‘De slangenkuil’ – Carin Bruekers

Uitgever: NAU
ISBN: 9789491535437
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 282
Uitgave: mei 2017
Uitgeverij voor het recensie-exemplaar
het kantoor van Secretaris-Generaal van de NAVO Manfred Wörner, toen deze
overleed. Ze werd overgeplaatst naar Sectie Vijf van de NAVO, een afdeling die
werd aangeduid als “een vuurwerkfabriek vol grote ego’s” en de bijnaam De
slangenkuil droeg. Haar integriteit bracht haar in problemen met haar bazen. Over
deze omstandigheden in het NAVO-hoofdkwartier schreef Carin Bruekers twintig
jaar na dato “De slangenkuil”, een boek met haar memoires en als hoofdpersoon
haar alter ego Sophie.
Sophie in 1986 was begonnen bij Supreme Headquarters Allied Powers Europe
(SHAPE) in het Belgische Casteau, werd ze in 1988 op verzoek overgeplaatst naar
het NAVO-hoofdkwartier in Brussel. Ondanks haar werkervaring moest Sophie in
1994 bij Sectie Vijf beginnen met een proefperiode. Dat gegeven maakte haar in
dat tijdsbestek kwetsbaar. Haar vorstelijk betaalde baas Elmar vroeg haar
merkwaardigerwijs al snel geld te leen welk verzoek zij in haar positie
destijds niet durfde te weigeren. Het ging overigens om een bescheiden bedrag:
10.000 Belgische franken, het equivalent van ongeveer 540 gulden (nu 245 euro).
het geld ondanks een belofte niet snel werd terugbetaald, trok Sophie aan de
bel bij de afdeling Personnel Security. Dat was het begin van het opentrekken
van een beerput waar corruptie, gokverslaving, alcohol- en drugsverslaving, chantage
en ongebreidelde ego’s in bleken te zitten.
rollen in het verhaal zijn weggelegd voor Helmut alias De Vazal, de rechterhand
van Elmar, de duistere organisatie Het Internationaal Academisch Genootschap en
de militair Olav Joensen. In
haar pogingen om haar recht te halen ondervond Sophie steun van haar
secretariële collega’s Anyia en Norah. Het
verhaal gaat over een kruistocht tegen het onthutsende onrecht jegens Sophie
binnen de organisatie van de NAVO.
heeft een toegankelijke schrijfstijl. Zelden gebruikt zij lastige woorden.
Eenmaal heeft zij zich laten verleiden tot het gebruiken van het on-Nederlandse
woord “seduisant” (afgeleid van het Franse werkwoord seduire; verrassenderwijs
is het opgenomen in Van Dale) doch dat is een uitzondering. Heldere taal viert
hoogtij.
zinsbouw is goed en evenwichtig en het boek is nagenoeg foutloos. Het
personage Sophie komt goed uit de verf, enkele andere niet onbelangrijke
personages in het verhaal blijven enigszins oppervlakkig. Dat geldt bij tijd en
wijle ook voor de omschrijving van de omstandigheden waarin de gebeurtenissen
zich afspelen.
verhaal is zeker boeiend als beschrijving van misstanden bij de organisatie van
de NAVO. Bij de lezer die niet in detail op de hoogte is van de
werkverhoudingen bij een instantie als de NAVO, zou enige twijfel kunnen rijzen
over het realiteitsgehalte van sommige acties van Sophie. Doch dat zal
vermoedelijk aan onwetendheid van de lezer geweten kunnen worden.
kansen zijn gemist. Zo is Daniël, de kamergenoot van Sophie op haar werk, een
wel erg suf karakter die in het verhaal in het geheel niet tot leven komt.
Verder lijkt het nogal opmerkelijk dat een topsecretaresse bij de NAVO die
vermoedelijk een flinke beloning ontvangt, zich zo druk maakt om 10K Belgische
franken, en in dat kader grote risico’s neemt binnen haar werksituatie. Het
gaat natuurlijk om de integriteit van Elmar, maar toch…….
goed, “De slangenkuil” is beslist een intrigerend boek dat lezenswaardig is
voor eenieder die geïnteresseerd is in de niet geringe misstanden bij
internationale organisaties. Het boek krijgt drie sterren, die gewoonweg staan
voor een goed boek.
Kuijpers – recensent De Perfecte Buren