Rasters draait door … even voorstellen
Rasters Draait Door
Ik
vind het stoer: een eigen blog bij De Perfecte Buren! Naast het feit dat mijn
naam een tijd terug in een Hebban woordzoeker verscheen, is nu mijn volgende
wens uitgekomen! Elke maand zal er een blog van mij verschijnen. Toen het
verzoek bij me binnenkwam (echt een heel verhaal via de FB chat en of er ik
over na wilde denken) schreef ik een woordje terug: JA! Over sommige dingen
denk je niet na, die doe je gewoon.
vind het stoer: een eigen blog bij De Perfecte Buren! Naast het feit dat mijn
naam een tijd terug in een Hebban woordzoeker verscheen, is nu mijn volgende
wens uitgekomen! Elke maand zal er een blog van mij verschijnen. Toen het
verzoek bij me binnenkwam (echt een heel verhaal via de FB chat en of er ik
over na wilde denken) schreef ik een woordje terug: JA! Over sommige dingen
denk je niet na, die doe je gewoon.
Nu
doe ik eigenlijk heel veel dingen “gewoon”. En de vraag die ik de laatste tijd
voortdurend krijg is deze: ‘hoe dan? Hoe
doe jij het allemaal? Slaap jij nooit? Heb je ADHD?’ (Ik verzin dit niet he!).
Dus ik dacht ik geef eens een inkijkje in mijn leven.
doe ik eigenlijk heel veel dingen “gewoon”. En de vraag die ik de laatste tijd
voortdurend krijg is deze: ‘hoe dan? Hoe
doe jij het allemaal? Slaap jij nooit? Heb je ADHD?’ (Ik verzin dit niet he!).
Dus ik dacht ik geef eens een inkijkje in mijn leven.
Ik ben net terug van het
uitlaten van de hond, het regende, dus ik ben nat. Met de hond wandelen is
zowel een lust als een last, heerlijk om even buiten te zijn, even mijn benen
te strekken en mijn hond lustig te zien kwispelen, maar eigenlijk heb ik te
weinig tijd om uren door de straten te lopen. Mijn wandeling was nuttig, het
bracht me nieuwe inzichten. Toen ik de sleutels van de voordeur pakte, werd
mijn blik naar de snoeptrommel getrokken. Daar lag een vers aangevulde voorraad
mini marsjes me aan te kijken. ‘Eet mij op, eet mij op…’ Ze riepen steeds
harder naar me en ik ben de deur uitgerend. Ik ga me toch niet laten verleiden
door al die suikers, zeker niet omdat ik vrijdag voor de eerste keer een (dure!)
afspraak heb met mijn personal trainer. Haha, ja, dit klinkt echt ontzettend
decadent. En geloof me, ik hou er helemaal niet van, maar het kan niet anders.
Mijn lijf is de kerker van mijn ziel. Mijn lijf speelt op en is meestal mijn
grootste tegenstander. Al jaren en jaren overal pijn in mijn spieren en
gewrichten. Don’t ask, mijn reumatoloog zei ooit: ‘je bent gewoon slecht in
elkaar gezet’.
uitlaten van de hond, het regende, dus ik ben nat. Met de hond wandelen is
zowel een lust als een last, heerlijk om even buiten te zijn, even mijn benen
te strekken en mijn hond lustig te zien kwispelen, maar eigenlijk heb ik te
weinig tijd om uren door de straten te lopen. Mijn wandeling was nuttig, het
bracht me nieuwe inzichten. Toen ik de sleutels van de voordeur pakte, werd
mijn blik naar de snoeptrommel getrokken. Daar lag een vers aangevulde voorraad
mini marsjes me aan te kijken. ‘Eet mij op, eet mij op…’ Ze riepen steeds
harder naar me en ik ben de deur uitgerend. Ik ga me toch niet laten verleiden
door al die suikers, zeker niet omdat ik vrijdag voor de eerste keer een (dure!)
afspraak heb met mijn personal trainer. Haha, ja, dit klinkt echt ontzettend
decadent. En geloof me, ik hou er helemaal niet van, maar het kan niet anders.
Mijn lijf is de kerker van mijn ziel. Mijn lijf speelt op en is meestal mijn
grootste tegenstander. Al jaren en jaren overal pijn in mijn spieren en
gewrichten. Don’t ask, mijn reumatoloog zei ooit: ‘je bent gewoon slecht in
elkaar gezet’.
– – mama,
mag ik een boterham met honing? (Ja, dat mag, alleen heb ik net alles opgeruimd. Eten jullie in etappes ofzo?)
mag ik een boterham met honing? (Ja, dat mag, alleen heb ik net alles opgeruimd. Eten jullie in etappes ofzo?)
– – Mama,
kom je naast me zitten? En mag ik op je telefoon? (ja, ik kom naast je zitten,
maar eerst die boterham en mezelf langs de marsjes laveren).
kom je naast me zitten? En mag ik op je telefoon? (ja, ik kom naast je zitten,
maar eerst die boterham en mezelf langs de marsjes laveren).
