‘Het kille doodskleed’ – Robert Thomson

Gepubliceerd 5 december 2016

Genre: roman
Uitgever: eigen beheer
ISBN: 978 94 63180 122
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 280
Uitgave: november 2016

Met dank aan Robert Thomson voor deze
recensie-exemplaren.

Lezers: Nancy De Brucker en Patrice
van Trigt (Team DPB)

Duo recensie is samengesteld door Nancy

Flaptektst

Puck Scheltinga van Beuningen erft haar ooms vermogen, zegt
haar baan op en blijft in zijn boerderij in het Achterhoekse dorpje IJsseldijk
wonen. In de luwte van het rurale Oosten denkt ze aan een rustig bestaan. Dat pakt
echter anders uit. Willem, haar grote liefde, net terug van wereldreis, helpt
Puck te herstellen van een zwaar traumatische ervaring. Maar dan treft het
noodlot hém. Hij wordt als comapatiënt afgevoerd naar Instituut Sparrenbos,
waar ooit Pucks oom verbleef en waar iedereen haar kent. Door wat Willem is
overkomen ontwikkelt Puck een schuldgevoel. Na een bezoek aan hem loopt ze
tijdens een sneeuwstorm het bos in om haar gedachten te ordenen. Dat wordt haar
bijna fataal. Na opnieuw een gevoelig verlies denkt ze dat het kille doodskleed
voorgoed aan haar kleeft. Op advies van psychiater Janneke vertrekt ze naar de
Côte d’ Azur om te ontstressen. Ze koopt een villa om Willem daar te kunnen
verplegen. Maar ze wordt verliefd op haar Franse makelaar en trouwt met hem. Ze
laat Willem echter niet vallen, gaat noodgedwongen een dubbelleven leiden en
raakt in een morele spagaat. Door het hectische bestaan grijpt ook het
psychische trauma haar opnieuw bij de keel.

Samenvatting van het verhaal

Patrice; Tot haar grote verrassing erft Puck van haar oom Gerhard
de boerderij met een flinke lap grond in het pittoreske IJsseldijk in de
Achterhoek. Ze was dol op haar oom en deze plek en besluit dan ook tot ieders
verrassing haar intrek daar te nemen.

Nancy; Puck is drieëndertig
jaar oud en juriste, en was werkzaam als regiodirecteur in een bank in
Amsterdam. Nu heeft ze een sabbatical jaar achter de rug. Ze heeft al die tijd
voor haar oom Gerhard gezorgd die dement was en in Instituut Sparrenhof
verbleef. Na zijn overlijden erft ze alles en woont ze in zijn boerderij in de
Achterhoek. Ze voelt zich meer en meer op haar plaats hier dan in Amsterdam.

Patrice; Puck heeft veel om over na te denken. Wil ze haar
baan en appartement in de Randstad aanhouden, wat gaat ze doen met de boerderij
en hoe zal het verder gaan met de grote liefde in haar leven Willem? Zoveel
vragen. Wat ze wel weet is dat ze iets wil doen voor al die lieve mensen in
Sparrenbos, het instituut waar haar oom zo liefdevol is verzorgd en waar ze
zulke goede herinneringen aan heeft. Ook met de mensen daar heeft ze een
bijzondere band opgebouwd.

Nancy; Doordat ze een goede
deal heeft kunnen sluiten, is ze nu schatrijk. Ze hoeft zich voor de rest van
haar leven geen zorgen meer te maken. Als er een projectontwikkelaar aan de
deur staat gaat ze met hem in zee. Ze weet immers hoe ze haar mannetje moet
staan in de financiële wereld.

Ze heeft heel leuke en aardige buren en ze blijft ook niet
weg uit het verzorgingstehuis. Ze voelt zich een rijk mens met al die warme
vriendschappen die ze gevonden had. Ze mist echter één iemand en dat is Willem
die nu ergens in Alaska vertoeft. Ondanks al het geld in de wereld voelt ze
zich heel eenzaam.

Patrice; Net op dat moment wordt ze overvallen door een meest
intense en vreselijke gebeurtenis. En dat lijkt wel de aanzet tot een
aaneenschakeling van ellende, tegenslag en veel verdriet.

