Gewoon Anne-Laure …

Gepubliceerd 24 januari 2018

Solden, koopjes, opruiming… ik heb er een
hekel aan. Hysterische koopjesjagers en rommelige winkels zijn niet mijn ding. Met twee pubers in huis die sneller groeien
dan de gemiddelde kool, moet ik het erop wagen.

Zoonlief heeft dringend broeken en truien
nodig, dus kuieren we door de mannenafdeling. Al snel blijkt dat onze smaak
niet meer overeenkomt. Vroeger kocht ik wat ik tof vond en hij trok het zonder
morren aan. Die tijden blijken nu vervlogen. Zijn
kleding moet aan een bepaalde standaard voldoen. Een standaard waar ik
duidelijk geen voeling voor heb.

‘En wat vind je van deze trui?’ Ik steek
een effen groene trui op, als een neutrale witte vlag en kijk naar het gezicht
van zoonlief om zijn reactie te peilen.

‘Komaan, mama, dat is niet voor mijn
leeftijd.’ Hij facepalmt me. (voor wie nog niet bekend is met het werkwoord
facepalmen: zoonlief slaat met zijn vlakke hand tegen zijn voorhoofd en
aangezicht, als in: moeder, doe niet zo dom.)

‘Ah, pardon.’ Ik hang mijn poging tot
neutraliteit weer op het rek.

Mijn kennis van mode is belabberd en mijn
hipheid beperkt zich tot het dragen van sportschoenen, voornamelijk omdat
hakken een struikelblok vormen.

Vier truivoorstellen en vier facepalmen
later, laat ik hem achter om mijn dochter te zoeken. Dochterlief staat
ondertussen bij de vrouwenkleding en keurt een jasje dat net iets te hoog op
het schap ligt. ‘Dat is mooi.’ Ze wijst
een pluizig ding met fopluipaardenprint aan.
Ik pluk het ding van het schap.

‘En dertig procent korting,’ zegt ze.

‘We zullen zien,’ zeg ik neutraal. Geen
facepalm, dat valt mee.

Ik loop terug naar zoonlief die ondertussen
twee truien heeft gevonden.

Nu nog broeken. Ik haal een jeans uit een
stapel en schat de maat die hij nodig heeft. 27/32. Met de twee truien en drie
jeansbroeken trekken we naar de pashokjes.

Dochterlief heeft haar fopluipaardenjasje
meegezeuld. ‘Het is zo zacht, mama. Voel eens.’

Het is inderdaad zacht. Ik kijk naar de
prijs en probeer uit te rekenen hoeveel die 30% korting bedraagt.

‘Mama, te kort.’ Zoonlief stapt het
pashokje uit. De broek past aan de taille wel, maar hij heeft ‘water in de
kelder’. Het valt me nu pas op dat hij twee verschillende sokken aanheeft. Hij
heeft nu eenmaal veel éénlingen.

‘Wacht, ik haal een langere broek.’ Dan valt
het alvast niet meer op dat hij zijn sokken mixt en niet matcht.

‘Mama?’ Dochterlief zit op het bankje van
de paskamers en aait nog steeds het jasje en kijkt me poeslief aan. Da’s waar.
Ik was aan het uitrekenen hoeveel 30% was. Maar zoonlief staat in zijn
onderbroek te wachten op een broek die langer is.

Ik besluit prompt om er een educatief uitje
van te maken.

‘Als je kan berekenen hoeveel 30% korting
is, dan kopen we het,’ zeg ik tegen dochterlief. Het is gemeen. Het kind heeft
problemen met rekenen. Dat is genetisch. Van moederskant.

Eerst zie ik een flits van hoop verschijnen
in haar ogen, maar meteen erna beseft ze dat ze zal moeten rekenen.

‘Dan niet.’ Zuchtend legt ze
het pluizig ding naast zich neer.

‘Hier is pen en papier.’ Ik overhandig het
boekje dat ik altijd meesleep, waar voornamelijk ideetjes voor toffe moorden in
staan en blader naar een lege pagina (het is namelijk geen geschikt moment om haar
op ideeën te brengen).

‘Hier. Reken maar uit.’ Ik duw pen en
papier in haar handen.

Ik loop weer naar het rek met broeken en
zoek naar een maat 27/34, die onvindbaar blijkt te zijn. Uiteraard. Lang en
heel smal is blijkbaar commercieel niet interessant. Of hebben alle mannen
zulke korte beentjes? Dat is me nog niet opgevallen. Dan maar een 28/34
meenemen.

Ik loop weer naar het pashokje waar
zoonlief tussen een puinhoop van kleren zit. Kleding weer opvouwen of ophangen
blijkt niet in zijn planning te passen. Hij keutert aan zijn nagels.

Dochterlief komt voor mijn neus staan. ‘Ik
gok…’

‘Nee, niet gokken. Ik wil een berekening
zien,’ wijs ik haar terecht.

Zoonlief past ondertussen de 28/34. De
lengte is prima, maar als hij zijn broek loslaat, hangt die ergens op zijn
enkels.

Dilemma van de dag: water in de kelder of
broek op de enkels?

‘Misschien met een riem?’ oppert hij.

‘Prima. Een ceintuur.’ Ik ren weer door de
winkel. Riemen zijn niet in afslag, uiteraard.

Dochterlief zit met haar handen in de
haren, gebogen over een blaadje papier waar pogingen tot berekeningen staan,
die vervolgens doorgehaald zijn.

‘Ik denk dat het 18 is.’

Shit. Ik moet rekenen. 30% van hoeveel? Ik
weet het niet meer.

Ondertussen laat ik zoonlief de broek weer
passen met de riem erbij. Eureka. Het past. ’10% van 60 is 6. Dus 3×6 is 18,’
zegt dochterlief.

‘Goed zo!’

Haar ogen blinken weer. ‘Dus mag het?’
vraagt ze.

Ik knik.

Terwijl we naar de kassa lopen zie ik nog
een leuke trui hangen. Mijn maat en 30% korting. Dat is… euh… Foert. Ik gooi de
trui op de toonbank. Dit heb ik verdiend.