Bookflash ‘Aangetast & Genadeklap’ zomeromnibus – Loes den Hollander en WIN!

‘Positief!’ De stem van Frederique juicht. Ze slaat haar armen
om zijn hals. ‘We zijn zwanger!’ Ze kust hem.
Het lukt hem om enthousiast te reageren. Gelukkig stelt zijn
vrouw geen vragen waar hij door in verlegenheid gebracht zou
kunnen worden. Ze blijft hem kussen.
Het lukt hem de kaart onopvallend in de binnenzak van zijn
colbert te laten glijden.Vandaag is het feest, heeft Frederique beslist.
Ze gaan haar ouders bellen en het nieuws bekendmaken.
Haar ouders mogen het al weten, en haar beste vriendin natuurlijk
ook, maar verder vertellen ze het nog aan niemand. Het is
nog een familiegeheim en dat moet het even blijven. Matthias
zou nu tegen haar kunnen zeggen dat geen enkel geheim gegarandeerd
geheim blijft, maar het lijkt hem beter een dergelijke
tekst achterwege te laten. Hij wil Frederiques enorme blijdschap
niet verpesten. Ze mag niets te weten komen van die kaart en
vooral niets over de waarheid van de boodschap die erop vermeld
staat.
Niets. Nooit.
Ze krijgen een kind.
Als het maar niet op de vierde geboren wordt. 

Hij gaat het er vandaag niet over hebben en mocht Rifka erover
beginnen, dan zegt hij gewoon dat hij geen behoefte heeft aan dit
onderwerp van gesprek. Ze moet het maar met haar moeder bespreken
of met hun dochter. Tamara weet er alles van, ze was destijds
oud genoeg om te beseffen wat er gebeurde, ook al heeft ze
nooit met hen over die dag willen praten. De therapeut met wie
hij en Rifka bijna een jaar gesprekken voerden, adviseerde hulp
op maat voor het kind in de vorm van een psychiater die gespecialiseerd
was in het begeleiden van getraumatiseerde kinderen.
Tamara bezocht daarna ook bijna een jaar haar eigen therapeut,
maar ze sprak desondanks niet met haar ouders over de vierde november
die hun leven op zwart zette. Ze wilde de naam van haar
zusje geruime tijd niet meer uitspreken en ze zette de foto waar ze
samen op stonden in een hoek van de vensterbank in haar slaapkamer,
achter het gordijn. Rifka zei dat ze aan de manier waarop
Tamara met het verlies omging kon merken dat ze niet hun eigen
kind was. Dat vond Gideon een verschrikkelijke opmerking.
Tien jaar, en soms lijkt het gisteren. Er was voor die dag veel
bewolking, kans op regen en een zwakke zuidwestenwind voorspeld
en Lieve vroeg ’s  morgens of hij haar naar school wilde
brengen en later naar ballet. Ze was een beetje grieperig en zag
ertegen op om na ballet ook nog dat hele eind naar huis te moeten
fietsen. Ze kon terug wel meerijden met de moeder van haar
beste vriendin.
Gideon vond dat ze zeurde, Rifka was van mening dat hij best
voor een keertje toegeeflijk mocht zijn en Tamara zei dat haar
zus zich aanstelde. 


Het was geen gezellig ontbijt en hij wilde zo snel mogelijk weg,
pakte zijn tas, stak zijn hand op en liep naar de deur. Op andere
dagen kuste hij de drie vrouwen die belangrijk voor hem waren
altijd als hij wegging, maar die morgen deed hij dat niet.
Tien jaar spijt, tien jaar wroeging.
Tien jaar koude oorlog en geen uitzicht op verbetering.
Rifka’s ogen verraden een recente huilbui. Hij duikt in de koelkast
en vraagt of er nog jus d’orange is.
‘Nee,’ zegt ze. ‘Als je jus wilt, zul je zelf moeten persen.’
Er floepen twee geroosterde boterhammen uit het broodrooster.
‘Wil jij ze?’ vraagt Rifka. Ze wacht het antwoord niet af en legt
ze op zijn bord. ‘Ik ben weg,’ meldt ze.
‘Waar ga je naartoe?’ Gideon denkt snel na. Dinsdag is haar
vrije dag en volgens hem heeft ze niets gezegd over een afspraak
voor vandaag.
‘Weg. Jij werkt waarschijnlijk gewoon?’
‘Ja, ik werk vandaag. Niet gewoon, maar omdat het niet anders
kan.’ Nu opletten, anders gaan ze toch met elkaar in gesprek over
deze datum.
‘Tamara kookt vanavond.’
Gideon kijkt verrast op. ‘Dat is fijn. Ik lust wel weer eens een
goede pastaschotel.’
Rifka veegt snel iets van haar wang. ‘Ze had het over een nieuw
vleesrecept dat een paar uur moet sudderen, dus ik zou niet op
pasta rekenen. Ik weet niet of ik thuis ben voor het eten.’
‘We zien het wel.’ Hij neemt een hap van het brood. Fout antwoord,
hij weet het. Maar de goede antwoorden zijn weer eens
spoorloos.
‘Volgens mij is ze verliefd. Heb jij daar iets van gemerkt?’
Hij spoelt het brood weg met een grote slok thee. ‘Verliefd?
Geen idee.’   


