Boek van de maand ‘Pas op voor de buren’ – Bookflash
Op 29
mei verschijnt bij Uitgeverij Q ‘Pas op voor de buren’ van Hilde Vandermeeren.
mei verschijnt bij Uitgeverij Q ‘Pas op voor de buren’ van Hilde Vandermeeren.
In mei staat dit boek een
hele maand ‘in the picture’ bij ons als Boek van de Maand.
hele maand ‘in the picture’ bij ons als Boek van de Maand.
Zoals beloofd volgt hier
een exclusief leesfragment uit Pas
op voor de buren:
een exclusief leesfragment uit Pas
op voor de buren:
De uitgever had geïnformeerd hoelang haar writer’s block nog zou duren. Hij had niet eens zijn best gedaan om zijn ongeduld te verbergen, dacht Ruth, terwijl ze op veel te hoge snelheid door de bocht reed die uitkwam in haar straat. De ruitenwissers sloegen heen en weer op het ritme van haar hartslag. Ze hoorde de banden tegen het asfalt schuren en klemde het stuur nog harder vast om de controle niet te verliezen. Een glad wegdek en klamme handen vormden een gevaarlijke combinatie voor iemand bij wie de onrust als een passagier op de achterbank zat. Ze
was er bijna.
was er bijna.
De straat
was spaarzaam verlicht. Met moeite kon ze in de verte de contouren van haar
huis onderscheiden, een ruime cottage uit het begin van de vorige eeuw, omringd
door bomen. Toen ze het twee jaar geleden kocht, zei de makelaar dat het zo
lang te koop had gestaan omdat het zo oud was. Dat was niet de enige reden,
wist Ruth. Er waren veel mensen die niet stonden te springen om in een
doodlopende straat met slechts vier huizen te gaan wonen, vlak bij een
dorpskern die steeds leger raakte omdat de beloofde verbinding met de snelweg
er maar niet kwam. Vooralsnog eindigde de onafgewerkte asfaltweg abrupt in het
glooiende landschap. Dat was exact wat ze wilde; afgesneden zijn van de
buitenwereld.
was spaarzaam verlicht. Met moeite kon ze in de verte de contouren van haar
huis onderscheiden, een ruime cottage uit het begin van de vorige eeuw, omringd
door bomen. Toen ze het twee jaar geleden kocht, zei de makelaar dat het zo
lang te koop had gestaan omdat het zo oud was. Dat was niet de enige reden,
wist Ruth. Er waren veel mensen die niet stonden te springen om in een
doodlopende straat met slechts vier huizen te gaan wonen, vlak bij een
dorpskern die steeds leger raakte omdat de beloofde verbinding met de snelweg
er maar niet kwam. Vooralsnog eindigde de onafgewerkte asfaltweg abrupt in het
glooiende landschap. Dat was exact wat ze wilde; afgesneden zijn van de
buitenwereld.
De
cottage bevond zich frontaal aan het eind van de straat, als een eenzame
toezichthouder op de drie andere huizen. De woning was eigendom geweest van een
hoogbejaarde barones die zich op alle mogelijke manieren voor het plebs had
verschanst. De bomen in de voortuin en langs de oprit dienden als barricade en
het privé bos aan de achterkant vormde een veilige rugdekking.
cottage bevond zich frontaal aan het eind van de straat, als een eenzame
toezichthouder op de drie andere huizen. De woning was eigendom geweest van een
hoogbejaarde barones die zich op alle mogelijke manieren voor het plebs had
verschanst. De bomen in de voortuin en langs de oprit dienden als barricade en
het privé bos aan de achterkant vormde een veilige rugdekking.
Ruth
had de cottage gekocht in de herfst, die de bomen een warme, roodgele gloed had
gegeven. De eerste winter – en de laatste die ze alleen in het huis had
doorgebracht – toen de bomen hun bladeren hadden verloren en met hun kale
takken naar de hemel klauwden, had ze even getwijfeld. Toen ze op een
stormachtige decemberavond de luiken wilde dichtdoen omdat er een tak tegen het
raam tikte, leek het of er een schim haastig tussen de bomen was weggedoken.
