Annemarie plukt de dag
‘Just a simple love song’
De laatste tijd ga ik weer regelmatig aan de piano zitten. Dit doe ik op momenten als ik even het rijk alleen heb. Sinds mijn man thuis is, is er toch het een en ander veranderd.
Als 8-jarige kreeg ik mijn eerste pianoles. Een bijna 80-jarige man, een kennis van een kennis, kwam wekelijks op zijn Solex bij ons thuis om mij pianoles te geven. Hij leerde me hoe ik de noten voor me met mijn handen in prachtige muziek kon vertalen. Ik heb 3 jaar les van hem gehad tot hij er vanwege zijn hoge leeftijd (kan ook zijn dat zijn Solex de geest gegeven had) mee stopte. Dit betekende echter niet dat het hiermee voor mij stopte. Ik werd ingeschreven bij de muziekschool en kreeg een nieuwe pianoleraar. Met mijn pianoboeken onder de arm stapte ik voor een eerste kennismaking het muziekkamertje in. Hij wilde horen hoe ver ik was en ik speelde stukjes van Mozart, Liszt en Beethoven. Hoe groot was de ontgoocheling toen zijn commentaar kwam. Hij vond dat ik aardig speelde maar mijn vingerzetting was niet goed en het was duidelijk dat ik van het theoretisch gedeelte geen kaas had gegeten ofschoon het lezen van de noten me goed afging. Zijn voorstel was dan ook om bij boek nr 1 te beginnen. Hoewel de traantjes hoog zaten heb ik me groot gehouden. Waren die 3 jaar les voor niets geweest?
Ik heb toch de stap genomen en ben van voren af aan begonnen. Mijn kennis van het notenschrift kon niemand me afnemen. Ik behaalde een aantal graden en mijn leraar zag voor mij een toekomst als pianiste wel zitten. Maar toen kreeg Cupido me in het vizier en moest ik mijn tijd nog meer verdelen. Uiteindelijk heb ik de muziekschool vaarwel gezegd, tot ongenoegen van mijn ouders. Mijn verkering was serieus en na een aantal jaren ben ik met mijn jeugdliefde getrouwd. In mijn nieuwe stulpje was geen ruimte voor de piano die dus in het ouderlijk nest achterbleef. Ik miste mijn piano…
Op mijn werk maakte ik de nodige overuren. Van het geld dat ik hiermee verdiende heb ik een keyboard gekocht. Lekker compact, veel mogelijkheden door alle elektronica maar het is geen piano. Ik speelde er op den duur nog maar zelden op en heb hem uiteindelijk op de zolder geparkeerd. Zo gingen er een aantal pianoloze jaren voorbij. Toen ik vorig jaar op een ochtend beneden kwam wachtte me een grote verrassing. In de huiskamer stond een elektrische piano! Wat bleek: mijn man zingt in een koor en in het magazijn van de repetitieruimte stond de Roland te verstoffen. Mijn man had geïnformeerd wat de bedoeling was en of hij hem mocht hebben. Er waren een paar hamers onder de toetsen gebroken, hij kon hem zo meenemen. Waarschijnlijk heeft hij alles in de late avonduurtjes gerepareerd, terwijl ik al in de armen van Morpheus lag. Nu kan ik weer heerlijk af en toe wegdromen als ik ‘Just a simple love song’ van Laurens van Rooijen speel.
Annemarie
0