‘Heeft ze er niets over gezegd? Even snel na de koffiepauze, of
zo?’
‘Je weet dat we op ons werk alleen collega’s zijn.’
Rifka pakt haar tas. ‘Doe voorzichtig, vandaag,’ zegt ze zacht.
‘Jij ook,’ antwoordt Gideon.
Deze shitdag kan niet snel genoeg voorbij zijn. Hoe komen de
zes lesuren om waar hij voor staat ingeroosterd? Gelukkig heeft
hij een aantal opdrachten bij zich, zodat zijn leerlingen aan het
werk kunnen worden gezet. Als er dan ook maar weinig geklierd
gaat worden, hij heeft geen zin in ordeproblemen.
Hoe zouden andere vaders van verongelukte dochters de dag
dat het tien jaar geleden is doorkomen? Nemen die een vrije dag,
lopen ze een marathon, bezatten ze zich? Neuken ze zich te barsten
met de eerste de beste chick die ze tegenkomen?
Nu stoppen met denken en dat de rest van de dag volhouden.
Hij is laat, hij had toch iets eerder van huis moeten gaan. Gelukkig
is er een vrije parkeerplaats vlak bij de ingang van de school.
Er hollen twee meisjes voor hem uit, Gideon volgt ze zo snel mogelijk
zonder zelf hard te lopen.
Hij moet voor zijn eerste lesuur naar de eerste verdieping en
als hij halverwege de trap is hoort hij iemand iets roepen. ‘Metselaer!’
Hij draait zich om en ziet de directeur staan. Gideon heeft
niets met die man en hij is niet de enige. Iedereen vindt hem te
formeel en te afstandelijk. Vooral zijn besluit dat hij niet getutoyeerd
mag worden en het feit dat hij alle docenten alleen met
hun achternaam aanspreekt en van de leerlingen eist dat ze hen
meneer of mevrouw noemen, is bij niemand goed gevallen.Toch
hebben ze unaniem voor deze man gekozen, nadat de vorige directeur
nu bijna een jaar geleden plotseling overleed. Iedereen
dacht dat hij een kundige en correcte man was die gewoon even
zou moeten wennen aan de informele omgangsvormen in het docententeam. Maar nu is iedereen er wel achter dat Clemens
Harm Jan van Bohemen met afstand de oetlul van de eeuw is.
Dat hebben Gideon en een paar collega’s tijdens de meest recente
vrijdagmiddagborrel vastgesteld.
‘Meneer Van Bohemen?’ Hij perst een glimlach op zijn gezicht.
‘Kun je even meekomen naar mijn kamer?’ Kille ogen, strak
gezicht.
Gideon loopt langzaam naar beneden.

