‘Foeksia en het Spookhuis’ – Paul van Loon

Uitgever: Leopold
ISBN: 9789025873844
Uitvoering: hardcover
Aantal pagina’s: 48
Uitgave: september 2017
van dit recensie-exemplaar.
uit de bekende serie over de kleine heks, voor alle beginnende lezers.
Tommie is bang voor spoken. Volgens Foeksia
bestaan ze niet. Maar dan ontdekt ze een oud huisje in het Heksenbos. Door de
kapotte ramen klinken vreemde geluiden. Zouden daar écht spoken wonen? Foeksia
zal die spoken eens een lesje leren!
dit boek is dat het geschikt is voor beginnende lezers maar ook prima
voorgelezen kan worden. Helena is pas vier jaar oud en hoewel ze enkele woorden
kan lezen heb ik dit boek toch maar gewoon voorgelezen 😉
sluit erg aan bij kinderen. Tommie het mensenkind is namelijk bang voor spoken
en deze angst is de meeste kinderen niet vreemd. Door deze spoken centraal te
stellen in dit boek, worden ze minder eng.
Van Loon in het verhaal gebruikt helpt hier trouwens ook in. Zo laat Foeksia
zich niet kennen en wanneer zij aan de deur van het Spookhuis staat en een
spook haar antwoord geeft met het beroemde zinnetje ‘knibbel knabbel knuistje,
wie knabbelt aan…’ roept Foeksia terug: ‘schei uit met die onzin!’ Vervolgens
legt Foeksia een knoop in de neus van het spook. Niet alleen Helena moest hier
erg om lachen, ook ik zat te grinniken. Extra leuk is dat dit spook vervolgens
iedere keer getekend wordt met die knoop in zijn neus. Uiteindelijk
blijkt het Nachtmerriespook, waar iedereen nog het bangst voor is, een klein,
zielig spookje te zijn. Dankzij daadkrachtige durfal Foeksia leren we dat de
angst voor spoken onterecht is. Zij leert hen wel een lesje!
van dit boek hoeft niemand meer bang te zijn voor spoken en enge dromen. Droom
maar van stoere Foeksia en haar grapjes, dat is een stuk leuker! En komen er
toch spoken of nachtmerries voorbij, dan weten we nu dat spoken gewoon ‘bleke bangeriken’
zijn en het Nachtmerriespook niet groter is dan een muis. Roep een keer ‘boe!’
en ze zijn weg.
boek dat zeker een goede score verdient. 4,5 ster voor ‘Foeksia en het
Spookhuis’!
Kruithof – recensent De Perfecte Buren