‘Het Rimpelperspectief’ – Hans Dorrestijn
Genre: Verhalen, Gedichten en Liedteksten
Uitgeverij: Nijgh & Van
Ditmar
Ditmar
ISBN: 9789038805474
Uitvoering: E-book
Aantal pagina’s: 320
Verschijningsdatum: september 2018
Met dank aan Uitgeverij
Nijgh & Van Ditmar voor het recensie-exemplaar.
Nijgh & Van Ditmar voor het recensie-exemplaar.
Inhoud
Hans Dorrestijn kijkt in deze bundel, waarvan enkele
fragmenten eerder elders zijn gepubliceerd, vanuit drie perspectieven naar het
ouder worden. Er zijn allereerst bijdragen aan deze bundel vanuit een tijd
waarin hij bovenal kritisch keek naar de ouderen, bijdragen waar hij er meer
objectief naar kon kijken en tenslotte bijdragen uit het heden waarbij hij zelf deel uitmaakt van het legioen
bejaarden.
fragmenten eerder elders zijn gepubliceerd, vanuit drie perspectieven naar het
ouder worden. Er zijn allereerst bijdragen aan deze bundel vanuit een tijd
waarin hij bovenal kritisch keek naar de ouderen, bijdragen waar hij er meer
objectief naar kon kijken en tenslotte bijdragen uit het heden waarbij hij zelf deel uitmaakt van het legioen
bejaarden.
Mijn mening
Hans Dorrestijn heeft verhalen, gedichten en liedteksten
gebundeld tot Het Rimpelperspectief. Spitsvondig
en zwartgallig blijven de woorden die zijn werk wat mij betreft het beste
omschrijven.
gebundeld tot Het Rimpelperspectief. Spitsvondig
en zwartgallig blijven de woorden die zijn werk wat mij betreft het beste
omschrijven.
De uitgeverij heeft mij als recensent de beschikking
gegeven over het e-book van deze bundel. Ik hoorde direct de stem van Hans
Dorrestijn in mijn hoofd, ‘Geen papieren
versie? Daar heb je niets aan. Daar kun je niet eens je reet mee afvegen
wanneer het niks is’. De man die alle vooruitgang in techniek en
communicatie niet koestert maar verafschuwt, geeft mij via zijn uitgever een e-book om te recenseren. De auteur die zeven schrijfmachines heeft aangeschaft
om de rest van zijn leven niet op iets anders te hoeven schrijven en
vertrouwen, het is gewoonweg te grappig voor woorden. Dat er een e-book van is
verschenen is al een wonder op zich.
gegeven over het e-book van deze bundel. Ik hoorde direct de stem van Hans
Dorrestijn in mijn hoofd, ‘Geen papieren
versie? Daar heb je niets aan. Daar kun je niet eens je reet mee afvegen
wanneer het niks is’. De man die alle vooruitgang in techniek en
communicatie niet koestert maar verafschuwt, geeft mij via zijn uitgever een e-book om te recenseren. De auteur die zeven schrijfmachines heeft aangeschaft
om de rest van zijn leven niet op iets anders te hoeven schrijven en
vertrouwen, het is gewoonweg te grappig voor woorden. Dat er een e-book van is
verschenen is al een wonder op zich.
Vol goede moed en dito zin begin ik te lezen. Na een
glimlach ter introductie, levert de eerste proloog mij een vertederende
herkenning op. ‘Dit moet mijn moeder ook
lezen’, denk ik nog. Bij Proloog II denk ik echter: ‘Dit moet ik bewaren voor de uitvaart, wat prachtig’. En zo wissel
ik in rap tempo van emotie en vorder gestaag. Nog eentje dan, denk ik en ben
alweer aan de volgende begonnen. Het verhaal over Harry Bannink blijft me het
meest bij.
glimlach ter introductie, levert de eerste proloog mij een vertederende
herkenning op. ‘Dit moet mijn moeder ook
lezen’, denk ik nog. Bij Proloog II denk ik echter: ‘Dit moet ik bewaren voor de uitvaart, wat prachtig’. En zo wissel
ik in rap tempo van emotie en vorder gestaag. Nog eentje dan, denk ik en ben
alweer aan de volgende begonnen. Het verhaal over Harry Bannink blijft me het
meest bij.
Naast waardering en respect lees ik ook over spijt. Veel
zaken hadden achteraf bezien een ander einde verdiend. En dan heb ik het over
de relaties met de mensen met wie Hans er een had. Hij eindigt zijn bundel, die
niet voor bejaarden is noch er alleen maar over gaat, met zijn dodenlijst.
Mensen die hij heeft gekend en overleefd. Een eerbetoon. Ik hoop dat zijn
dodenlijst nog veel langer zal worden. Dan kan hij die andere schrijfmachines
ook nog gebruiken.
zaken hadden achteraf bezien een ander einde verdiend. En dan heb ik het over
de relaties met de mensen met wie Hans er een had. Hij eindigt zijn bundel, die
niet voor bejaarden is noch er alleen maar over gaat, met zijn dodenlijst.
Mensen die hij heeft gekend en overleefd. Een eerbetoon. Ik hoop dat zijn
dodenlijst nog veel langer zal worden. Dan kan hij die andere schrijfmachines
ook nog gebruiken.
