Inge dichtbij … Het ‘stemmetje’ in jezelf
‘Nothing any good isn’t hard,’
schreef
F. Scott Fitzgerald en ik ben het daar grondig mee eens. Dit geldt zowel op emotioneel niveau als op ervaringsniveau, want
niemand wordt een schrijver alleen maar door er een te willen zijn. Een roman schrijven
is durven, is doen, is moeilijk.
schreef
F. Scott Fitzgerald en ik ben het daar grondig mee eens. Dit geldt zowel op emotioneel niveau als op ervaringsniveau, want
niemand wordt een schrijver alleen maar door er een te willen zijn. Een roman schrijven
is durven, is doen, is moeilijk.
Wanneer
ik niet schrijf ben ik me ervan bewust dat ik iets mis. En als dit lang duurt
raak ik geïrriteerd en als het té lang duurt, lusteloos. Ik weet dat hoe langer
ik wacht, uitstel, hoe moeilijker het zal zijn om weer te starten.
ik niet schrijf ben ik me ervan bewust dat ik iets mis. En als dit lang duurt
raak ik geïrriteerd en als het té lang duurt, lusteloos. Ik weet dat hoe langer
ik wacht, uitstel, hoe moeilijker het zal zijn om weer te starten.
Wanneer
ik schrijf, zeker als het goed gaat, stap ik in een andere dimensie. Ik leef
mijn leven en ik leef tegelijkertijd in het verhaal dat ik creëer. En als het
heel goed gaat kom ik in een flow, haal ik dingen uit mezelf waarvan ik me niet
bewust was dat ik ze kon.
ik schrijf, zeker als het goed gaat, stap ik in een andere dimensie. Ik leef
mijn leven en ik leef tegelijkertijd in het verhaal dat ik creëer. En als het
heel goed gaat kom ik in een flow, haal ik dingen uit mezelf waarvan ik me niet
bewust was dat ik ze kon.
Toch is
er, of ik nu het gevoel heb dat ik hard moet werken of dat het haast vanzelf
gaat, altijd dat ene stemmetje. Ik denk dat iedereen die iets creëert het wel
kent: ‘Doe ik het goed? ‘Is dit goed?’ Ik weet
inmiddels dat dit stemmetje erbij hoort. Het is vervelend, maar ook broodnodig,
want: nothing any good isn’t hard.
er, of ik nu het gevoel heb dat ik hard moet werken of dat het haast vanzelf
gaat, altijd dat ene stemmetje. Ik denk dat iedereen die iets creëert het wel
kent: ‘Doe ik het goed? ‘Is dit goed?’ Ik weet
inmiddels dat dit stemmetje erbij hoort. Het is vervelend, maar ook broodnodig,
want: nothing any good isn’t hard.
Vorige
week stuurde ik mijn nieuwe versie van ‘In je dromen ga jij’ naar mijn uitgever
Hedda. Op zo’n moment gilt het stemmetje het uit: ‘Help, help’ en ‘ze gaat het
niet goed vinden’ en nog meer ‘heeeeelp!’
week stuurde ik mijn nieuwe versie van ‘In je dromen ga jij’ naar mijn uitgever
Hedda. Op zo’n moment gilt het stemmetje het uit: ‘Help, help’ en ‘ze gaat het
niet goed vinden’ en nog meer ‘heeeeelp!’
Maar door
de reactie van Hedda heb ik twee dingen geleerd. Dat zij een hele goede
uitgever is die ervaring heeft met stemmetjes én dat ik zelf best wel weet
wanneer het stemmetje puur paniek zaait. Ze vroeg: ‘En Inge, denk je dat er nog
een feedbackronde nodig is of denk je dat het zo goed is?’
de reactie van Hedda heb ik twee dingen geleerd. Dat zij een hele goede
uitgever is die ervaring heeft met stemmetjes én dat ik zelf best wel weet
wanneer het stemmetje puur paniek zaait. Ze vroeg: ‘En Inge, denk je dat er nog
een feedbackronde nodig is of denk je dat het zo goed is?’
‘Hè? Wat?
Eh?’ Vraag je dat aan mij? Kortsluiting in mijn hoofd, een tijdje niks en dan
dalen haar woorden in. Natuurlijk vraagt ze dit aan mij. Ik ben de schrijver
van dit verhaal, ik moet zelf aanvoelen of het goed is, goed genoeg is. Ik
sluit mijn ogen, denk aan de eerdere feedbackrondes, het herschrijven, het
sleutelen, het toevoegen van karakter, van details, hoe de flow het soms
overnam en ik het verhaal ademde en de personages in mijn hart sloot. Hoe
tevreden ik ben met het begin, met het einde en alles daartussenin. Niets is
perfect en dat hoeft ook niet. Dus antwoord ik: ‘Het is goed zo.’
Eh?’ Vraag je dat aan mij? Kortsluiting in mijn hoofd, een tijdje niks en dan
dalen haar woorden in. Natuurlijk vraagt ze dit aan mij. Ik ben de schrijver
van dit verhaal, ik moet zelf aanvoelen of het goed is, goed genoeg is. Ik
sluit mijn ogen, denk aan de eerdere feedbackrondes, het herschrijven, het
sleutelen, het toevoegen van karakter, van details, hoe de flow het soms
overnam en ik het verhaal ademde en de personages in mijn hart sloot. Hoe
tevreden ik ben met het begin, met het einde en alles daartussenin. Niets is
perfect en dat hoeft ook niet. Dus antwoord ik: ‘Het is goed zo.’
Ik voel
een grote dankbaarheid. Hedda begrijpt hoe precair dit hele proces is. Dit
proces van naar binnen gaan en aanvoelen wat er is, wat er nog nodig is of
juist niet. Het komt ook terug in mijn boek en dat gebeurt niet voor niets. Het
is een leidraad in mijn leven: steeds meer durven vertrouwen op dat stemmetje,
aanvoelen wanneer ik er wel naar moet luisteren en wanneer niet. Durven
vertrouwen op hetgeen ik kan en daarmee de wijde wereld ingaan, ook al is dat niet gemakkelijk.
een grote dankbaarheid. Hedda begrijpt hoe precair dit hele proces is. Dit
proces van naar binnen gaan en aanvoelen wat er is, wat er nog nodig is of
juist niet. Het komt ook terug in mijn boek en dat gebeurt niet voor niets. Het
is een leidraad in mijn leven: steeds meer durven vertrouwen op dat stemmetje,
aanvoelen wanneer ik er wel naar moet luisteren en wanneer niet. Durven
vertrouwen op hetgeen ik kan en daarmee de wijde wereld ingaan, ook al is dat niet gemakkelijk.
En dan
herinner ik me dat ik tijdens mijn boekpresentatie van mijn debuut in augustus
2015 een Hennatatoeage op mijn hand had staan. Toen, drie jaar geleden, was ik
al met dit nieuwe boek bezig. Een roman schrijven is ook doorzetten. ‘Goed
bezig Ing,’ zegt het stemmetje.
herinner ik me dat ik tijdens mijn boekpresentatie van mijn debuut in augustus
2015 een Hennatatoeage op mijn hand had staan. Toen, drie jaar geleden, was ik
al met dit nieuwe boek bezig. Een roman schrijven is ook doorzetten. ‘Goed
bezig Ing,’ zegt het stemmetje.
Nothing
any good, isn’t hard indeed!
any good, isn’t hard indeed!
