Inge dichtbij … boek 2, versie 2
Boek
2, versie 2
2, versie 2
Zojuist heb ik met
een druk op de knop, de tweede versie van mijn manuscript naar mijn uitgever
gestuurd (Luitingh Sijthoff). Ik was daar begin december op gesprek naar
aanleiding van mijn eerste versie en we hebben toen afgesproken dat ik half
februari een herschreven versie aan zou leveren. Ik had daar enigszins
aarzelend mee ingestemd want, poeh, dat betekende dat ik flink aan de bak moest
en het is niet zo dat ik van mijn schrijven kan leven. De schrijfcursussen en
coaching die ik geef liepen gewoon door en daarnaast zette ik mijn nieuwste
initiatief ‘De schrijftafel Utrecht’ in werking.
een druk op de knop, de tweede versie van mijn manuscript naar mijn uitgever
gestuurd (Luitingh Sijthoff). Ik was daar begin december op gesprek naar
aanleiding van mijn eerste versie en we hebben toen afgesproken dat ik half
februari een herschreven versie aan zou leveren. Ik had daar enigszins
aarzelend mee ingestemd want, poeh, dat betekende dat ik flink aan de bak moest
en het is niet zo dat ik van mijn schrijven kan leven. De schrijfcursussen en
coaching die ik geef liepen gewoon door en daarnaast zette ik mijn nieuwste
initiatief ‘De schrijftafel Utrecht’ in werking.
Maar goed, zoals zo
vaak is het een kwestie van prioriteiten stellen in je leven en als het dan op
schrijven aankomt merk ik iedere keer weer dat ‘het boek’ daarin steevast op
nummer 1 staat en ook niet van plan is die koppositie af te staan.
vaak is het een kwestie van prioriteiten stellen in je leven en als het dan op
schrijven aankomt merk ik iedere keer weer dat ‘het boek’ daarin steevast op
nummer 1 staat en ook niet van plan is die koppositie af te staan.
De feedback van mijn
uitgever op versie 1 kwam in grote lijnen op de volgende zaken neer: een van de
hoofdpersonages beter uitwerken en een onderscheidende stem geven, de
hoofdpersonages meer hun grenzen op laten zoeken en (de mooiste) ervoor zorgen
dat de lezer het boek dichtslaat met een klap en er nog lang over nadenkt.
uitgever op versie 1 kwam in grote lijnen op de volgende zaken neer: een van de
hoofdpersonages beter uitwerken en een onderscheidende stem geven, de
hoofdpersonages meer hun grenzen op laten zoeken en (de mooiste) ervoor zorgen
dat de lezer het boek dichtslaat met een klap en er nog lang over nadenkt.
Degenen die mij een
beetje kennen, weten dat ik een perfectionist ben (niet in alles, maar wel in
veel). En perfectionisten hebben de neiging hun eigen bergen te creëren. Daar
sta je dan, als onbekend schrijver, aan de voet van die berg. De top is ver,
hoog, niet eens in zicht. Je was zo’n beetje halverwege dacht je, het verhaal
stond, maar nu komt de echte beproeving. Durf je het aan te gaan met je beitel
toe te slaan of gooi je je rugzak met daarin je schrijfgerei (in onze tijd heet
dat laptop) weg en laat je die berg lekker berg zijn, laat je anderen de top
halen (want die kunnen het toch veel beter).
beetje kennen, weten dat ik een perfectionist ben (niet in alles, maar wel in
veel). En perfectionisten hebben de neiging hun eigen bergen te creëren. Daar
sta je dan, als onbekend schrijver, aan de voet van die berg. De top is ver,
hoog, niet eens in zicht. Je was zo’n beetje halverwege dacht je, het verhaal
stond, maar nu komt de echte beproeving. Durf je het aan te gaan met je beitel
toe te slaan of gooi je je rugzak met daarin je schrijfgerei (in onze tijd heet
dat laptop) weg en laat je die berg lekker berg zijn, laat je anderen de top
halen (want die kunnen het toch veel beter).