Eindoordeel
Wat ik van dit boek van Hans vind, is al duidelijk na het
lezen van het tekstfragment onder het kopje ’mijn mening’. Ik schrijf de
recensie voor u als lezer en daarnaast ook voor de auteur zelf. En om die
laatste reden vermijd ik ieder buitenlands woord. Dat zal hij kunnen waarderen.
lezen van het tekstfragment onder het kopje ’mijn mening’. Ik schrijf de
recensie voor u als lezer en daarnaast ook voor de auteur zelf. En om die
laatste reden vermijd ik ieder buitenlands woord. Dat zal hij kunnen waarderen.
Graag neem ik jullie voor een anekdote mee naar eind jaren
tachtig van de vorige eeuw. Ik werkte toen als twintigjarig broekie in ‘De Platenbar’ in Wageningen, een zaak
die nu weer zou floreren want langspeelplaten (lp’s) zijn weer reuze hip, Hans.
tachtig van de vorige eeuw. Ik werkte toen als twintigjarig broekie in ‘De Platenbar’ in Wageningen, een zaak
die nu weer zou floreren want langspeelplaten (lp’s) zijn weer reuze hip, Hans.
We verkochten naast de genoemde geluidsdragers tevens
dagbladen en tijdschriften. En geen alcohol zoals de naam wellicht doet
vermoeden. We hadden een grote klantenschaar en hiertussen zaten enkele
prominenten, waaronder Hans Dorrestijn zelf. Ik ken Hans en hij mij
ongetwijfeld niet. Hij kocht regelmatig een krant en het was hem aan te zien
dat hij geen muziekliefhebber is, daar waar het rockmuziek betreft. Met een
enigszins olijke schittering in de ogen en een norse blik liep hij na betaling
snel weer naar buiten. Hans heeft inspiratie gehaald uit Wageningen. Zelfs Youp
van ’t Hek logeerde daar in ‘Hotel de
Wereld’ om teksten te schrijven voor zijn theatervoorstellingen. Op
Vrijdagavond hadden we koopavond en was het een uitdaging om de overgebleven
veelal lezende en niet betalende klanten de deur te wijzen. Om dit gedrag te
bespoedigen gebruikte mijn collega en ik steevast een nummer van Hans
Dorrestijn. Van zijn in 1989 verschenen album ‘Liederen van Wanhoop en Ongeloof
II’ gebruikte we een opname met de titel: Ík moest een schaap een tongzoen
geven’, als uitsmijter. Niet veel later konden we daarop naar huis. Het
Rimpelperspectief krijgt van mij vier springlevende seniorensterren.
dagbladen en tijdschriften. En geen alcohol zoals de naam wellicht doet
vermoeden. We hadden een grote klantenschaar en hiertussen zaten enkele
prominenten, waaronder Hans Dorrestijn zelf. Ik ken Hans en hij mij
ongetwijfeld niet. Hij kocht regelmatig een krant en het was hem aan te zien
dat hij geen muziekliefhebber is, daar waar het rockmuziek betreft. Met een
enigszins olijke schittering in de ogen en een norse blik liep hij na betaling
snel weer naar buiten. Hans heeft inspiratie gehaald uit Wageningen. Zelfs Youp
van ’t Hek logeerde daar in ‘Hotel de
Wereld’ om teksten te schrijven voor zijn theatervoorstellingen. Op
Vrijdagavond hadden we koopavond en was het een uitdaging om de overgebleven
veelal lezende en niet betalende klanten de deur te wijzen. Om dit gedrag te
bespoedigen gebruikte mijn collega en ik steevast een nummer van Hans
Dorrestijn. Van zijn in 1989 verschenen album ‘Liederen van Wanhoop en Ongeloof
II’ gebruikte we een opname met de titel: Ík moest een schaap een tongzoen
geven’, als uitsmijter. Niet veel later konden we daarop naar huis. Het
Rimpelperspectief krijgt van mij vier springlevende seniorensterren.
Peter van Bavel – recensent De Perfecte Buren
Mijn
persoonlijke songtekst
persoonlijke songtekst
‘Moest een
schaap een tongzoen geven, ’t bleek een hele ouwe ooi
Ze keek me aan met gele ogen, in haar schaapskop lang niet mooi
Wie was daartoe mijn opdrachtgever
Een tongzoen dus, het was voor straf
Perste mijn tong tussen haar lippen, en toen stond ik zelf paf
Want langs de gele schapentanden, in het speekselrijk hol
Stuitte mijn tong toen op de hare, en proefde scherp de smaak van wol…’ (Hans Dorrestijn – Ik moest een schaap een tongzoen geven)
schaap een tongzoen geven, ’t bleek een hele ouwe ooi
Ze keek me aan met gele ogen, in haar schaapskop lang niet mooi
Wie was daartoe mijn opdrachtgever
Een tongzoen dus, het was voor straf
Perste mijn tong tussen haar lippen, en toen stond ik zelf paf
Want langs de gele schapentanden, in het speekselrijk hol
Stuitte mijn tong toen op de hare, en proefde scherp de smaak van wol…’ (Hans Dorrestijn – Ik moest een schaap een tongzoen geven)
0
