Annemarie plukt de dag … Op weg naar volwassenheid
Als 3e dochter en 4e telg in ons gezin had ik het in de jaren 70 heel wat gemakkelijker dan mijn 2 oudere zussen. Zij hadden op verschillende fronten het pad voor mij al een beetje vrijgemaakt. Toen ik in de brugklas zat en wat aandacht van het andere geslacht begon te krijgen, vond ik mijn uiterlijk steeds belangrijker worden. Ik begon te experimenteren met make-up (haalde ik eraf zo gauw pa thuis kwam) en vond dat ik toch ook iets moest doen aan mijn redelijk zware wenkbrauwen. Zoals een zus ze bij zichzelf bewerkt had wilde ik het absoluut niet. Zij was overijverig met de pincet geweest en had dagelijks een potloodje nodig om er iets van te maken. Voorzichtig begon ik voor de spiegel wat haartjes uit te trekken. Met moeite kon ik een ‘au’ of onvertogen woord onderdrukken. Maar alles voor een goede zaak! Ik had echter weinig geduld (heb ik volgens mijn man nog steeds niet…), vond dat het maar lang duurde voor er enige vorm zichtbaar werd en dacht slim te zijn door met de tondeuse mijn wenkbrauwen bij te werken. Het enige resultaat was echter dat mijn wimpers flink gekortwiekt werden….
In die tijd was het de normaalste zaak dat je op dansles ging, het hoorde bij de opvoeding. Thuis konden we allemaal dansen, was ons een beetje met de paplepel ingegoten. Mijn vriend (nu al heel veel jaartjes mijn echtgenoot) had echter geen kaas gegeten van een Foxtrot, Engelse of Weense wals, Cha-cha-cha of Jive. Aangezien er van ons verwacht werd dat we op onze bruiloft de dans zouden openen, ging hij met mij op dansles. Hardop tellend in de verschillende maatsoorten leerde hij diverse pasjes. Tijdens de 1e les had ik schoentjes aan met een open teen. Niet slim! Tot bloedens toe waren een paar nagels ingescheurd, veroorzaakt door de maat 44 van mijn partner. De rest van de cursus ben ik overgegaan op veiliger schoeisel.
Uiteindelijk was de grote dag aangebroken en stonden mijn man en ik als eersten op de dansvloer. Natuurlijk werd dit gefilmd waarbij nog eens extra werd ingezoomd op het voetenwerk van mijn man.
Na onze trouwdag hebben we niet vaak meer op de dansvloer gestaan, misschien alleen om wat te schuifelen. Ook wel eens leuk, trouwens. Hoe het onze dochter of zoon zal vergaan als zij ooit trouwen en op de dansvloer staan? Waarschijnlijk geen stijldans. Hoe dan ook, mijn man en ik hopen het in ieder geval mee te mogen maken.
Annemarie
