Boek van de Maand Bookflash deel 1: ‘P.I.D.’ – Bronja Hoffschlag

rugzak die hij op de middelbare school ook gebruikt had lag al maanden klaar
onder zijn bed. Ooit hadden er leerboeken in gezeten en schriften en
schrijfgerei. Nu bevatte de rugzak niet meer dan het meest essentiële, maar
toen hij deze onder het bed vandaan naar zich toetrok, leek de tas veel
zwaarder dan vroeger.
hem geluisterd en hem op zijn woord geloofd, wanneer hij zijn vergezochte
theorieën uiteenzette. Alleen Charlie. De anderen die hij in vertrouwen had
durven nemen hadden hem paranoïde genoemd of een complotdenker. Ze hadden hem
voor gek verklaard en zelfs onweerlegbaar bewijs van tafel geveegd, maar hij
was overtuigd geweest van zijn gelijk en met Charlies waarschuwing in zijn
achterhoofd, had hij zich erop voorbereid dat hij op een dag zou moeten
vluchten.
aangebroken, werd hij overvallen door een hevig gevoel van twijfel.
voordeur deden hem bijna een volle minuut lang bevriezen, totdat de noodzaak
van direct handelen tot hem doordrong. Hij mocht niet aarzelen. Er was geen
tijd te verliezen. Nu was het moment. Nu.
bepalen. Zijn hele toekomst hing af van de snelheid waarmee hij zich uit de
voeten zou kunnen maken.
hij de gedempte stemmen van zijn ouders horen. De exacte woorden kon hij niet
onderscheiden. Hij stelde zich voor hoe ze overlegden, dat ze probeerden te
besluiten hoe ze voldoende tijd konden rekken om hun enige zoon de kans te
geven om te vluchten.
onbekende, zware mannenstem zijn naam roepen.
linkerschouder en wrong onhandig zijn andere arm door de lus van de tweede
draagband. Gehaast keek hij zijn kamer rond om zich er voor de laatste keer van
te verzekeren dat hij niets vergeten was en controleerde dwangmatig de inhoud
van de binnenzak van zijn jas.
prikken. Zijn keel brandde en hij slikte een paar keer om het vervelende gevoel
te verminderen. Geruisloos opende hij het raam van zijn slaapkamer en hees zich
op de vensterbank. Toen hij achter zich de deur open hoorde gaan, keek hij
verschrikt om. Zodra hij zijn moeder op de drempel zag staan, ademde hij
opgelucht uit.
zetten haar aan te kijken. “Ik moet weg,” fluisterde hij. “Je weet waarom. Je
weet waarom ze hier zijn.”
hief hij zijn hoofd op. “Dat ik het me allemaal verbeeld heb? Dat het niet echt
was?” stelde hij voor.
weet.”
haar keukenschort. Toen de hand weer tevoorschijn kwam hield ze een bundeltje
bankbiljetten tussen duim en wijsvinger.
hebben,” meende ze.
vluchtige kus op zijn voorhoofd en zei: “Ga nu.”
hem sloot.
ijskoude decemberlucht kwam hem snijdend tegemoet, alsof die zijn zelfverkozen
isolement wilde benadrukken. Hij had gehoopt om nog een laatste Kerst met zijn
familie te kunnen vieren, maar het bleek hem niet gegeven.
gehurkt in de dakgoot bleef zitten om buiten het gezichtsveld van de ongewenste
bezoekers te blijven.
luchtbuks. Iedere keer dat de lichtbron gerepareerd werd, had hij dat de
eerstvolgende nacht op dezelfde wijze ongedaan gemaakt als de eerste keer. Na
een zestal reparaties had de gemeente het kennelijk een verloren zaak beschouwd
en niemand meer langs gestuurd om de lantaarnpaal een zevende maal te
herstellen.
gluren. Hij wilde weten met hoeveel ze waren, maar besefte bijtijds dat het
risico op ontdekking te groot was. Zachtjes kroop hij door de dakgoot in de
richting van het dak boven de veranda.
Gespannen luisterde hij.
aantal keer zijn naam had geroepen.
en autoritair.
stem.
mannen binnen te laten. Zodra Tom de deur onnodig hard achter de bezoekers
dicht hoorde vallen, liet hij zich voorzichtig op het gladde, schuine afdak van
de veranda onder hem zakken.
onverstaanbaar, toen Tom ineengedoken bleef zitten om te luisteren. Zijn
rubberen schoenzolen hadden weinig grip op het natte hout en hij moest zich
schrap zetten om niet weg te glijden. Zoekend naar de meest strategische
vluchtroute keek hij om zich heen.
zeker van dat geen van de voertuigen aan zijn buren toebehoorden. Zijn hart
miste een slag, toen hij vanuit zijn ooghoek iets zag bewegen in de tuin naast
de zijne en hij draaide razendsnel zijn hoofd.
frons in haar voorhoofd. Ze opende haar mond om iets te zeggen of te vragen.
zijn hoofd om haar tot stilte te manen.
haar aandacht op iets anders te richten. Volkomen bewegingsloos stond ze in het
schemerdonker, haar blik onafgebroken op hem gericht.
besefte dat hij niet langer kon wachten.
liet glijden en even aan zijn vingertoppen bleef hangen, voordat hij zich liet
vallen en behendig met zijn beide voeten op de ongelijke grond naast de veranda
landde.
Bijzonder intrigerend en fraai geschreven !