‘De Stille Patiënt’– Alex Michaelides

Uitgever: Cargo
ISBN:
9789403146607
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 348
Uitgave: 2019
dank aan Uitgeverij Cargo voor dit recensie-exemplaar
inhoud
werden we naar het schilderij geleid, als een nerveuze drom die zich op een
kermis een weg zoekt door het spookhuis”
Grove’ een instelling voor psychiatrische patiënten. Zes jaar geleden
vermoordde zij haar echtgenoot Gabriel Berenson. Gabriel was een succesvol mode
fotograaf en zij kunstenares, volgens hun vrienden en familie hadden ze het
perfecte huwelijk. Waarom zij hem vermoordde weet niemand want zij zwijgt in
alle talen sinds het gebeurde. Na de moord heeft zij het schilderij ‘Alkestis’
gemaakt, een soort van zelfportret. Door alle media aandacht rond de moord op
Gabriel Berenson werden Alicia’s kunstwerken plotsklaps populair en stegen ze
in waarde. Hier maakte haar galeriehouder gebruik van.
Freud het in bepaalde opzichten mis had. Ik geloof niet dat een therapeut ooit
volkomen leeg blad kan zijn, zoals Freud wilde.”
medewerker in de ‘The Grove’ doet nog een laatste poging om tot Alicia door te
dringen. Hij wil te weten komen wat er gebeurd is zes jaar geleden en wat haar
motief was om haar echtgenoot te vermoorden.
studeerde naast psychotherapie ook nog eens Engelse literatuur in Cambridge en
scenarioschrijven in LA. Hij schreef reeds verschillende filmscenario’s
waaronder ‘The Devil You Know’ en ‘Brits Are Coming’. De Stille Patiënt is zijn thrillerdebuut. Ik vind het altijd wel
spannend om een debuut te lezen en zeker wanneer het reeds in 15 talen vertaald
is en de filmrechten ook nog eens verkocht zijn. Mijn verwachtingen waren dus
zeer hoog.
perspectieven: Theo de psychotherapeut en Alicia Berenson de patiënt. Vooral
Theo komt aan het woord, met tussenin af en toe Alicia. Alicia vertelt haar
verhaal in dagboekvorm. Dit zorgt niet alleen voor afwisseling in het verhaal,
maar houdt de lezer ook getriggerd om verder te lezen. Want Alicia vertelt
beetje bij beetje wat zes jaar geleden gebeurde in de maanden die vooraf gingen
aan de moord.
we hem volgen tijdens zijn proces om Alicia te helpen. Het lijkt wel als een
obsessie van hem. Door het verhaal op deze manier te vertellen leer je beide
personages grondig kennen en krijgt het verhaal veel diepgang.
er niet veel verschil was in schrijfwijze tussen de stukken waarin Theo aan het
woord was en in de stukken waarin we Alicia konden volgen. Ik mistte in de dagboekfragmenten
het emotionelere aspect, die meestal wel kenmerkend is bij vrouwen wanneer zij
hun verhaal doen. Ook mist het verhaal door de diepgang de snelheid die we
gewoon zijn van een thriller. Sommige thrillerfans zouden hier wel eens kunnen
afhaken omdat zij nu net die kenmerkende snelheid missen. Niet doen zou ik
zeggen, want plot is dan wel weer onverwacht en origineel. Dus niet ongeduldig
worden, maar blijven genieten van dit bijzonder verhaal is hier de boodschap.
schrijfstijl, je merkt zo dat hij ervaring heeft met het schrijven van
scenario’s, je kunt je als lezer alles zo voor het oog halen. Het is net alsof
je naar een film kijkt in plaats van een boek leest.
achtergrond niet onder stoelen of banken wat toch wel voor dat extra toetsje
zorgt in De Stille Patiënt. Hij
verwerkt namelijk heel wat verwijzingen naar de Griekse en Cypriotische cultuur
in het verhaal, zo zijn er verwijzingen naar Griekse treurdichten (Alkestis),
Diomedes (Griekse mythologie) en het hoofdpersonage vergelijkt zijn lot met die
van een Grieks treurdicht. Af en toe vroeg ik mij ook af of stukken van het
boek autobiografisch waren, maar hier ben ik nog niet helemaal uit. Het is wel
duidelijk dat de auteur zijn inspiratie gehaald heeft uit zijn persoonlijke
ervaringen, wat het allemaal zeer geloofwaardig maakt.
origineel einde. Deze zullen jullie zeker niet zien aankomen en maakt van De Stille Patiënt toch wel een
intelligente thriller. Ik heb van deze thriller genoten, maar ik twijfel toch
nog of hij voldeed aan mijn hoge verwachtingen die ik had voordat ik eraan
begon. Waarschijnlijk lagen deze iets te hoog. Het boek bevat zeer veel goede
elementen, maar er is nog ruimte voor verbetering. Ik ben niet helemaal
overtuigd van de schrijfwijze. Maar dit is dan ook nog maar een debuut en al
bij al zo slecht nog niet. Ik ben nu al benieuwd naar de volgende Alex
Michaelides thriller. Ik scoor dit boek een vier sterren.
Wimme – recensent De Perfecte Buren