Leesclub ‘P.I.D.’ – Bronja Hoffschlag

Gepubliceerd 3 april 2018

Leesclub P.I.D. – Bronja Hoffschlag

Roman

Met dank aan
Bronja voor het beschikbaar stellen van deze exemplaren voor de leesclub.

Lezen mee:
Elsa Bakker – Liane Baltus – Jolanda Kalkman-de Klerk Wolters.

Vorig jaar juli verscheen ‘P.I.D.’ van Bronja
Hoffschlag. Een ontroerende en volstrekt originele roman over
verschillende vormen van eenzaamheid en de kracht van onwaarschijnlijke
vriendschappen, waarin feiten naadloos worden verweven met fictie…

Let op: kan spoilers bevatten!

Hoe overtuigend vindt de leesclub de theorie van
Thomas rond Paul?

Elsa: Behoorlijk overtuigend in het verhaal zelf! Is goed
uiteengezet en aan veel facetten gedacht, waardoor het geloofwaardig overkomt.
Het is allemaal behoorlijk gedetailleerd.

Jolanda: Deze vraag houd me al een aantal dagen
bezig! Ik ben tijdens het lezen al op internet na gaan lezen wat er wel en niet
waar zou zijn van deze theorie. Als Bronja inderdaad de echte Tom heeft
gesproken, en hij de waarheid heeft gesproken, en zijn leven is gelopen zoals
dat van ‘onze’ Tom, tja, dan zou het toch wel zo kunnen zijn. Op YouTube heb ik een
documentaire zitten kijken over de hoes van Sergeant Pepper’s Lonely hearts
Club Band. Dan zie je alle tekenen er inderdaad in terug. Dus ik denk dat dat
met de foto’s van Paul ook zo is. Maar toch, als het echt zo zou zijn, dan
lijkt het me niet dat je als band zo ontzettend veel hints weg gaat geven
wanneer je het niet bekend wilt maken. Wel jammer dat we nooit achter de
waarheid kunnen komen. Of misschien op de dag dat Paul echt dood gaat, dat er
dan een soort van officieel document te voorschijn komt met de waarheid. Hihi,
dat zou wel een stunt zijn!

Liane: Behoorlijk overtuigend in dit verhaal. In het echte leven
geloof ik het niet. Daarvoor zit het te ingewikkeld in elkaar om stil te
houden. Wat ik wel echt heel knap vond is hoe Bronja het bestaande gerucht
handen en voeten heeft gegeven in het verhaal en dat ze het aan het verhaal van
Charlie heeft gekoppeld. Uit
de reactie van Jolanda begrijp ik dat Bronja heeft gezegd dat ze Tom echt heef
gesproken? Dat vind ik dan wel interessant om meer over te horen. Misschien
heroverweeg ik mijn mening in het echte leven dan ook.

Riepen Dennis Wilson van de Beach Boys en Charlie
herinneringen op, of waren die vóór het lezen onbekend?

Elsa: Ja!!! Al zo ontzettend veel overgelezen en gezien. Mij heeft
dit onderwerp en alles eromheen altijd al heel erg getrokken. Grappig is dat ik
op voorhand niet wist dat dit in het verhaal voor zou komen en ik was toen ook
zeer aangenaam verrast.

Liane: Het verhaal van Charles Manson hoorde ik als kind. Dat vond ik
toen echt heel eng. En ik ben oud genoeg om de muziek te kennen, hoewel mijn
moeder volgens mij meer van de leeftijd van deze muziek is. Sinds ik verplicht
op de middelbare school liedjes van The Beatles moest zingen, omdat de docent
fan was, was ik het niet meer. Maar de Beach Boys ken ik natuurlijk. Wie niet
(en ja, dan kan ik gelijk het antwoord op deze vraag geven: mijn tieners kennen
ze niet!).

Jolanda: Mijn moeder luisterde veel naar deze muziek. Ik ben zeer
slecht in het onthouden van namen, bij de naam Dennis Wilson gaat er dan ook zo
niet direct een belletje rinkelen, maar dat heb ik met namen van mensen in mijn
directe omgeving ook. Het is bij mij altijd z’n ‘o ja’ moment. Maar ik ben
zeker bekend met de muziek. Het verhaal van Charles Manson kende ik ook. Ik heb
ook ooit de film gezien. En het beeld met het hakenkruis op zijn voorhoofd is
er een om niet snel te vergeten.

Voor welk personage had je de meeste sympathie en
waarom?

Elsa: Voor Syd. Hij zorgt voor zijn moeder, zusje, Beth en later
zijn vriendinnetje. Blijft in alles redelijk rustig en goed nadenkend, waardoor
hij beslissingen kan nemen en voor zichzelf ook nog eens kan zorgen. Dat zijn
gitaar zijn rustpunt is vind ik ook fantastisch. Absoluut my kind of guy!

Liane: Syd. Hoewel ik hem wel wat erg volwassen voor zijn leeftijd
vond, terwijl ik tegelijk denk dat dat ook wel klopt, juist omdat hij zoveel
meegemaakt heeft. Heel treffend vond ik dat hij zijn voorliefde voor muziek (en
zijn gitaar!) van zijn vader heeft en zich dat niet bewust was. En ik vond
Sadie heel schattig. Die Judith heeft twee superleuke kinderen.

Jolanda: Syd! Heel knap hoe rustig en koel hij onder alle omstandigheden
weet te blijven. En hoe hij de vader- en moedertaak voor zijn zusje op zijn
schouders heeft weten te nemen. Ik zag hem ook steeds voor me, zo zittend met
zijn gitaar op zijn veranda. Ik denk dat het een ontzettend knappe jongen is!
Ook Sadie is heel schattig! En ondanks haar ‘bijrol’ is ook zij heel goed
neergezet.

Lees hier het VERSLAG van deel 1 leesclub ‘P.I.D.’