Dat
even tussendoor. Net zoals ik tussendoor drie kinderen kreeg waar ik niet
zonder kan. Leeftijden 11, 10 en 7. Heerlijk en ze houden me bezig! En laten me
afdwalen hier in dit verhaal. Terug naar de personal trainer. Mijn rug en lijf
boycotten mijn schrijversdrang. En afgelopen zondag werd ik mezelf pijnlijk
bewust dat ik het gewoon niet kan opnemen tegen mijn voetballende zoontje van
zeven. Tijd om actie te ondernemen; dat lijf moet in het gareel en vooral
sterker worden. Dat lijf mag ook weer iets strakker worden want over een paar
maanden ga ik trouwen! Ook dat nog, ja. Geen paniek, binnen drie weken na het
huwelijksaanzoek hadden we bijna alles al geregeld, inclusief jurk. Maar toch,
er zijn altijd kleine dingen die nog moeten gebeuren. Ik kijk er naar uit. Waar
ik minder naar uit kijk is dat voordat ons huwelijk gaat plaatsvinden, we ook
nog de keuken gaan verbouwen. Vanmorgen was de in-meet-meneer hier en hij stelde
vragen waar ik geen kaas van gegeten heb. Puntje om nog even actie op te
ondernemen. Was er verder nog iets waarmee ik me bezig aan het houden ben? Oh ja,
sinds deze week een nieuwe baan en alle grote bijeenkomsten daarvoor staan
gepland in de week…….dat de keuken komt!
even tussendoor. Net zoals ik tussendoor drie kinderen kreeg waar ik niet
zonder kan. Leeftijden 11, 10 en 7. Heerlijk en ze houden me bezig! En laten me
afdwalen hier in dit verhaal. Terug naar de personal trainer. Mijn rug en lijf
boycotten mijn schrijversdrang. En afgelopen zondag werd ik mezelf pijnlijk
bewust dat ik het gewoon niet kan opnemen tegen mijn voetballende zoontje van
zeven. Tijd om actie te ondernemen; dat lijf moet in het gareel en vooral
sterker worden. Dat lijf mag ook weer iets strakker worden want over een paar
maanden ga ik trouwen! Ook dat nog, ja. Geen paniek, binnen drie weken na het
huwelijksaanzoek hadden we bijna alles al geregeld, inclusief jurk. Maar toch,
er zijn altijd kleine dingen die nog moeten gebeuren. Ik kijk er naar uit. Waar
ik minder naar uit kijk is dat voordat ons huwelijk gaat plaatsvinden, we ook
nog de keuken gaan verbouwen. Vanmorgen was de in-meet-meneer hier en hij stelde
vragen waar ik geen kaas van gegeten heb. Puntje om nog even actie op te
ondernemen. Was er verder nog iets waarmee ik me bezig aan het houden ben? Oh ja,
sinds deze week een nieuwe baan en alle grote bijeenkomsten daarvoor staan
gepland in de week…….dat de keuken komt!
Die nieuwe baan is spannend en
veeleisend. Ik stort me letterlijk in iets nieuws. 32 uur in de week ga ik aan
de slag als manager op het gebied van veiligheid en jeugd. Dat zijn zo’n beetje
de grote “dingen” die dit jaar gaan gebeuren. En dan vergeet ik nog het
uitkomen van mijn zesde boek in het najaar: Julia & Julia! Maar dat is van latere zorg, toch? Ondertussen schrijf
ik nu lustig mee aan een schrijfwedstrijd op Sweek, maar ik betwijfel of ik de
deadline ga halen (22 mei geloof ik). Aan de andere kant; ik heb nog nooit iets niet gehaald. Misschien toch mijn tanden er
maar in zetten! Wanneer ik dan schrijf tussen al die andere bezigheden door? Ik
heb geen vaste momenten, ik heb geen schrijfrituelen, anders dan dat ik gewoon
een momentje moet vinden. Ik ga zitten en ik schrijf. Zonder na te denken en in
een noodgang. Tijd is schaars. Tot nu toe ging dat altijd goed. Ik kan er mijn
ei in kwijt, ik vind het heerlijk om me te verliezen in de personages. Ik
transformeer op die momenten in iemand anders en probeer mijn voelhorens uit te
zetten; hoe zou dit personage zich voelen, wat zou hij of zij meemaken? Op die
momenten ga ik heel erg diep en verlies ik mezelf bijna. Gelukkig hoor ik dan
iemand roepen of blaffen en kom ik weer met beide benen op aarde.
veeleisend. Ik stort me letterlijk in iets nieuws. 32 uur in de week ga ik aan
de slag als manager op het gebied van veiligheid en jeugd. Dat zijn zo’n beetje
de grote “dingen” die dit jaar gaan gebeuren. En dan vergeet ik nog het
uitkomen van mijn zesde boek in het najaar: Julia & Julia! Maar dat is van latere zorg, toch? Ondertussen schrijf
ik nu lustig mee aan een schrijfwedstrijd op Sweek, maar ik betwijfel of ik de
deadline ga halen (22 mei geloof ik). Aan de andere kant; ik heb nog nooit iets niet gehaald. Misschien toch mijn tanden er
maar in zetten! Wanneer ik dan schrijf tussen al die andere bezigheden door? Ik
heb geen vaste momenten, ik heb geen schrijfrituelen, anders dan dat ik gewoon
een momentje moet vinden. Ik ga zitten en ik schrijf. Zonder na te denken en in
een noodgang. Tijd is schaars. Tot nu toe ging dat altijd goed. Ik kan er mijn
ei in kwijt, ik vind het heerlijk om me te verliezen in de personages. Ik
transformeer op die momenten in iemand anders en probeer mijn voelhorens uit te
zetten; hoe zou dit personage zich voelen, wat zou hij of zij meemaken? Op die
momenten ga ik heel erg diep en verlies ik mezelf bijna. Gelukkig hoor ik dan
iemand roepen of blaffen en kom ik weer met beide benen op aarde.
Lieve
lezers, is dit leuk om te lezen of knap je hier juist helemaal op af? Laat me
vooral weten waar de volgende blog over moet gaan!
lezers, is dit leuk om te lezen of knap je hier juist helemaal op af? Laat me
vooral weten waar de volgende blog over moet gaan!
Gaby
Rasters
Rasters
0
