‘Het lied van de feniks’ – Katie Ganshert

20 april 2018

Genre:
roman

Uitgever:
Voorhoeve (imprint Kok Uitgeverij)

ISBN:
9789029727013

Uitvoering:
paperback

Aantal
pagina’s: 368

Uitgave:
september 2017

Bij een terroristische aanslag in een
trein bij Chicago komen 22 mensen om het leven. Autumn overleeft als enige van
haar coupé de explosie en worstelt na haar herstel met schuldgevoelens. Waarom
die trein? Waarom deze mensen? En waarom zij niet? Een jaar later vindt ze de
12-jarige Reese voor haar deur, die de dochter van een van de omgekomen reizigers
blijkt te zijn. Haar vader, Paul, wil zijn overleden vrouw het liefst zo snel
mogelijk vergeten en probeert Reese een zo normaal mogelijk leven te geven. Zou
de onverwachte vriendschap tussen Autumn en Reese een nieuwe start voor hen
alle drie kunnen zijn?

Het
is een jaar na dato. Een rampzalige dag die niet alleen voor de slachtoffers
maar zeker ook voor de nabestaanden grote gevolgen heeft. Autumn is als enige
overlevende zwaar getraumatiseerd en probeert een manier te vinden om haar
leven op te pakken. Paul is sinds die dag weduwnaar en is met zijn twee
kinderen aangewezen op een leven zonder Vivian. Het is voor geen van allen
gemakkelijk en eenieder worstelt met vragen en/of demonen. Omdat het een jaar
geleden is wil men een herdenkingsdienst houden. Vooral Reese, dochter van Paul
en Vivian, heeft daar zo haar ideeën over en benadert Autumn. Dit tegen de wens
van Paul omdat het voor hem om diverse redenen té confronterend is haar te
zien. Maar Reese is een meisje met een sterke wil, iets dat zowel Paul als
Autumn onderschatten.

De
proloog van ‘Het lied van de feniks’ kun je gerust een knallende opening
noemen. De nachtmerries van Autumn die daaruit voortvloeien zijn levendig en
vol angst. Dit is ook precies de reden dat ze niet aanwezig wil zijn bij de herdenkingsdienst.
Paul is therapeut en heeft het
zwaar. Nu komt daar de sterke wil van zijn eigenzinnige dochter nog eens
bovenop en hij weet niet hoe daar mee om te gaan. Haar handelen is te
verklaren, sinds het verlies van hun moeder hebben beide kinderen veel moeten
verwerken. Reese doet dat door brieven te schrijven maar de gevolgen daarvan
wil Paul niet onder ogen komen.

Wanneer de
paden van Paul en Autumn elkaar kruisen zijn ze zich meteen bewust van wat hen bindt.
Een afschuwelijke gebeurtenis die zowel aangrijpend als onvoorstelbaar is maar
hun leven voor altijd heeft veranderd. Hoe dan ook zullen ze allemaal een
manier moeten vinden hier een weg in te vinden. De auteur heeft zich duidelijk
verdiept in deze materie. Ze is namelijk zeer gedetailleerd en zorgvuldig in de
sfeersetting maar daarbij met vlagen ook onnodig omslachtig. Door het gebruik
van veel bijzinnen en namen is het soms best veel en neigt het iets langdradig
te worden, jammer want op zich heeft de auteur wel een prettige penvoering en
weet ze alles goed te verwoorden. Schuldgevoel, angst, kleine dingen die
onoverkomelijk lijken maar ook de grote problemen die worden aangepakt komen
geloofwaardig over. Maar dat niet alleen. Ook de relativiteit van het leven op
zich, rouwverwerking voor jong en oud, het geloof – wel of niet in iets te
moeten geloven nadat je een geliefde bent verloren- en vooral het oppakken van
je leven na een dergelijke heftige gebeurtenis zijn integer en mooi beschreven.

Reese is een sterk
personage, wijs voor haar leeftijd en vastbesloten. Haar boosheid en frustratie
uit ze in een hulpvraag die Paul niet goed inschat waardoor hij de grip
verliest. Daarmee geconfronteerd worden, en daarmee met zijn eigen
tekortkomingen is heel menselijk en herkenbaar. Broertje Tate komt nauwelijks
aan bod, het verhaal gaat niet over hem.
De kinderlijke onbevangenheid die Reese door
haar verdriet laat zien zorgt voor een mooi en geloofwaardig accent in het
verhaal. De combinatie tussen Reese en Autumn maakt dit verhaal aannemelijk en
heel fijn om te lezen.

Centraal staat de vraag: hoe vind je de weg terug wanneer deze onder je voeten
is weggeslagen? Hoe hervind je jezelf, hoe geef je alles een plek en vooral,
hoe stel je je weer open voor emoties? Vooral omdat deze ondraaglijk verdoofd
lijken te zijn en iedere vorm van confrontatie uit de weg wordt gegaan. Want niets
is meer hetzelfde. Wat voorheen normaal was behoort nu tot een vorig leven, ver
weg en onaantastbaar. Het nieuwe nu is moeilijk en verwarrend. Grenzen
verleggen en maken van een nieuwe start klinken gemakkelijk maar dat is het niet.
Geloof houden in je eigen oordeel en kunnen. Geloven in iets dat sterker is dan
jijzelf is de onderliggende boodschap in ‘Het lied van de feniks’.

Een mooi
verhaal met personages die heel oprecht en authentiek aandoen. 3 stevige
sterren, dat geeft aan dat dit boek een welgemeende aanrader is.

Patrice – Team De
Perfecte Buren