Nancy; Er is echter iemand
die het niet zo hoog op heeft met Puck en daar zal ze de gevolgen van moeten
dragen. Gelukkig verschijnt Willem weer in haar leven die als een beschermende
factor voor haar werkt. Maar dan slaat het noodlot weer toe en is Willem plots
comapatiënt. Als ze haar gedachten wil ordenen door een wandeling te maken in
het bos wordt haar dit bijna fataal.

Wat staat er Puck nog allemaal te wachten en hoeveel moet ze
nog verduren? Gaat ze uiteindelijk nog wel gelukkig worden?

“Het kille doodskleed
van mijn rijkdom lag als een zware last om mijn schouders”

Conclusie

Patrice; Hoe kan het toch, wanneer alles mee lijkt te zitten,
dat je toch achtervolgd wordt door pech. Wat doet dat met je als mens als die
pech echt buitenproportionele omvang aanneemt? Hoe lang blijf je dan positief
gestemd, tot hoever reikt jouw incasseringsvermogen? Puck wordt heen en weer
geslingerd door emoties en daar komt geen eind aan.

Nancy; Dit is het tweede
boek dat ik lees van deze auteur. Zijn vorige ‘De offerschalen van Satan’ had
me heel erg aangegrepen en ik was heel nieuwsgierig of hij met dit boek mij
terug kon bekoren. Dit boek is voor mij echt heel apart. Ik had eigenlijk meer
het gevoel dat ik een thriller zat te lezen i.p.v. een roman. Al die vreselijke
dingen die Puck tegenkomt kwamen bij mij heel bizar over. Hoeveel pech,
verschrikkingen kun je meemaken in een mensenleven? Op een gegeven moment dacht
ik dat het geluk haar nu wel zou toelachen maar niets is minder waar. Het
verdriet blijft haar achtervolgen en het is alsof ze niet uit haar ‘doodskleed’
geraakt. Op den duur had je werkelijk het gevoel dat er om de weerga weer
iemand het loodje ging leggen. Dit op zich vond ik op het einde echter een
beetje teveel van het goede.

Patrice; Wanneer geldt pech als een reden om ongelukkig te
worden en hoe ga je daar mee om? Deze aspecten legt Thomson tentoongesteld aan
zijn lezers voor. Puck lijkt voor het ongeluk geboren te zijn terwijl ze op
papier alles mee zou moeten hebben. Het is precies dat wat je aan het denken
zet. Ieder mens kent wel fases in het leven dat het even niet lekker gaat, dat
er tegenslag op je pad komt. Maar Puck lijkt na de erfenis van de boerderij
gedoemd te zijn en wordt vergezeld door pech, verdriet en teleurstelling. De
eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het wel heel veel is wat op Pucks padje komt.
De geloofwaardigheid van het verhaal komt in het geding wanneer het maar blijft
voortduren en je gaat gokken wat er nu als volgende gaat komen, het werd een
beetje voorspelbaar op een gegeven moment. En dat is best jammer.

Nancy; Ik heb echt te doen
gehad met het hoofdpersonage. Robert weet als geen ander hoe je gevoelens op
papier moet zetten. Hoe ze steeds andere dingen meemaakt en hoe ze telkens
terug uit een diep dal moet klimmen. De vele schuldgevoelens die ze heeft en de
beslissingen die ze neemt zijn soms echt verwonderlijk te noemen. Verliefdheid is
in dit verhaal ook een grote factor wat soms bij mij de wenkbrauwen deed
fronsen wat ze deed en hoe ze over alles dacht. De bijpersonages mogen ook niet
vergeten worden, voor deze ook veel bewondering. Robert heeft in dit boek veel
personages gestoken en allen hebben een bepaalde relatie met Puck. Het is niet
allemaal kommer en kwel en af en toe is Puck gelukkig en komen er ook erotische
scenes in.

Patrice; Wat heel goed is aan de boeken van Thomson is dat
hij het niet schuwt om maatschappelijke aspecten zoals de mankementen in de zorg,
het falende bankwezen of haperende bureaucratie ter sprake te brengen. Hij doet
dat met een elan waar hij gevoelsmatig overal mee weg komt. Thomson gaat het
niet uit de weg om pittige kritiek te uiten. Ook humor is hem niet vreemd. Een
vette knipoog zo nu en dan zorgt voor luchtige momenten. Het dialect dat in het
boek voorkomt is ronduit grappig en geeft het verhaal een gezonde dosis
realiteit mee want in de Achterhoek spreekt men op het platteland geen ABN.

