‘Drie meter onder nul’ – Marina HeiB
Genre: thriller
Uitgever: Harper Collins
ISBN: 9789402726602
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 288
Uitgave: 11 juli 2017
Dank aan Harper
Collins voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.
Collins voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.
Op een dag besluit
ze: ik word moordenares.
ze: ik word moordenares.
Ze kiest haar
slachtoffer. Ze beraamt de moord. Ze laat niets aan het toeval over. En ze
heeft al helemaal geen medelijden. Geduld is een schone zaak voor een jager.
slachtoffer. Ze beraamt de moord. Ze laat niets aan het toeval over. En ze
heeft al helemaal geen medelijden. Geduld is een schone zaak voor een jager.
Ze lijkt een
onschuldige jonge vrouw: een uiterst succesvol IT-specialist, onafhankelijk,
zelfverzekerd, intelligent en mooi. Maar ieder mens heeft een duistere kant. Op
een mistige donderdag in november verandert alles. Die dag besluit ze: ik word
moordenares. Waarom neemt ze deze beslissing?
onschuldige jonge vrouw: een uiterst succesvol IT-specialist, onafhankelijk,
zelfverzekerd, intelligent en mooi. Maar ieder mens heeft een duistere kant. Op
een mistige donderdag in november verandert alles. Die dag besluit ze: ik word
moordenares. Waarom neemt ze deze beslissing?
Zoals veel kleine meisjes droomt de vertelster over iets
onhaalbaars. Ze wil graag Pippi Langkous worden als ze wat groter is. Wanneer
ze dat uitspreekt merkt ze voor het eerst hoe het is om gepest te worden, om
niet ‘normaal’ te zijn. Thuis wordt ze liefdevol opgevangen en gaat ze op in
haar fantasiewereld. Moeder is de enige die daar de rem op zet, ze is nu oud
genoeg om te weten wat wel en niet kan. En dan gaat het fout.
onhaalbaars. Ze wil graag Pippi Langkous worden als ze wat groter is. Wanneer
ze dat uitspreekt merkt ze voor het eerst hoe het is om gepest te worden, om
niet ‘normaal’ te zijn. Thuis wordt ze liefdevol opgevangen en gaat ze op in
haar fantasiewereld. Moeder is de enige die daar de rem op zet, ze is nu oud
genoeg om te weten wat wel en niet kan. En dan gaat het fout.
Opgegroeid in Leipzig voor de muur viel en daarna
verhuisd naar West– Berlijn. Nu is
ze single en succesvol, zelfverzekerd. Toch slaat de verveling toe. Demonen uit
haar verleden komen naar boven.
verhuisd naar West– Berlijn. Nu is
ze single en succesvol, zelfverzekerd. Toch slaat de verveling toe. Demonen uit
haar verleden komen naar boven.
“Ik
zal nooit Tarzan of Winnetou worden. Zoals ik als kind, opgaand in mijn
fantasiewereld, mijn ribben brak, zo heb ik als volwassene gefaald in mijn
pogingen normaal te zijn. Nu bepaal ik mijn lotsbestemming en mijn levensdoel.
Mijn nieuwe doel is niet zozeer een beroep als wel een roeping. Ik word
moordenares.”
zal nooit Tarzan of Winnetou worden. Zoals ik als kind, opgaand in mijn
fantasiewereld, mijn ribben brak, zo heb ik als volwassene gefaald in mijn
pogingen normaal te zijn. Nu bepaal ik mijn lotsbestemming en mijn levensdoel.
Mijn nieuwe doel is niet zozeer een beroep als wel een roeping. Ik word
moordenares.”
HeiB heeft een bijzondere schrijfstijl. Ze wisselt
namelijk heel mooie en haast filosofische zinnen af met hoofdstukken waarin ze
staccato schrijft, haast alsof er twee schrijvers aan een boek hebben gewerkt.
De hoofdstukken met de langere zinnen lezen fijner, de korte zinnen doen haast
afstompend aan en halen de fascinatie weg uit het verhaal, iets wat ontzettend
jammer is. Het verhaal is namelijk mateloos boeiend. De grote vraag in het boek
is namelijk waarom gaat de vertelster op moorden uit? In een tergend tempo
krijg je afwisselend te lezen hoe haar jeugd was en hoe complex haar denken in
elkaar steekt. Als jong meisje al was ze bijzonder, haar ouders liefdevol en
beschermend. Toch gaat het ergens fout, goed fout. Op volwassen leeftijd is er
een moment dat ze wordt getriggerd om het roer om te gooien, gehoor te geven
aan een oergevoel. En dan is alles anders, ze maakt een planning en wacht haar
tijd af. En jij als lezer met haar….tussentijds krijg je zo nu en dan wat
voeding en weet je weer ietsje meer.
namelijk heel mooie en haast filosofische zinnen af met hoofdstukken waarin ze
staccato schrijft, haast alsof er twee schrijvers aan een boek hebben gewerkt.
