PURE SCHOONHEID IN DE TAAL

in het algemeen een heerlijk tijdverdrijf. Veelal dient het een vlucht uit de
werkelijkheid, hoewel dat bij non-fictieboeken natuurlijk anders is. Het lezen
van die laatste is meestal gericht op het verkrijgen of verbreden van kennis
over personen en/of gebeurtenissen van velerlei soort.
genre, maar ook in taalgebruik. Hierin zijn talloze vormen te bedenken.
Hierover zijn ongetwijfeld al academische proefschriften verschenen. Het proza
van sommige schrijvers is heel herkenbaar. Of het nu gaat om heldere en
kernachtige zinnen die uitmunten in eenvoud, of om complexe zinnen vergezeld
van gezwollen metaforen, hier geldt als variant op een bekende grap soms “toon
mij een bladzijde en ik zal u zeggen wie de auteur is”. Niet zelden blinken
schrijvers uit in de ene of de andere wijze van taalgebruik. En neen, er komen
hier geen benoemde voorbeelden. Wie de vele recensies op DPB leest, kan er af
en toe wel iets bij bedenken.
dat, is het steeds weer een verademing in een boek iets tegen te komen dat écht
beklijft. Een mooie –niet opgeblazen- metafoor, een fraaie zinswending (waar
Vlaamse auteurs patent op lijken te hebben), of gewoonweg een enkel woord dat
in de categorie “pure schoonheid” gerangschikt kan worden.
prachtige boek “Een goed nest” van Tessa de Loo. Het indringende verhaal is
geschreven in mooie heldere taal, en dan kom je ineens de volgende zin tegen:
was nogal wat: terwijl zij zwanger was en om de klipklap moest overgeven, lag hij met haar zus te rollebollen.”
zinnen uit het verhaal, dat verder anders dan deze zinsnede suggereert, wel
degelijk diepgang heeft. Zie de recensie op DPB https://perfecteburen.nl/2017/10/een-goed-nest-tessa-de-loo.html
woord “klipklap”. Ofschoon je er wellicht nooit van gehoord hebt, is in één
oogopslag duidelijk dat het een synoniem is voor “haverklap”. Het woord blijft
lange tijd of misschien zelfs voorgoed in je parate geheugen hangen.