‘Dodemanswapen’ – Luke Scull

19-07-2017
voor het beschikbaar stellen van het recensieboek.
van Luke Scull is het derde deel in een trilogie genaamd “De eeuwen van
verval”. In deze trilogie wordt een wereld geschetst waarin de Goden verslagen
zijn en de nieuwe machthebbers de magie van hen hebben gestolen. Zij gebruiken
de godenmagie om de huidige bevolking te onderdrukken. Een kleine groep mensen,
die de naam De Donkere Broederschap heeft gekregen, probeert het regime van de
nieuwe machthebbers omver te werpen. Met behulp van de overgebleven
Oppermagiërs hebben zij geprobeerd om de wereld te bevrijden van de huidige
tirannie, maar de Oppermagiërs hebben zichzelf verzwakt door onderlinge
machtsperikelen. Het lot van de mensheid ligt nu nagenoeg volledig in handen
van de overgebleven leden van De Donkere Broederschap. Daverus Cole, Sasha, Het
zwaard van het Noorden en Wolf. De grote vraag is of zij daartoe in staat
zullen zijn.
gaat vermoedelijk verder waar deel twee van de trilogie is geëindigd, maar de
eerste twee delen van deze trilogie heb ik niet gelezen. Hierdoor was het
lastiger om volledig in te verhaal getrokken te worden. Tot aan de laatste
pagina bleven er verhoudingen onduidelijk door het gemis aan voorkennis. Wat
vanaf het begin wel duidelijk was, is de vrij grove schrijfstijl van de auteur.
Hij draait zijn hand er niet voor om, om de meest gruwelijk en bloederige
taferelen heel grafisch weer te geven. Met afgrijzen hele stukken van het boek
gelezen. Paradoxaal genoeg is dat ook een sterke kant van zijn schrijven.
Scull weet hoe je iemand tot afgrijzen moet brengen en toch het boek niet weg wil
laten leggen. In een wereld waar de mensheid bedreigd wordt met uitroeiing is
gewelddadig verzet misschien het allerlaatste redmiddel als praten niet meer
werkt, creëert hij helden die allen worstelen met een of meerdere eigen
demonen. Hierdoor komen de helden echt over. Geen superhelden, maar mensen die
vechten om te overleven. Helaas is dit voor mij niet genoeg om het boek boven
de gemiddelde dystopische fantasy uit te tillen, maar dit kan deels te maken
hebben met het gebrek aan het hele beeld. Dit derde deel is zeker niet los te
lezen van de overige delen en voor een trilogie is dat ook geen probleem. Om te
recenseren ligt dat enigszins anders.
basis van het door mij gelezen derde deel, geef ik “Dodemanswapen” 3 sterren.
Met de kanttekening dat dit oordeel hoger uit had kunnen vallen als ik de hele
trilogie had gelezen. Nu bleef er te veel onduidelijk in de onderlinge
verhoudingen tussen de hoofdpersonages en hun reden voor deelname aan het
verzet. De schrijfstijl, hoe gruwelijk dan ook, is prettig. Hij roept beelden
op, is vlot, en de karakters worden levensecht neergezet.
Woest-Appeldoorn – recensent De Perfecte Buren