‘Driving Miss Norma’ – Tim Bauerschmidt en Ramie Liddle

non-fictie
Uitgever: HarperCollins
ISBN: 9789402727005
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 320
Uitgave: juni 2017
Dank aan uitgeverij HarperCollins voor
het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.
bij Miss Norma op haar 90e kanker wordt vastgesteld – kort na de dood van haar
man, met wie ze 67 jaar samen was – zegt ze nee tegen een operatie, bestraling
en chemo: ”Ik ben 90, ik ga op pad!” En ze begint aan een reis door Amerika
in een camper, met haar zoon Tim, zijn vrouw Ramie en hun poedel Ringo.
Al staat ze oog in oog met de dood, deze kleine, stille vrouw zegt luidkeels ja
tegen het leven en rolt van het ene avontuur in het andere. Voor de eerste keer
in haar leven eet ze oesters, hangt aan een zip-line, maakt een ballonvaart en
gebruikt (medicinale) cannabis.
Terwijl haar gezondheid verbetert, verandert Norma in een vrolijke en spontane
vrouw die niet meer terugdeinst voor gespreksonderwerpen die eerder taboe
waren. Norma, Tim en Ramie leren elkaar kennen als nooit tevoren en onderweg
ontmoeten ze zo veel vriendelijke mensen dat begrippen als thuis, familie en
vriendschap voor hen een nieuwe betekenis krijgen.
Miss Norma’ beschrijft de avontuurlijke reis van een negentigjarige vrouw die
er voor koos om de tijd die ze nog had, voordat ze zou sterven, te besteden aan
het zien van Amerika in plaats van aan behandelingen die haar leven hooguit een
paar weken zouden rekken. Toen ik deze omschrijving hoorde, wekte het boek toch
wel mijn interesse. Normaal gesproken lees ik weinig waargebeurde verhalen, maar
toch bleef dit boek door mijn gedachten spoken en besloot ik non-fictie een
kans te geven.
verhaal wordt afwisselend verteld door de ogen van beide schrijvers die samen
met hun (schoon)moeder besluiten om de tijd die hen samen rest onvergetelijk te
maken. Zonder echt een plan te hebben stappen ze in de camper om vervolgens
Norma zoveel mogelijk te laten zien van het land. Doordat de auteurs zelf
aanwezig waren bij deze prachtige tocht door Amerika, wordt alles levensecht
beschreven en wordt het verhaal intiem. Niet alleen de mooie kanten worden beschreven,
maar ook de wanhoop en bedenkingen die zowel Tim als Ramie af en toe hebben
komen duidelijk naar voren. Hierdoor merk je dat het niet zomaar een
snoepreisje is, maar dat het ondanks de prachtige momenten af en toe ook zwaar
is voor alle drie.
de reis vorderde, ontstond er ook steeds meer bekendheid over de gehele wereld.
Mensen haalden inspiratie uit hun tocht en besloten zelf ook meer van het leven
te gaan genieten. Er is zelfs een Facebookpagina opgericht en overal waar ze
kwamen werden ze als helden onthaald. Deze mediagekte heeft er grotendeels voor
gezorgd, dat de reis niet alleen meer draaide om Norma het land te laten zien,
maar ook om zoveel mogelijk dingen te doen, die Norma wel wat leken.
had ik voordat ik het boek las nog nooit van deze reis gehoord, waardoor ik dus
onbevooroordeeld het verhaal tot me kon nemen. Ondanks dat het als een soort
dagboekvorm geschreven is, afwisselend door Tim en Ramie, leest het boek
prettig weg en ieder hoofdstuk neemt je weer mee naar een ander deel van
Amerika. Hierdoor krijg je ook een beeld van de verschillende culturen van het
land. Positief aan het boek vind ik bovendien dat de bezienswaardigheden die ze
aandoen niet de standaard zijn die iedereen ziet, zoals het Vrijheidsbeeld in
New York of The Strip in Las Vegas, maar, althans voor mij, de wat onbekendere
plaatsen.
het boek is een aantal pagina’s opgenomen met foto’s die gedurende de reis
gemaakt zijn. Hierdoor krijg je ook een beeld van hoe de personages er uit zien
en hoe ze de reis ervaren. Dit geeft het boek een nog persoonlijker tintje
waardoor je echt meeleeft met de familie. Het boek heeft mij dan ook positief
verrast en leert je bovendien dat je moet genieten van iedere dag die je hebt.
Door dit verhaal krijg ik spontaan zin om zelf op reis te gaan en te zien waar
het schip strandt. ‘Driving Miss Norma’ krijgt dan van mij ook welverdiend 4
sterren en hopelijk zet het verhaal veel mensen aan tot nadenken over hoe ze
hun laatste dagen willen invullen.
van Koolwijk – recensent De Perfecte Buren