 jarige, terwijl hij op dat moment 45 jaar is.
geen eenvoudige opgave gegeven. Als het al feitelijk onmogelijk is het verleden
en het heden exact te beschrijven, voor de toekomst is het nog een stukje moeilijker.”
afkomst. Over zijn grote liefde Trix, haar overlijden en hun zoon Sax. Over zijn
worsteling het grote verlies te boven te komen.
in het bijna thrillerachtige deel twee. Waarin Pieter met Lena, de ex-vrouw van
zijn vriend Leo, diens raadselachtige dood onderzoekt. Leo Löb, een Joodse
filosoof, hield zich voor zijn dood bezig met artificiële intelligentie. Heeft
zijn dood te maken met dit onderzoek?
geschreven, Theo Monkhorst nam mij mee in zijn boek. Ik voelde zijn vreugde,
twijfel en verdriet alsof het dat van mij was. Deel twee is spannend, soms
ongemakkelijk omdat de lasten van het ouder worden er zo realistisch worden
omschreven. Maar ook daardoor, prachtig… Het heeft mij smachtend naar deel drie
achtergelaten.
worden genomen in de psyche van de mens. Voor wie houdt van luisterrijke taal en
zich kan vinden of verliezen in zinnen als:
af. In diepe pan, waar alle herinneringen en ervaringen zijn opgeslagen als
slierten spaghetti, glijden ze door elkaar en klonteren steeds tot nieuwe
recepten, die in slaap als dromen bovenkomen.”
het laatste deel van de trilogie.
Perfecte Buren