Gewoon Anne-Laure

Ezels en bergen…



In juni en juli schreef ik de eerste versie van een nieuw manuscript.
Eerste versies zijn hopeloos. Je probeert krampachtig een verhaal dat in je hoofd zit over te brengen op papier en het resultaat is slechts een schim van wat het hoort te zijn. Een berg rotzooi…
Ik moest het even laten ‘rusten’.

Dus ging ik op vakantie met manlief en kinderen.
Met ezeltjes wandelen in de Auvergne. Geef toe, dat klinkt idyllisch, niet?
Op dag 1 maakten we kennis met ‘Princesse’, de lieflijke ezelin die een deel van onze bagage zou dragen tijdens de vijfdaagse bergtocht.

Vol goede moed trokken we dag 1 de bergen in.


Al snel bleek onze ‘Princesse’ voornamelijk geïnteresseerd in grazen langs de kant van de weg. Haar tempo van ca. vier kilometer per uur verplichtte me om te slenteren.
Tijdens het klimmen vond ik het niet erg, omdat mijn lichamelijke conditie na twee maanden verplicht ‘zitten en schrijven’ op een legendarisch dieptepunt zat. Maar ook op een vlakke asfaltweg, in de brandende zon bleef onze ezelin vier per uur aanhouden.
En dat is tergend traaaaaggggg.

Dus probeerde ik verschillende manieren om haar tempo te verhogen.
Ik moedigde haar aan, gaf zachte klopjes op haar achterste, hield bij gebrek aan wortel een appel voor haar neus. We probeerden zelfs met z’n allen sneller wandelen in de hoop dat ze zou volgen. Noppes.
‘Arme ongeduldige wezens’, leken haar zachtaardige ogen te zeggen terwijl ze haar eigen tempo aanhield.
Een ezel is helemaal niet koppig. Een ezel doet gewoon zijn ding.
Aldus schuifelden we een bergpas over.



Nu zit ik weer achter mijn ‘papieren berg’ en weet niet hoe ik aan de klim moet beginnen.

‘Traag maar gestaag…,’ fluistert de ezelin, ‘traag maar gestaag geraak je de berg wel over.’