Auteurs bloggen … Hilde Vandermeeren
Foto Johan Sabbe
Over pantoffeldieren en
olifantenhuiden
olifantenhuiden
Twee weken voor de
publicatie van mijn vijfde thriller Schemerzone
begint de spanning toch aardig te stijgen. Ik probeer dat te negeren door me op
mijn volgende thriller te storten, maar tijdens het schrijven hoor ik allerlei
stemmetjes die me enge dingen toefluisteren zoals: ‘Wat heb je nu weer gedaan?
Moest je zo nodig een boek de wereld insturen in de wetenschap dat sommigen al
met de hakbijl klaar staan nog voor ze het gelezen hebben? Wat met recensies
die geschreven lijken door iemand die eerst een kilo citroenen at en daarna
zijn pen in vitriool doopte?’
publicatie van mijn vijfde thriller Schemerzone
begint de spanning toch aardig te stijgen. Ik probeer dat te negeren door me op
mijn volgende thriller te storten, maar tijdens het schrijven hoor ik allerlei
stemmetjes die me enge dingen toefluisteren zoals: ‘Wat heb je nu weer gedaan?
Moest je zo nodig een boek de wereld insturen in de wetenschap dat sommigen al
met de hakbijl klaar staan nog voor ze het gelezen hebben? Wat met recensies
die geschreven lijken door iemand die eerst een kilo citroenen at en daarna
zijn pen in vitriool doopte?’
Ik kan die stemmetjes niet
doen zwijgen. Die onzekerheid hoort er nu eenmaal bij. Zelfs na ruim 15 jaar schrijverschap en 50 boeken heb ik nog altijd geen olifantenhuid gekweekt en
die zal er ook na 100 boeken nooit komen. Mijn omhulsel ziet er eerder uit als
dat van een pantoffeldier, met andere woorden: daar prik je zo doorheen.
Ondanks dat houd ik het al 15 jaar vol. Als auteur wordt je werk door anderen
beoordeeld, ook dat hoort erbij. Ik vind dat iedereen het recht heeft om te
zeggen wat hij of zij van je boek vindt, op voorwaarde dat dit op een
opbouwende manier gebeurt. Recensies of meningen zijn hoe dan ook per definitie
subjectief. Wat de ene super vindt, vindt de ander soms helemaal niets.
Verschillende meningen kunnen voor interessante discussies zorgen.
doen zwijgen. Die onzekerheid hoort er nu eenmaal bij. Zelfs na ruim 15 jaar schrijverschap en 50 boeken heb ik nog altijd geen olifantenhuid gekweekt en
die zal er ook na 100 boeken nooit komen. Mijn omhulsel ziet er eerder uit als
dat van een pantoffeldier, met andere woorden: daar prik je zo doorheen.
Ondanks dat houd ik het al 15 jaar vol. Als auteur wordt je werk door anderen
beoordeeld, ook dat hoort erbij. Ik vind dat iedereen het recht heeft om te
zeggen wat hij of zij van je boek vindt, op voorwaarde dat dit op een
opbouwende manier gebeurt. Recensies of meningen zijn hoe dan ook per definitie
subjectief. Wat de ene super vindt, vindt de ander soms helemaal niets.
Verschillende meningen kunnen voor interessante discussies zorgen.
Natuurlijk lees ik liever
positieve recensies, die geven je een boost en helpen je door het volgende boek
heen. Negatieve, zelfs ronduit denigrerende recensies (gelukkig heb ik dat nog
niet al te vaak meegemaakt) doen je leeglopen, ze doen je afvragen of je er
niet beter kunt mee stoppen. Maar na een paar dagen verwatert die ene,
negatieve recensie en zinkt naar de bodem van de poel. Je houdt je vast aan de
mooie recensies die als bloemblaadjes op het water drijven. Je gaat voor je
computer zitten en schrijft verder.
positieve recensies, die geven je een boost en helpen je door het volgende boek
heen. Negatieve, zelfs ronduit denigrerende recensies (gelukkig heb ik dat nog
niet al te vaak meegemaakt) doen je leeglopen, ze doen je afvragen of je er
niet beter kunt mee stoppen. Maar na een paar dagen verwatert die ene,
negatieve recensie en zinkt naar de bodem van de poel. Je houdt je vast aan de
mooie recensies die als bloemblaadjes op het water drijven. Je gaat voor je
computer zitten en schrijft verder.
Een pantoffeldier is best
wel een taai organisme.
wel een taai organisme.
Hilde Vandermeeren
0
Een fraaie column met zeer herkenbare opmerkingen.
Ach, veel "recensies" vallen meteen door de mand bij gebrek aan gewicht, hoewel dat natuurkundig een opmerkelijk verschijnsel is.