‘De lange dagen van Castellamare’ – Catherine Banner
Genre: roman
Uitgeverij: Luitingh – Sijthoff
ISBN 9789024576593
Aantal pagina’s: 443
Verschijningsdatum: juni 2017
Met dank aan
uitgeverij Luitingh – Sijthoff voor het recensie-exemplaar
uitgeverij Luitingh – Sijthoff voor het recensie-exemplaar
Cover:
Op de cover staat een dorpje aan de kust. Zowel zee
als lucht zijn mooi blauw, het wekt de indruk een zomerse dag te zijn. Het
dorpje zelf heeft kleurige gebouwen, het ziet er uitnodigend uit.
als lucht zijn mooi blauw, het wekt de indruk een zomerse dag te zijn. Het
dorpje zelf heeft kleurige gebouwen, het ziet er uitnodigend uit.
Amedeo Buonarolo is een vondeling, hij groeit op in
een weeshuis omdat niemand dit reusachtig en onbeholpen kind in zijn gezin wil
opvoeden. Amedeo is al jong in de ban van verhalen van vroeger, hij probeert
eerst alles te onthouden, daarna schrijft hij het op in zijn verhalenboek. Alleen
de oude dokter Esposito trekt zich zijn lot aan. Hij stimuleert hem om voor
arts te gaan studeren, stelt alles in het werk om hem daarbij te helpen.
Uiteindelijk lukt het hem maar dan begint de Eerste Wereldoorlog en ziet Amedeo
meer onnodig leed dat hem lief is.
een weeshuis omdat niemand dit reusachtig en onbeholpen kind in zijn gezin wil
opvoeden. Amedeo is al jong in de ban van verhalen van vroeger, hij probeert
eerst alles te onthouden, daarna schrijft hij het op in zijn verhalenboek. Alleen
de oude dokter Esposito trekt zich zijn lot aan. Hij stimuleert hem om voor
arts te gaan studeren, stelt alles in het werk om hem daarbij te helpen.
Uiteindelijk lukt het hem maar dan begint de Eerste Wereldoorlog en ziet Amedeo
meer onnodig leed dat hem lief is.
Uit dankbaarheid voor de oude dokter
verandert Amedeo zijn achternaam in Esposito. Daarna komt hij moeilijk aan vast
werk totdat hij een betrekking aangeboden krijgt op Castellamare, een klein
eilandje naast Sicilië. In Castellamare lijkt de tijd stil te hebben gestaan.
Amedeo wordt er de dorpsdokter en wordt langzaam maar zeker in de
dorpsgemeenschap opgenomen. Een schandaal met de echtgenote van de Conte maakt
dat Amedeo zijn beroep als arts niet meer officieel mag uitvoeren. Samen met
zijn vrouw Pina begint hij een dorpscafé in het Huis aan de Rand van de Nacht.
Samen met Pina krijgt hij vier kinderen, waaronder één dochter.
verandert Amedeo zijn achternaam in Esposito. Daarna komt hij moeilijk aan vast
werk totdat hij een betrekking aangeboden krijgt op Castellamare, een klein
eilandje naast Sicilië. In Castellamare lijkt de tijd stil te hebben gestaan.
Amedeo wordt er de dorpsdokter en wordt langzaam maar zeker in de
dorpsgemeenschap opgenomen. Een schandaal met de echtgenote van de Conte maakt
dat Amedeo zijn beroep als arts niet meer officieel mag uitvoeren. Samen met
zijn vrouw Pina begint hij een dorpscafé in het Huis aan de Rand van de Nacht.
Samen met Pina krijgt hij vier kinderen, waaronder één dochter.
De lange dagen
van Castellamare beschrijft het leven van de familie Esposito en de andere eilandbewoners
in de twintigste en begin eenentwintigste eeuw. De Tweede Wereldoorlog
bijvoorbeeld waarin alle drie de jongens Esposito worden opgeroepen voor dienst
net als veel andere jongens, zelfs de enige zoon van de Conte. Het beschrijft
hoe de eilandbewoners geïndoctrineerd worden door de fascisten. Maar laat ons
ook kennismaken met een gewonde
Britse paratroeper, die door Pina en Amedeo liefdevol wordt opgevangen en opgelapt.
van Castellamare beschrijft het leven van de familie Esposito en de andere eilandbewoners
in de twintigste en begin eenentwintigste eeuw. De Tweede Wereldoorlog
bijvoorbeeld waarin alle drie de jongens Esposito worden opgeroepen voor dienst
net als veel andere jongens, zelfs de enige zoon van de Conte. Het beschrijft
hoe de eilandbewoners geïndoctrineerd worden door de fascisten. Maar laat ons
ook kennismaken met een gewonde
Britse paratroeper, die door Pina en Amedeo liefdevol wordt opgevangen en opgelapt.
De lange dagen van Castellamare gaat ook over liefde, liefde tussen mensen,
liefde voor verhalen en idealen, liefde voor de Italiaanse cultuur. We leren
over risottoballetjes, limoncello en limanata. Helaas komt de buitenwereld soms
ook hard binnen met geweld en financieel verlies. De inwoners van Castellamare
zijn dan op hun best, roddel en achterklap worden even vergeten, ze sluiten de
rijen en helpen elkaar een crisis door.
liefde voor verhalen en idealen, liefde voor de Italiaanse cultuur. We leren
over risottoballetjes, limoncello en limanata. Helaas komt de buitenwereld soms
ook hard binnen met geweld en financieel verlies. De inwoners van Castellamare
zijn dan op hun best, roddel en achterklap worden even vergeten, ze sluiten de
rijen en helpen elkaar een crisis door.
De rode draad wordt gevormd door het leven in het Huis
aan de Rand van de Nacht en alle verhalen die daar door Amedeo zijn vastgelegd.
aan de Rand van de Nacht en alle verhalen die daar door Amedeo zijn vastgelegd.
Conclusie:
De lange dagen van Castellamare is een heerlijke
zomerroman. Het leest makkelijk, de verhalen over de familie Esposito zijn de
ene keer vrolijk van toon maar de andere keer serieus of verdrietig. Het leven
op het eiland is hard, er heerst armoede en honger maar toch willen de meeste
mensen er niet weg. Met de komst van het toerisme wordt het leven minder hard
en kunnen de eilandbewoners zich wat meer luxe permitteren. Ik heb genoten van
dit boek, het nodigt uit om naar zo’n klein eilandje af te reizen deze zomer en
van de arancello of de limoncello op een terrasje te gaan genieten! Een dikke
vier sterren dus!
zomerroman. Het leest makkelijk, de verhalen over de familie Esposito zijn de
ene keer vrolijk van toon maar de andere keer serieus of verdrietig. Het leven
op het eiland is hard, er heerst armoede en honger maar toch willen de meeste
mensen er niet weg. Met de komst van het toerisme wordt het leven minder hard
en kunnen de eilandbewoners zich wat meer luxe permitteren. Ik heb genoten van
dit boek, het nodigt uit om naar zo’n klein eilandje af te reizen deze zomer en
van de arancello of de limoncello op een terrasje te gaan genieten! Een dikke
vier sterren dus!
Jeannie Bertens, recensent de Perfecte Buren