In dat opzicht dekt
de nieuwe titel die mijn boek krijgt ook in mijn eigen leven aardig de lading:
In je dromen ga jij.
de nieuwe titel die mijn boek krijgt ook in mijn eigen leven aardig de lading:
In je dromen ga jij.
Maar hé, niemand pakt
mijn dromen af, ikzelf het allerminst. Dus hup, hakken, schuren, schaven,
langzaam doch gestaag die berg beklimmen, los gruis ontwijken en grip krijgen;
steeds meer grip, daar gaat het om. Het waren niet de
minste zaken die mijn uitgever mij in een uiterst kundige en positieve
feedbackronde meegaf.
mijn dromen af, ikzelf het allerminst. Dus hup, hakken, schuren, schaven,
langzaam doch gestaag die berg beklimmen, los gruis ontwijken en grip krijgen;
steeds meer grip, daar gaat het om. Het waren niet de
minste zaken die mijn uitgever mij in een uiterst kundige en positieve
feedbackronde meegaf.
Het geeft maar weer
aan hoe waardevol feedback kan zijn, want zoals ik het nu zie ben ik hard bezig
die berg te slechten. Ik ben er nog niet (vermoed ik of is dat weer die
perfectionist die ook zijn zegje wil doen), maar de top komt wel in zicht; de
top van boek 2 bedoel ik. Er zijn altijd toppen te behalen van nog veel grotere
bergen, maar dat is de reis van de schrijver. Mijn focus was de afgelopen weken
groot. Elke dag dat ik kon schrijven, schreef ik, sowieso elke avond, ook in
het weekend. Niet omdat het moest (ook), maar omdat ik steeds meer grip kreeg
en niet meer los wilde laten. Ik blies het verwaarloosde personage meer leven
in. Hoe? Ze kreeg een vriendin, ze kreeg meer scènes en ze werd opstandiger. De
grenzen zocht ik op in de psyche van mijn dames, in de taboes van de
Marokkaanse cultuur, in het schuren van generaties. Dat mondde uit in een eindscène
waarin mijn hoofdpersonage tot een heel belangrijk inzicht komt, een inzicht
waar ieder mens baat bij zou hebben als je het mij vraagt. Ik ga natuurlijk
niet verklappen wat dat is (gemeen), daarvoor zal je het boek moeten lezen. Ik
hou ervan als boeken hoop geven en ik hoop (haha) dat ik nu zo’n boek aan het
schrijven ben. Wordt vervolgd…
aan hoe waardevol feedback kan zijn, want zoals ik het nu zie ben ik hard bezig
die berg te slechten. Ik ben er nog niet (vermoed ik of is dat weer die
perfectionist die ook zijn zegje wil doen), maar de top komt wel in zicht; de
top van boek 2 bedoel ik. Er zijn altijd toppen te behalen van nog veel grotere
bergen, maar dat is de reis van de schrijver. Mijn focus was de afgelopen weken
groot. Elke dag dat ik kon schrijven, schreef ik, sowieso elke avond, ook in
het weekend. Niet omdat het moest (ook), maar omdat ik steeds meer grip kreeg
en niet meer los wilde laten. Ik blies het verwaarloosde personage meer leven
in. Hoe? Ze kreeg een vriendin, ze kreeg meer scènes en ze werd opstandiger. De
grenzen zocht ik op in de psyche van mijn dames, in de taboes van de
Marokkaanse cultuur, in het schuren van generaties. Dat mondde uit in een eindscène
waarin mijn hoofdpersonage tot een heel belangrijk inzicht komt, een inzicht
waar ieder mens baat bij zou hebben als je het mij vraagt. Ik ga natuurlijk
niet verklappen wat dat is (gemeen), daarvoor zal je het boek moeten lezen. Ik
hou ervan als boeken hoop geven en ik hoop (haha) dat ik nu zo’n boek aan het
schrijven ben. Wordt vervolgd…
0
