Rudy’s wereld …. Enkele gedachten over koning Voetbal

14 juni 2018

Voetbal is een
heikel onderwerp op dit ogenblik, in beide taalgebieden. Het feit dat de
Nederlandse nationale voetbalploeg niet deelneemt aan het wereldkampioenschap
voetbal en de Belgische nationale ploeg wel, veroorzaakt veel emoties aan
weerskanten van de grens. Uiteraard is het voor ons, de zich altijd wat
minderwaardig voelende Belgen, best lekker om hiermee een keertje te kunnen
schermen. Wij wel, jullie niet.

Alsof het onze
verdienste is.

Niet dus.

Maakt het
trouwens echt zoveel uit? Wat verandert het? Heel weinig. Tenzij je in horeca
hebt geïnvesteerd. Of een reclamebureau hebt.

Weet echter ook
dat als ons nationale voetbalavontuur in Rusland al eindigt in de voorronde wij
Belgen absoluut de eersten zullen zijn om de ploeg met de grond gelijk te
maken. Ineens zullen niet wij verloren hebben maar zij. Wij
doen alleen mee als zij winnen. Dan zijn wij de winnaars – als
jullie nog mee zijn. Want zo zijn we dan ook wel weer. ‘Geen sant in eigen
land’ is een basisreflex van vooral Vlamingen. Tenzij we er niet omheen kunnen,
natuurlijk: dan doen we mee met de hysterie. Voetbal voor alles. Tot groot
jolijt van de bedrijven, die staan te dringen om op de lucratieve kar te
springen. Als ze er al niet op zitten. Voetbal is een vehikel geworden voor
andere, voornamelijk financiële en politieke doelstellingen.

Ogenschijnlijk
gaat het om niet veel meer dan kunstmatig opgeklopte gevoelens van
nationalisme. Een fenomeen dat de Nederlanders onder jullie ongetwijfeld bekend
moet zijn. (Een geheimpje: dit ongebreideld op zelfvertrouwen geënt chauvinisme
van de modale Nederlander staat in de top drie van eigenschappen waaraan de
gewone Belg zich mateloos ergert. Dus beste Nederlandse vrienden: als jullie
zo’n Belg op z’n paard willen krijgen (kennen jullie die uitdrukking
overigens?), zeg hem dan gewoon met veel aplomb en in verminkt Frans dat
Nederlanders de beste xxxxx ter wereld zijn. (xxxxx in te vullen
naar keuze. :-))

In België doet
ondertussen zowat iedereen op beleidsniveau z’n uiterste best om dit van nature
niet zo meteen aanwezige nationalisme bij de Belgen aan te zwengelen, daarin
voluit gesteund door de grote bedrijven. CEO’s met ogen vol Euro-tekens zwaaien
met Belgische vlaggen dat het een lieve lust is. Er is nu tijdelijk zelfs een
pils die ‘Belgium’ heet. Politici die al jarenlang de onafhankelijkheid van
Vlaanderen of Wallonië propageren, supporteren nu gedurende enkele weken ineens
voor de Belgische(!) nationale ploeg. Ze beseffen zeer goed dat dit contradictorisch
is, maar hebben geleerd dat voetbal onaantastbaar
blijft. Heilig is. Aan het voetbal raken kost je geheid stemmen bij de
volgende verkiezingen. Veel stemmen. En dus hangen massa’s Vlaams-nationalisten
zowaar een Belgische vlag aan hun gevel. Zolang de ploeg wint, natuurlijk.
Anders ‘hadden ze het wel verwacht’. Uiteraard. Kenners genoeg. Politici moeten
zich ook niet ongerust maken dat men hen op deze contradictie zal wijzen. De
term ‘kiesvéé’ bestaat niet voor niks.

Soms hoor je wel
eens iemand zeggen: voetbal is toch maar een spelletje?

Met mijn excuses,
maar voetbal is al een hele tijd geen ‘spelletje’ meer. Voetbal is Big
Business. Very Big Business.

In België geldt
een andere belastingwetgeving voor voetbalploegen en profvoetballers dan voor
normale bedrijven en personen. Ja hoor, ze betalen een pak minder dan jij en
ik. Waarschijnlijk omdat ze ook een pak minder verdienen, zeker? (= cynisme,
ja.) Geen enkele politicus die daarop zelfs maar kritiek durft te uiten –
uitgezonderd die ene kandidaat die weet dat hij toch niet verkozen geraakt. Hoe
het er op dat vlak in Nederland aan toegaat, weet ik niet, maar het zou me zeer
sterk verbazen als een voetballer daar evenveel belastingen zou moeten betalen
als een gewone bediende of fabrieksarbeider. De jongens offeren er ook alles
voor op, niet? Jongens, ja. De meisjes in het vrouwenvoetbal verdienen nog geen
fractie van wat de jongens krijgen, maar daar hoor je ook zelden iemand over.
Daarvoor is geen geld, omdat het minder opbrengt. Logisch, dear Watson.
De jongens werken er immers zeer hard voor.