De hoofdstukken met de langere zinnen lezen fijner, de korte zinnen doen haast
afstompend aan en halen de fascinatie weg uit het verhaal, iets wat ontzettend
jammer is. Het verhaal is namelijk mateloos boeiend. De grote vraag in het boek
is namelijk waarom gaat de vertelster op moorden uit? In een tergend tempo
krijg je afwisselend te lezen hoe haar jeugd was en hoe complex haar denken in
elkaar steekt. Als jong meisje al was ze bijzonder, haar ouders liefdevol en
beschermend. Toch gaat het ergens fout, goed fout. Op volwassen leeftijd is er
een moment dat ze wordt getriggerd om het roer om te gooien, gehoor te geven
aan een oergevoel. En dan is alles anders, ze maakt een planning en wacht haar
tijd af. En jij als lezer met haar….tussentijds krijg je zo nu en dan wat
voeding en weet je weer ietsje meer.
‘Drie meter onder nul’ is een boek van
tegenstrijdigheden. Aan de ene kant is het wazig en verwarrend en aan de andere
kant fascineert het en krijg je maar geen grip op de vertelster en haar
verhaal. Dat heeft ook te maken met de schrijfstijl. Heel uitgebreid en
gedetailleerd gaat ze aan de slag en vertelt ze je haar plannen. Het hoe, wie
en waarom wordt pas veel later duidelijk. Haar drive is lange tijd onbekend en
dat boeit een thrillerliefhebber, ze speelt een psychologisch spel. De
mijmeringen over het ‘ik-zijn’ en de flashbacks, die niet zuiver flashbacks
zijn maar eerder terloops genoemde voorvallen, maken het nog complexer. Ze
heeft namelijk een bijzondere en macabere manier van zelfcommunicatie, daar kan
geen therapeut tegenop. Haar argumenten wisselen elkaar net zo snel af
(verwarring) als haar schrijfstijl. Wispelturig dus en je krijgt geen grip op
het verhaal.
tegenstrijdigheden. Aan de ene kant is het wazig en verwarrend en aan de andere
kant fascineert het en krijg je maar geen grip op de vertelster en haar
verhaal. Dat heeft ook te maken met de schrijfstijl. Heel uitgebreid en
gedetailleerd gaat ze aan de slag en vertelt ze je haar plannen. Het hoe, wie
en waarom wordt pas veel later duidelijk. Haar drive is lange tijd onbekend en
dat boeit een thrillerliefhebber, ze speelt een psychologisch spel. De
mijmeringen over het ‘ik-zijn’ en de flashbacks, die niet zuiver flashbacks
zijn maar eerder terloops genoemde voorvallen, maken het nog complexer. Ze
heeft namelijk een bijzondere en macabere manier van zelfcommunicatie, daar kan
geen therapeut tegenop. Haar argumenten wisselen elkaar net zo snel af
(verwarring) als haar schrijfstijl. Wispelturig dus en je krijgt geen grip op
het verhaal.
Een beoordeling van een verhaal als dit is dan ook niet
zo gemakkelijk, want hoe moet je het verhaal zien? Ik ga er vanuit dat het
opzettelijk verwarrend is geschreven, dat is dan gelukt want je neemt die over,
gegarandeerd. De plotwending is uitermate verrassend maar nadat je het even
laat bezinken was het toch wel te verwachten, HeiB brengt het alleen heel erg
goed waardoor je het niet zag aankomen. Heel goed gedaan. Ze maakt sowieso
graag gebruik van hersenspinsels, dat zorgt dat je soms bijna op de punt van je
stoel zit maar ze verzuimt soms het om ze consequent af te ronden en dat is
zonde. ‘Drie meter onder nul’ is zowel een dramatisch als heftig verhaal. Soms
proef je wat van actualiteiten waardoor de
auteur zich wellicht heeft laten inspireren. Als je het leest begrijp je wat
daarmee wordt bedoeld. Het leest snel en je bent in opperste staat van
verwarring, dat gevoel overheerst. De wauwfactor blijft echter, wellicht
daardoor, uit. Toch is het een verhaal dat vraagt om gelezen te worden, apart
is het zeker weten!
zo gemakkelijk, want hoe moet je het verhaal zien? Ik ga er vanuit dat het
opzettelijk verwarrend is geschreven, dat is dan gelukt want je neemt die over,
gegarandeerd. De plotwending is uitermate verrassend maar nadat je het even
laat bezinken was het toch wel te verwachten, HeiB brengt het alleen heel erg
goed waardoor je het niet zag aankomen. Heel goed gedaan. Ze maakt sowieso
graag gebruik van hersenspinsels, dat zorgt dat je soms bijna op de punt van je
stoel zit maar ze verzuimt soms het om ze consequent af te ronden en dat is
zonde. ‘Drie meter onder nul’ is zowel een dramatisch als heftig verhaal. Soms
proef je wat van actualiteiten waardoor de
auteur zich wellicht heeft laten inspireren. Als je het leest begrijp je wat
daarmee wordt bedoeld. Het leest snel en je bent in opperste staat van
verwarring, dat gevoel overheerst. De wauwfactor blijft echter, wellicht
daardoor, uit. Toch is het een verhaal dat vraagt om gelezen te worden, apart
is het zeker weten!
3 sterren, puur vanwege het onpeilbare en de consequentie
daarin. Knap gedaan.
daarin. Knap gedaan.
Patrice – Team De Perfecte Buren
