‘Het litteken’– Rob Scherjon

Gepubliceerd 26 december 2017

Genre:
thriller

Uitgever:
Uitgeverij Aspekt B.V.

ISBN:
9789463381161

Uitvoering:
paperback

Aantal
pagina’s: 158

Uitgave:
januari 2017

Met dank aan Uitgeverij
Aspekt voor dit recensie-exemplaar.

Achterflap

‘De
dominee is een vrouw.’ Zo begint de spannende thriller “Het Litteken” van Rob
Scherjon. De dominee heet Greetje Noordewier. Ze rijdt motor – een
Harley-Davidson – en houdt er een minnaar op na, de fotograaf Gerard Tiggelaar.
Hij is de hoofdpersoon en tevens de verteller van dit verhaal.
Na een reorganisatie bij Het Vrije Volk, de krant waarvoor hij werkt, wordt
Gerard Tiggelaar ontslagen. Hij vestigt zich als zelfstandig fotograaf in een
dorp in Zuid-Holland. Als zijn buurman onder verdachte omstandigheden is
overleden gaat hij op onderzoek uit, samen met een nichtje van de overledene,
Kiki van der Jagt. Het tweetal komt al snel in de problemen. Ze worden
gegijzeld, ontvoerd en met de dood bedreigd.
Tijd voor Heaven’s Angels, de motorgroep van Greetje Noordewier, om in actie te
komen.

De
cover van dit boek schept voor mij
vertwijfeling. Deze geeft mij helemaal niet de indruk dat het om een thriller
gaat. Ook vind ik geen eenheid tussen de titel en de afbeelding.

De
achterflap daarentegen spreekt me wel onmiddellijk aan. Hoewel de eerlijkheid
me gebiedt te zeggen dat, na het lezen van het verhaal, ik vind dat de
achterflap al teveel van de plot prijsgeeft.

De
eerst zin van dit boek is een voltreffer, ‘De
dominee is een vrouw.’ Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Jammer genoeg is
mijn enthousiasme ook heel snel weer weg. Het boek bestaat uit redelijk korte hoofdstukken. Dit op zich is niet slecht.
Maar jammer genoeg lijken de verschillende hoofdstukken alleenstaande
opsommingen van feiten. De lijm die de verschillende hoofdstukken met elkaar moet verbinden, lijkt
dikwijls te ontbreken.

De
auteur heeft een mooie, maar niet helemaal verrassende plot bedacht voor dit
verhaal. Ook de uitwerking en het verloop van de plot doorheen de verschillende hoofdstukken
verloopt stroef. Scherjon worstelt met teveel details en het gebrek aan details. De
verschillende personages en verhaallijnen zijn veel te weinig uitgediept en te
weinig gedetailleerd. Daardoor verliezen ze aan geloofwaardigheid. De
personages enerzijds komen niet naar voor als echte mensen van vlees en bloed,
met echte emoties. Het zijn eerder houterige figuren, zonder diepliggende
gedachtegang.

En ook de verhaallijnen zijn dikwijls te gekunsteld. Soms zelfs een beetje te
ver gezocht. Er zit geen logische eenheid in. Randfiguren
en randgebeurtenissen zijn dan dikwijls weer veel te gedetailleerd uitgewerkt.
Over de kat van Gerard wordt tot in de kleinste details verteld bijvoorbeeld.
En bijvoorbeeld ook dat de hoofdpersonages het allebei letterlijk in hun broek
doen tijdens hun ontvoering, is veel te veel detail, zonder enige toegevoegde
waarde. Heel
het verhaal blijft hierdoor veel te vrijblijvend. Nooit heb ik het gevoel gehad
dat ik op het puntje van mijn stoel zat.

Het boek laat zich wel in één ruk uitlezen. Jammer genoeg is dit niet te danken
aan de spanning of aan het feit dat je het niet aan de kant kunt leggen. Het is
eerder te wijten aan de korte hoofdstukken, het beperkt aantal pagina’s en de
oppervlakkigheid van het verhaal.

Scherjon heeft een kans op een mooie, spannende
thriller naast zich laten liggen. De personages zouden met meer zorg en
realiteitszin uitgewerkt moeten worden. De verschillende verhaallijnen zouden
met meer detail in elkaar verweven moeten worden. En de spanningsboog zou meer
moeten opgebouwd worden naar het einde. Dan zou dit een zeer mooie thriller
zijn voor op vakantie. Nu blijft het bij een vluchtig verhaal, dat snel uit mijn geheugen verdwenen
zal zijn. Ik geef het boek 2 sterren.

Peggy Van Aert – recensente
De Perfecte Buren