Nancy; Robert heeft een hele
vlotte en leuke schrijfstijl die je geboeid houdt tot aan het einde van het
verhaal. Weeral heel wat nieuwe en leuke woordjes die ik als Vlaamse niet ken
zoals ‘apengatje’ en ‘netsukes’. Die Japanse beeldjes kun je trouwens op zijn
website zien!

Wat ik ook kostelijk vond was het taaltje dat ze in het boek
spreken. Het Achterhoeks, dat wel zeer plat is. Ik heb er enorm mee moeten
lachen ook al moest ik sommige zinnen tot drie keer toe lezen. Heerlijk!

Patrice; Het kille doodskleed is een roman met een
behoorlijke dosis extreme emoties en het boek kent met vlagen ook behoorlijk
wat spannende momenten. Wat Thomson heel goed doet, en dat is in eerdere boeken
ook zo, is dat hij zijn personages heel menselijk en echt neerzet. Hierdoor
zijn ze allesbehalve oppervlakkig en daarmee herkenbaar als medemens. De
schrijfstijl van Thomson is gemakkelijk en laagdrempelig, vlot om te lezen. Hij
heeft een bepaalde manier van doen, waardoor je gefascineerd blijft. Na zijn
vorige boek, De offerschalen van Satan, lag de lat behoorlijk hoog.

Nancy; Ik ontdekte ook een
stuk van autobiografie in Roberts verhaal en met dit bedoel ik de onderwerpen
zoals bedreigingen, Cambodja en crimineel gedrag. Degenen die het blogstukje van
Robert hebben gelezen zullen wel weten waar ik het over heb.

Ook dementie komt aan bod, hij laat ons zien hoe het er in
een rusthuis aan toe gaat. Hoe het personeel met de patiënten omgaat en daar
weet hij ook een leuke draai aan te geven qua humor. Tussen de regels door lees
je hier ook wel dat dit een gevoelig onderwerp is voor hem.

Patrice; Met dit verhaal heeft Thomson opnieuw een lekker
boek geschreven maar gevoelsmatig haalt het het niet qua spanning en intrige bij De offerschalen van satan. En dat
geeft natuurlijk niets want dit is ook weer een ander boek met een ander verhaal.
Een welgemeende tip: geef niet zoveel informatie weg op de flaptekst. Die bevat
in dit geval nogal wat belangrijke gegevens en het is jammer dat de lezer op
voorhand al weet wat de grote lijnen in het verhaal gaan zijn.

Nancy; Waar Robert ook heel
nadrukkelijk over spreekt en dingen die hij niet uit de weg gaat zijn volgende
onderwerpen: de bankcrisis, corrupte politici en voornamelijk de zorg. En hij
steekt het ook niet onder stoelen of banken wat de zorgsector inhoudt deze
dagen; de vele besparingen die er gedaan worden op personeel e.a. zodat er geen
gedegen zorg meer is, en vooral bewondering voor de mensen die in deze sector
werken.

Patrice; Doordat de gebeurtenissen op een bepaald moment iets
voorspelbaar worden en het blijven hangen van Puck in het bewustzijn, en vooral
veelvuldig uitspreken, van haar gigantische rijkdom waren er momenten dat het
verhaal niet pakkend bleef. Daar tegenover staan de mooie momenten met haar
vrienden, de mensen in het instituut, de kleine dingen in het leven van een
dementerende en de pure contacten die daaruit voortvloeien. Soms zorgend voor
een brok in de keel.

Beoordeling

Patrice; Het kille doodskleed is al bij al een vlot lezende
en naar spanning neigende roman geworden die heel veel lezers enorm zal
aanspreken. En dat is terecht want Thomson heeft een charmante manier van
schrijven met een scherpe, kritische, punt die gevoelsmatig alles kan
neerpennen. De nieuwsgierigheid naar zijn volgende boek is dan ook aanwezig
maar voor Het kille doodskleed kom ik niet verder dan drie sterren, wat overigens
een lekker boek betekent.

Nancy; Saai is dit boek in
ieder geval niet! En maakt geld gelukkig? In dit verhaal zeker niet! Ik kijk in
ieder geval al uit naar een volgend verhaal van zijn hand. Ik geef dit boek 3,5
sterren

Klik HIER voor de duo recensie van ‘Offerschalen van Satan’

Klik HIER voor het blogstukje van Robert Thomson