‘Ginny Moon heeft gelijk’ – Benjamin Ludwig

Gepubliceerd 14 juli 2017

Genre: roman
Uitgever: HarperCollins
ISBN: 9789402725308
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 382
Uitgave: eerste druk juni 2017

Met dank aan
uitgeverij HarperCollins voor dit recensie-exemplaar.

Het lezen van een debuutroman is
altijd wel spannend, je weet nooit wat je kan verwachten en zeker bij een boek
als dit had ik geen enkel idee. De korte inhoud op de achterflap is bondig en
als lezer weet je dat het verhaal uiteindelijk veel meer zal zijn dan hetgeen
er maar op de achterflap staat.

De auteur van ‘Ginny Moon heeft
gelijk’ is docent en hij heeft samen met zijn vrouw een autistische tiener
geadopteerd. Dit boek is grotendeels geïnspireerd op de gesprekken die hij had
met andere ouders van deelnemers aan de Special Olympics.

Korte
samenvatting

Ginny Moon woont in het ‘blauwe huis’,
samen met haar derde pleeggezin. Toen zij negen jaar was, werd ze bij haar
biologische moeder Gloria weggehaald wegens ernstige mishandeling. Nu is zij
veertien en heeft ze eindelijk een “thuis” gevonden. ‘s Morgens eet zij exact
negen druiven, heeft structuur nodig, heeft problemen om haar gevoelens te
uiten, kan opvliegend zijn, … kortom Ginny heeft autisme.

Nu ze eindelijk een plek gevonden
heeft waar ze zich kan thuis voelen, wil ze nog steeds terug naar Gloria en
daar heeft ze zo haar reden voor, namelijk haar babypop halen, want Gloria kan
er niet zelf voor zorgen, Ginny moet dit doen. Zal ze erin slagen in contact te
komen met Gloria? En zal ze weggaan van het “blauwe huis” hoewel ze het er goed
heeft?

Conclusie

Dit was waarschijnlijk een van mijn
kortste ‘korte samenvattingen’ die ik geschreven heb, maar ik wil de pret niet
bederven voor toekomstige lezers door spoilers te vertellen… er is zoveel aan
de hand met Ginny. Wat ik wel kan meegeven is dat het
een fantastisch boek is. De auteur weet heel goed hoe hij met taal kan spelen
en zoals op de cover vermeld staat, is zijn schrijfstijl geniaal.

Het volledige verhaal wordt verteld
vanuit Ginny’s standpunt. We zien als lezer alles zoals zij het beleeft. Dit
wil dan ook zeggen dat het op haar manier verteld wordt, in haar woorden, wat
soms simpel kan overkomen. Maar het is ook geniaal hoe de auteur
hier te werk gaat, hij vertelt het verhaal in Ginny’s woorden, door haar
aandoening is voor haar niet altijd alles duidelijk, maar door zijn ingenieuze en
suggestieve zinsconstructies kunnen wij als lezer ook zien hoe de volwassenen
in het verhaal zoals haar ouders, leerkrachten, … alles beleven. Zo kunnen we
dus beide kanten van het verhaal volgen. Knap trouwens hoe de auteur zich
volledig kan plaatsen in het hoofd van een veertienjarig autistisch meisje!

Voor mij was dit echter geen
pageturner, ik heb het af en toe even opzij moeten leggen, niet omdat het niet
goed was, maar omdat ik er toch even van op adem moest komen en alles even
moest laten bezinken. Je merkt hoe de personages groeien,
Ginny is een sterke tiener, maar heeft het toch moeilijk. Wegens haar
aandoening neemt niet altijd iedereen haar even serieus. De volwassenen denken
vaak dat zij dingen verzint en dat zij onbetrouwbaar is. Hier reageert Ginny
niet altijd al te best op, maar naar het einde toe kunnen we merken hoe ze ook
dit wel kan plaatsen. Haar adoptiemoeder heeft het moeilijk
Ginny te vertrouwen, maar door bepaalde kleine handelingen van Ginny groeien
beide toch naar elkaar toe en leert zij Ginny meer en meer te vertrouwen. De
boodschap van de auteur is hier duidelijk, we moeten leren luisteren naar de
zwaksten, want ook zij hebben een verhaal.

Het is een boek over de sterkte van
familiebanden en vervallen in oude gewoontes. Kortom een boek waar je toch af
en toe een brok van in de keel krijgt. Zowel de inhoud als de schrijfstijl zijn
top. Daarom een dikke 5 sterren. Een must read!

Silke Wimme – recensent De Perfecte
Buren