Ze rijdt de route ieder jaar op 4 november niet meer dan drie
keer, maar vandaag gaat ze zichzelf geen limiet stellen.
Het is volgens het KNMI te warm voor de tijd van het jaar. Vanmorgen
zal er nog kans op regen zijn, maar het lijkt erop dat die
storing al voorbij is.
Lieve had een enorme hekel aan regen. ‘Het lijkt wel of ik griep
krijg,’ zei ze toen ze beneden kwam. ‘Ik heb het toch zó koud.
Moet je mijn handen eens voelen. Het blijft vandaag toch wel
droog, hè?’
Rifka wreef de vingers van haar dochter warm en zei dat ze
misschien beter een warmere broek kon aantrekken. Ze vroeg
ook of het niet verstandiger zou zijn om na school direct naar
huis te komen en ballet een week over te slaan. Maar daar wilde
Lieve niets van weten. Ballet was heilig, het kind moest halfdood
zijn om een keer niet te gaan.
Gideon had geen zin om zijn dochter met de auto naar school
en later naar de balletschool te brengen. Hij vond dat ze zeurde.
Hij had moeten doen wat Lieve hem vroeg.
Ieder jaar rijdt Rifka deze route, altijd in dezelfde volgorde.
Eerst naar de middelbare school waar de vader van haar kinderen
toen al lesgaf en ook zijn eigen dochter in de klas had. Lieve
klaagde vaak dat hij tegen haar strenger was dan tegen de andere
leerlingen en dat ze dat niet eerlijk vond. Soms zei ze dat ze liever
naar een andere school wilde.
Er is niets veranderd, het is nog hetzelfde gebouw, hetzelfde
toegangshek, dezelfde voordeur. De grote eik links van de school
is weer kaal. Achter alle ramen brandt licht.
Alles is hetzelfde en toch is alles anders. Sinds september is hun jongste dochter ook docent op deze school. Toen het gebeurde
stond ze op het punt om hier leerling te worden. Zij klaagde er
niet over dat haar vader strenger was tegen haar dan tegen de
andere leerlingen. Zij fietste altijd naar school en vroeg nooit of
iemand haar met de auto kwam ophalen, al kwam de regen met
bakken uit de lucht, al vroor het dat het kraakte. Na het ongeluk
dat hun leven veranderde, repte niemand in het gezin nog over
‘zeuren’ of ‘aanstellen’.
Rifka rijdt door naar de balletschool. Hier brandt nergens licht,
nog niet. Ze sluit haar ogen en haalt diep adem. Lieve begon altijd
al te dansen zodra ze dit gebouw in het vizier kreeg.
Deze gedachten doen te veel pijn, zo komt ze de dag niet door.
Zou iemand haar kunnen vertellen hoe je een dag als deze
doorkomt?
Toch maar weer verder rijden en beginnen aan het deel waar ze
ieder jaar beroerd van wordt. Ze weet zeker dat iedereen die ze
kent haar zou afraden dit deel te rijden, iedereen zou haar zelfs
aanraden hiermee te stoppen en daarom vertelt ze het aan niemand.
Dit is haar eigen besluit, deze kwelling zal ze volhouden
zolang ze kan. Zij kan hier rijden, zij leeft. En haar liefste kind
is dood. Platgereden door een joyrider die daarvoor de auto van
Gideon pikte. Toeval, was de conclusie die de politie trok, nadat
ze ‘de zaak’ maandenlang hadden onderzocht.
Rifka gelooft niet in toeval.




Prijsvraag
Barst je nu uit je voegen van nieuwsgierigheid hoe het verder gaat (en het wordt alleen maar spannender hoor) Dan kun je hier nog de recensies lezen op ons blog.


Patrice over Aangetast
Charles over Aangetast
Charles over Genadeklap

Wil je deze zomeromnibus winnen? Dat kan!!! Morgen, 1 juli is het boek in de winkel verkrijgbaar maar je kunt het bij ons dus gewoon winnen!!! 
En we mogen maar liefst 3 E-books weggeven onder onze leden. Meer dan 600 pagina’s leesplezier en spanning met dank aan #decrimecompagnie 


Wat moet je doen om kans te maken op een van de E-books?


Geef antwoord op de volgende vraag: Op welke datum “viert” Matthias zijn jubileum? En hoeveel jaar is dat nu al aan de gang?


-Weet je het antwoord? Mail dat dan snel naar perfecteburen@gmail.com ovv ‘Winactie zomeromnibus Loes’ met je gebruikersnaam op Facebook.
-Meld je aan als lid van onze besloten groep, alleen dan kun je meedoen
-Ben je nog geen lid? No prob, klik HIER
-Like de Facebookpagina van De Crime Compagnie HIER
-Like onze Facebookpagina HIER 
-We maken de winnaars bekend op de BESLOTEN groep 
-Deze winactie loopt t/m dinsdag 4 juli dus ben er snel bij!
-Kun je niet wachten met lezen of ben je deze keer helaas geen winnaar? Dan kun je via deze LINK de omnibus reserveren.


Heel veel succes!!!