‘Grachtenhuis’ – Pauline van de Ven
Genre: roman
Uitgever: Auteursdomein
A D
A D
ISBN: 9789086410835
Uitvoering:
paperback
paperback
Aantal
pagina’s: 342
pagina’s: 342
Uitgave: oktober
2018
2018
Met dank aan Auteursdomein voor dit recensie-exemplaar.
Het boek grachtenhuis
vertelt, kort gezegd, het verhaal van een verbouwing van een grachtenhuis in
Amsterdam. Kan Pauline van de Ven daar 342 pagina’s mee vullen? Ja zeker en het
is ook nog eens heerlijk om te lezen, dat maakt haar wat mij betreft tot een
bijzondere schrijfster.
vertelt, kort gezegd, het verhaal van een verbouwing van een grachtenhuis in
Amsterdam. Kan Pauline van de Ven daar 342 pagina’s mee vullen? Ja zeker en het
is ook nog eens heerlijk om te lezen, dat maakt haar wat mij betreft tot een
bijzondere schrijfster.
Meneer en mevrouw Deen wonen in een opgeknapt
huisje aan een dwarsgracht als een bioscoop wordt gesloopt en een nieuw huis
wordt gebouwd, “vijf verdiepingen, dus even hoog als de rest van de straat.
Moderne nieuwbouw. Geen nep-monument.” Ze besluiten te verkopen, maar dat gaat
niet zonder slag of stoot maar het lukt en “Ze pakten hun spullen en verhuisden
van het mooie klokgeveltje aan een dwarsgracht naar het grote grachtenhuis aan
een hoofdgracht.” Ze wonen daar een jaar heerlijk rustig.”Maar op een dag, ze
woonden toen ongeveer een jaar in hun nieuwe huis aan de gracht, haalde mevrouw
Deen diep adem en zei: we zakken. Onzin zei meneer Deen, het buurhuis stijgt.
Een heel gewoon bouwkundig verschijnsel, elke architect kent het. Het heet
negatieve kleef.” Op een nacht na tijd volkomen stilte, zoals Pauline schrijft,
je kon de motten horen smakken, klonk er een schot. Daarna een geluid dat zich
moeilijk liet omschrijven, iets metaal-achtigs dat stroomde alsof er hoog in de
lucht een bestekbak werd omgekieperd. Dat is het begin van grootschalige
verbouwing en het proberen te leven in een huis dat opnieuw gefundeerd moet
worden. Een grootscheepse verbouwing waarin van alles gebeurt en zo goed
beeldend beschreven, heel onderkoeld.
huisje aan een dwarsgracht als een bioscoop wordt gesloopt en een nieuw huis
wordt gebouwd, “vijf verdiepingen, dus even hoog als de rest van de straat.
Moderne nieuwbouw. Geen nep-monument.” Ze besluiten te verkopen, maar dat gaat
niet zonder slag of stoot maar het lukt en “Ze pakten hun spullen en verhuisden
van het mooie klokgeveltje aan een dwarsgracht naar het grote grachtenhuis aan
een hoofdgracht.” Ze wonen daar een jaar heerlijk rustig.”Maar op een dag, ze
woonden toen ongeveer een jaar in hun nieuwe huis aan de gracht, haalde mevrouw
Deen diep adem en zei: we zakken. Onzin zei meneer Deen, het buurhuis stijgt.
Een heel gewoon bouwkundig verschijnsel, elke architect kent het. Het heet
negatieve kleef.” Op een nacht na tijd volkomen stilte, zoals Pauline schrijft,
je kon de motten horen smakken, klonk er een schot. Daarna een geluid dat zich
moeilijk liet omschrijven, iets metaal-achtigs dat stroomde alsof er hoog in de
lucht een bestekbak werd omgekieperd. Dat is het begin van grootschalige
verbouwing en het proberen te leven in een huis dat opnieuw gefundeerd moet
worden. Een grootscheepse verbouwing waarin van alles gebeurt en zo goed
beeldend beschreven, heel onderkoeld.
Het boek is niet onderverdeeld in hoofdstukken,
alleen af en toe een witruimte tussen de alinea’s. Het verteld een
chronologisch verhaal van een verbouwing (alleen in het begin een kleine
terugblik waarin verteld wordt hoe ze in dit grachtenhuis beland zijn) met
allerlei termen die voor de familie Deen maar ook voor mij onbekend waren. Ben
heel benieuwd hoe een architect of een aannemer dit boek zou lezen. Ik ga ervan
uit dat de termen zorgvuldig gekozen zijn en kloppen. De schrijfstijl is wat
koel en rustig maar zo ontzettend treffend. Het is niet moeilijk te lezen en is
echt genieten. Pauline heeft al prijzen gewonnen voor haar boeken en ik ga
zeker eens kijken naar eerdere boeken van haar want haar stijl is heerlijk. Ik
geef het boek 4 sterren.
alleen af en toe een witruimte tussen de alinea’s. Het verteld een
chronologisch verhaal van een verbouwing (alleen in het begin een kleine
terugblik waarin verteld wordt hoe ze in dit grachtenhuis beland zijn) met
allerlei termen die voor de familie Deen maar ook voor mij onbekend waren. Ben
heel benieuwd hoe een architect of een aannemer dit boek zou lezen. Ik ga ervan
uit dat de termen zorgvuldig gekozen zijn en kloppen. De schrijfstijl is wat
koel en rustig maar zo ontzettend treffend. Het is niet moeilijk te lezen en is
echt genieten. Pauline heeft al prijzen gewonnen voor haar boeken en ik ga
zeker eens kijken naar eerdere boeken van haar want haar stijl is heerlijk. Ik
geef het boek 4 sterren.
Wilma Hartman – recensent De Perfecte Buren
0