Maar zelfs op dat moment had ze er geen spijt van gehad dat ze hier was komen
wonen. Nog even.
had de cottage gekocht in de herfst, die de bomen een warme, roodgele gloed had
gegeven. De eerste winter – en de laatste die ze alleen in het huis had
doorgebracht – toen de bomen hun bladeren hadden verloren en met hun kale
takken naar de hemel klauwden, had ze even getwijfeld. Toen ze op een
stormachtige decemberavond de luiken wilde dichtdoen omdat er een tak tegen het
raam tikte, leek het of er een schim haastig tussen de bomen was weggedoken.
Maar zelfs op dat moment had ze er geen spijt van gehad dat ze hier was komen
wonen. Nog even.
De
regen en de schemering legden een waas over de omgeving. In plaats van haar
snelheid aan te passen, trapte ze het gaspedaal dieper in.
regen en de schemering legden een waas over de omgeving. In plaats van haar
snelheid aan te passen, trapte ze het gaspedaal dieper in.
Aan haar linkerkant flitste het witgeschilderde huis van de Morgans voorbij, een kinderloos echtpaar van in de zestig. Ogenschijnlijk keurige mensen, net zoals hun gazon. Zij vulde haar tijd met bakken en braden en hij met het observeren van vogels. Matthew begreep er dan ook niets van toen ze hem zei dat ze het koppel al vanaf het begin behoorlijk angstaanjagend had gevonden. De Morgans waren overal. Judith stond zowat om de week met een cake of een dampende schotel voor de deur en Ruth had Jeff ooit eens betrapt toen hij met zijn verrekijker het privébos achter hun huis was binnengedrongen. Dat was alleen door een gracht en een bordje met privaat eigendom afgegrensd van de openbare weg. Vanuit het bos had hij zicht op haar badkamer op de eerste verdieping waarvan ze de overgordijnen zelden dichtdeed omdat er toch geen inkijk was.
‘Geloof
Jeff toch als hij zegt dat hij een zeldzame vogel heeft gespot,’ had Matthew
gelachen. ‘Hij ziet er heus niet uit als een vies mannetje.’ Zijn
woorden hadden haar niet gerustgesteld.
Jeff toch als hij zegt dat hij een zeldzame vogel heeft gespot,’ had Matthew
gelachen. ‘Hij ziet er heus niet uit als een vies mannetje.’ Zijn
woorden hadden haar niet gerustgesteld.
Naast
de Morgans woonde Brenda Owen, een gescheiden vrouw van eind veertig die vaak
voor zaken in het buitenland was. Wat voor werk ze precies deed was
onduidelijk, maar aan haar designwoning en gloednieuwe Mercedes viel af te
leiden dat het haar geen windeieren legde.
de Morgans woonde Brenda Owen, een gescheiden vrouw van eind veertig die vaak
voor zaken in het buitenland was. Wat voor werk ze precies deed was
onduidelijk, maar aan haar designwoning en gloednieuwe Mercedes viel af te
leiden dat het haar geen windeieren legde.
Aan
haar rechterkant zag ze het huis van Luke, een weduwnaar die nu al ruim een
jaar zijn verdriet probeerde te verbergen voor zijn zevenjarige dochtertje
Katie. Ze was een kleine doorzetter die wat leven in de buurt bracht, zoals die
keer dat ze na een valpartij met haar skateboard dapper door de straat bleef
roetsjen. Zelfs de regen had haar niet kunnen deren.
haar rechterkant zag ze het huis van Luke, een weduwnaar die nu al ruim een
jaar zijn verdriet probeerde te verbergen voor zijn zevenjarige dochtertje
Katie. Ze was een kleine doorzetter die wat leven in de buurt bracht, zoals die
keer dat ze na een valpartij met haar skateboard dapper door de straat bleef
roetsjen. Zelfs de regen had haar niet kunnen deren.
Ruth
keek even opzij, naar de knusse gezinswoning die zo doods was geworden na
Michelles overlijden. Wat er daarna gebeurde, verliep in een flits.
keek even opzij, naar de knusse gezinswoning die zo doods was geworden na
Michelles overlijden. Wat er daarna gebeurde, verliep in een flits.
Vanuit haar ooghoeken zag ze iets bewegen. Een schim schoot vanaf de oprit naar voren, recht naar de wielen van haar auto. Ze ging op de rem staan en de banden kwamen gierend op het wegdek tot stilstand.
De
regen roffelde op het dak. Ruth beefde over haar hele lichaam en durfde
niet uit te stappen.
regen roffelde op het dak. Ruth beefde over haar hele lichaam en durfde
niet uit te stappen.
Katie.