Vraagje voor de
wiskundigen onder jullie: vergelijk het loon van een topleraar met dat van een
topvoetballer. Bereken de verhouding. Zou zo’n voetballer ook evenveel keer
harder werken dan de leraar?

Een tweede
fenomeen dat zich in het buitenland al een tijdje manifesteert en nu ook
massaal in België opduikt is de overname van clubs door allerlei buitenlandse
magnaten. Thaise, Japanse, Russische, Chinese, Arabische eigenaars – je kunt
het zo gek niet bedenken of ze kopen Belgische ploegen. (Zoals zo vaak leidt
het Verenigd Koninkrijk ook op dat vlak de stoet. Zoek maar eens uit wie de
eigenaars zijn van de clubs in de Premier League. Je valt gewoon achterover. Engelse
ploegen? Jaja…)

Heb jij je ook al
eens afgevraagd waarom dat zo is? Waarom kopen die buitenlandse oligarchen
uitgerekend Belgische clubs op? Wat is er in ’s hemelsnaam zo financieel
aantrekkelijk aan Belgische clubs? Vaak zelfs clubjes? Van een club in de
Premier League kun je nog zeggen dat de roem op de eigenaar afstraalt. Van een
clubje als OH Leuven al minder. Tenzij we – negatief als we zijn – ineens
moeten denken aan die ene Aziaat die in België bekend is geworden als ‘de gok
chinees’. Een man die mensen van een voetbalclub probeerde om te kopen (en ook
met de dood bedreigde) om wedstrijden te vervalsen, zodat hij veel winst kon
maken door te gokken op de uitslagen van die wedstrijden. Gokken… in
Hongkong! De man is zo goed als spoorloos, een aantal bedreigden zijn gestraft
en de club is recent failliet verklaard. Jammer, maar helaas.

Wil ik hiermee
ook maar suggereren dat die buitenlandse eigenaars daarom… Neen. Natuurlijk
niet. Wie? Ik? Waarom denk je dat in ’s hemelsnaam? Geen haar op mijn hoofd…
Positief blijven is de boodschap. Ze investeren vele miljoenen om deze clubs
een hart onder de riem te steken, omdat ze de supporters zo sympathiek vinden,
omdat ze het een fijne hobby vinden, omdat ze niet weten wat te doen met hun
geld, omdat ze België zo’n fijn landje vinden…

Gun ik het ‘onze
jongens’ dat ze zoveel geld verdienen? Tuurlijk wel. (Als je zou twijfelen: wat
denk je van €600.000 per
wéék? Elke week. Genoeg om als ‘veel’ te worden omschreven?) Jaloezie is een
virus dat alleen de drager kapotmaakt. Wat me echter wel opvalt bij deze
voetballers die uiteindelijk veel geld verdienen omdat ze lekker tegen een bal
kunnen trappen en populair zijn, dat er slechts weinig ook maar een fractie van
dat geld lijken te besteden aan maatschappelijk zinvolle initiatieven. Ik denk
hier bijvoorbeeld aan het jaarlijkse ‘Kom Op Tegen Kanker/Iedereen Tegen
Kanker’.

Stel… Gewoon
hypothetisch. Stèl dat de drieëntwintig Belgische miljonairs die naar het WK in
Rusland vertrekken elk in een vlaag van waanzin zouden beslissen om €100.000 aan de actie te schenken –
met de nodige publiciteit, van mij mag dat – dan zou er meteen meer dan twee
miljoen meer in de actiekas zitten. (Nu klokte men af op ongeveer 3,6 miljoen.
2,3 miljoen extra zou dus geen druppel op een hete plaat zijn, eerder een
aardverschuiving in inzamelland.) Het zou hun populariteit nog groter maken,
het zou de strijd tegen kanker vooruithelpen,
het zou een heleboel supporters stimuleren om ook te doneren, weliswaar veel
kleinere bedragen, maar toch, en het zou hun eigen geweten waarschijnlijk toch
een beetje sussen. EN het zou bij heel wat mensen de perceptie over de gang van
zaken in de wereld een beetje veranderen.

Euh… Niet dus.
Liever zes Ferrari’s in de garage. Of zeven.

Niet dat het de
fabrikanten van nationale vlaggen wat uitmaakt, natuurlijk. Tenslotte gaat het
wel over voètbal, Rudy. Van alle onbelangrijke dingen is dat toch het
belangrijkste? Dixit de Paus.