‘De dag die nooit komt’ – Oliver Reps

Dank aan Uitgeverij De Harmonie en Hebban
voor dit recensie-exemplaar.

De cover valt meteen op door de kleurcontrasten. Een boom in warme
herfstkleuren en de grote hele zon daarachter. De twee personen op de tak
zouden kunnen staan voor de hoofdpersonages. Als je beter kijkt, zie je dat de
afbeelding een pagina is uit een dagboek/schetsboek. Het is een cover die me opvalt
en aanspreekt. Ik zou dit boek meteen oppakken in de boekhandel. Het is een
vrij dun boek en dus ben ik extra geïntrigeerd. Kortere verhalen zijn naar mijn
mening moeilijker om te schrijven en vaak voldoen ze niet aan de verwachting
omdat ze niet volledig tot hun recht komen.

De schrijfstijl van dit boek heeft echter al meteen het tegenovergestelde
effect. Het fascineert meteen, het leest vlot en de auteur weet je meteen vast
te pakken én dat zo te houden. De opbouw van het verhaal is opvallend. De
auteur schrijft staccato en in korte regels, het lijken overdenkingen in een
chaotisch jong brein. De manier van vertellen, de ervaringen en het delen van
gedachten zijn typerend voor een jongvolwassene. De verwijzingen naar films en
muziek zijn tweeledig, ze maken enerzijds zaken duidelijk en anderzijds zijn ze onmiskenbaar een referentiekader voor hoofdpersoon Elias om dingen helder te
krijgen. Een originele invalshoek én meteen ook een verduidelijking voor jou
als lezer. Ik vond sommige verwijzingen van toegevoegde waarde en andere wat
minder. Hoe dan ook zetten ze je meestal wel aan het denken, want er gebeurt
nogal wat. Duidelijk is wel dat Elias niet zonder muziek en film kan en alles
daardoor intenser beleeft. Ze lopen als een rode draad door zijn leven, dat
zeker niet gemakkelijk is (je zou hem eenzaam kunnen noemen) en maken het
draaglijker. Die verwijzingen naar film en muziek zijn een mooie toegevoegde
waarde, zowel voor de inhoud als voor de loop van het verhaal maar zeker ook
voor de karakterisering van de personages. Sommige muziekkeuzes waren wel
grappig gezien Elias’ leeftijd, opmerkelijk
zelfs. Hij kwam daardoor over als
een oudere ziel en ik sloot hem al snel in m’n hart. Duidelijk was meteen dat
er donkere wolken boven zijn leven dreven.  De auteur brengt dat aspect
overtuigend naar voren en maakt daarmee ook depressie onder jongeren
bespreekbaar.

Elias vertelt over zichzelf, over zusje Evi en vriendin Polly. De band tussen
broer en zus is heel hecht en wanneer Polly daar bij aansluit, gaat dat heel
goed. De twee belangrijkste vrouwen voor Elias hebben samen een klik, een
essentiële voorwaarde voor Elias om met Polly om te gaan. Je weet al snel dat
er sprake is van een periode ‘vóór’ en een periode ‘ná’ iets. Gaandeweg krijg
je steeds meer informatie over wat dat is en waarom dat zo’n weerslag heeft op
het emotioneel welzijn van Elias en waarom hij reageert zoals hij doet. Zijn
denken en doen in het nu wordt steeds zwaarder, mistroostig. Maar welke kant
het uitgaat, weet je dan nog niet.

Gevoelsmatig beleeft Elias eerder een boze droom dan een werkelijkheid.
Ondersteund door bepaalde dialogen en ook muziekkeuzes verzwaart het verhaal almaar. Toch was de plot
behoorlijk verrassend. Die exacte invulling zag ik niet aankomen en ondanks dat
ik het verdrietig vond was het ook heel mooi. Het doet recht aan de innige band
tussen broer en zus en in dat opzicht is wat er gebeurt wel te begrijpen.

De auteur heeft een mooi, indrukwekkend en qua leeftijd kloppend verhaal
geschreven. Het is schrijnend, mooi, oprecht, intens en heftig. Vanuit het
perspectief als ouder was de beleving zelfs beangstigend.

Daarmee is De dag die nooit komt een
overtuigend debuut dat voor alle leeftijden een welgemeende aanrader is. Het
zou gezien de thematiek zelfs op boekenlijsten voor middelbare scholen mogen staan.
Op subtiele wijze zou het taboedoorbrekend kunnen werken. In ieder geval kan
het deuren openen naar een dialoog. 4 dikke sterren.