Dodenwereld II Necrofobie – Lotte Troonbeeckx, Tom Vermeyen & Nico De Braeckelaar

Gepubliceerd 13 december 2016

Genre: YA (vanaf 13+)

Uitgever: Kramat Young Adults

ISBN: 9789462420595

Uitvoering: hardcover

Aantal pagina’s: 280

Uitgave: oktober 2016

Met dank aan uitgeverij Kramat voor
dit recensie-exemplaar

Wat er vooraf gebeurde

Eli, Tabitha en Maxim zijn drie tieners die een gewoon leven leiden. Maar
dan wordt de wereld getroffen door een virus. Het overgrote deel van de
wereldbevolking verandert in een zombie… een grommer. Eli en zijn zusje Ilna,
Tabitha en Maxim blijven gelukkig gespaard van het virus, maar moeten vluchten
voor hun leven. Wanneer hun wegen elkaar kruisen besluiten ze om samen te
blijven en naar Duitsland te gaan, waar Eli’s vader als wetenschapper werkt.
Nadat hun ouders allemaal bezweken zijn aan het virus en in zombies veranderd,
is hij hun enige hoop. Eenmaal in Duitsland aangekomen doen ze een vreselijke
ontdekking: ook de vader van Eli en Ilna is veranderd in een zombie. Op zijn
antwoordapparaat staat een boodschap die hun hele wereld opnieuw door elkaar
schudt.

Cover

Deze heeft dezelfde lay-out als het eerste deel van de Dodenwereldtrilogie,
weliswaar dit keer in een andere kleur. In plaats van donkerrode tinten, is nu
gekozen voor zwartblauwe tinten. De afbeelding is indrukwekkend: je ziet een
tiener met een rugzak lopen door de straten van Parijs. In de verte, aan het
einde van de straat zie je de Eifeltoren. Je ziet een aantal grommers (zombies)
die de tiener tegemoet lopen. De stad ziet er vervallen en gevaarlijk uit. Ik
geef de cover een 9.

Verhaal

De groep bestaande uit Eli, Tabitha, Maxim en Ilna, besluit na hun
vreselijke ontdekking in het huis van Eli’s vader om naar het bedrijf Trektonos
te gaan waar Eli’s vader als wetenschapper werkte in de hoop antwoorden te
vinden. Dit laboratorium ligt net buiten Hamburg. Eli’s vader schijnt iets met
de uitbraak te maken te hebben en hij wil erheen om uit te zoeken wat dat is.

Bij Trektonos is alles verdacht stil. Eenmaal in het gebouw ziet het er niet
goed uit. Alles is gebarricadeerd. Met veel moeite weet de groep binnen te
komen. Eenmaal op de werkplek van zijn vader aangekomen ontdekt Eli dat zijn vader
bezig was met onderzoek naar genezing van de ziekte van Ilna.

Maxim vindt een logboek waarin vermeld staat dat er proeven werden gedaan
op ratten. Er wordt in dit logboek gesproken over een dokter Pinneau. Ze vinden
op de computer mailwisseling tussen Eli’s vader en dokter Pinneau. Deze dokter
Pinneau zit volgens de laatste berichten veilig in Parijs en is bezig met
verder onderzoek voor een geneesmiddel. De groep kinderen besluit daarop naar
Parijs te vertrekken voor antwoorden. Tijdens hun reis ontmoet de groep kinderen andere mensen met wie ze een
tijd meereizen. Ook deze mensen hebben de nodige ellende meegemaakt en zij zijn
op zoek naar familie en vrienden in de hoop dat er overlevenden zijn. Er dreigt
niet alleen gevaar vanuit de grommers.

Ilna, die chronisch ziek is en een
bloedtransfusie nodig heeft om op te knappen, wordt steeds zieker. Eli hoopt
dat ze in Parijs dokter Pinneau zullen vinden en dat hij hen kan helpen met
Ilna en misschien zelfs al inmiddels een remedie heeft ontwikkeld tegen het
virus dat de mensen in grommers verandert. Maar ook vanuit de groep
medereizigers dreigt er gevaar.

Conclusie

Het verhaal sluit direct aan op deel een: Necropolis. Dankzij een terugblik
in de proloog ben je weer op de hoogte waar je als lezer bent gebleven. Lettertype en regelafstand maken het verhaal goed leesbaar voor de
doelgroep. Er zijn wederom spannende scènes als de zombies (de kinderen noemen
ze “grommers”) mensen aanvallen en opeten. Zonder in al te veel
bloederige en nare details te treden weten de schrijvers overtuigend de zombies
neer te zetten.

De emoties van de personages worden goed weergegeven in dit verhaal. Ook al
houden de kinderen zich groot en zijn ze (op Ilna na) tieners, je leest tussen
de regels door dat ze moeite hebben dat ze allemaal hun ouders hebben verloren
en er nu alleen voor staan. De karakters van de personages zijn in dit deel
verder uitgewerkt. Eli, Tabitha en Maxim zijn echte tieners met bijbehorend
gedrag. Toch weten ze als groep goed te functioneren. Ilna, met haar 7 jaar, is
de jongste van de groep en zij houdt het verhaal met regelmaat luchtig door
haar opmerkingen. Omdat ze zo jong is realiseert zij zich niet helemaal goed
wat er aan de hand is.

De tocht naar Parijs is zwaar en ze krijgen te maken met moeilijke
situaties. Ze komen voor onmogelijke keuzes te staan, keuzes waar zelfs
volwassenen voor terug zouden schrikken bij het nemen van een beslissing.
Vooral Eli heeft er moeite mee om zich aan te passen aan de nieuwe wereld vol
gevaren waarin ze nu leven.

De spanning is ook met regelmaat te snijden. Nadat de grote groep reizigers,
waaronder de groep van Eli, een gevaarlijk moment heeft beleefd, keert de rust
terug en dan is daar plotseling de zin: “Niemand op de trein had een vermoeden wat hen nog te wachten stond.”
En dan is het moeilijk om het boek aan de kant te leggen.

Ilna wordt gedurende het verhaal langzamerhand steeds zieker. Het is alweer
een jaar geleden dat ze een bloedtransfusie heeft gehad om haar ziekte te
behandelen en aangezien ze koorts begint te krijgen, zal het niet lang duren voordat
ze een nieuwe transfusie nodig zal hebben om te overleven. Dit gegeven zorgt,
naast de spanning veroorzaakt door de confrontaties met de grommers, voor een
extra spannend element.

Dit tweede deel in de Dodentrilogie doet absoluut niet onder voor het
eerste deel van de serie. Het heeft meer vaart en had qua verhaal meer inhoud
als het eerst deel. Het wordt in dit deel duidelijk waar de ziekte, die de
doden doet herrijzen, vandaan komt. Er speelt ook een morele kwestie: zijn de grommers
nog menselijk? Of zijn ze weer uit de dood opgestaan (of zoals in het boek
staat: gereanimeerd)?

In mijn recensie van het eerste deel beschreef ik dat het groepje maar
weinig andere grommers en/of mensen tegenkwam en nauwelijks besmette dieren.
Dat is in dit deel beter en geloofwaardiger aangepakt.

Ook dit tweede deel is qua verhaallijn goed afgesloten, maar de
belevenissen en avonturen zijn nog niet afgelopen voor de groep. In het derde
deel “Necrotopia” gaat het verhaal verder. Dit deel wordt verwacht in het
voorjaar van 2017.

Ik geef “Dodenwereld II – Necrofobie” 4 sterren vanwege de groei ten
opzichte van het eerste deel. Ik ben benieuwd naar het laatste deel en hoe dit
avontuur zal eindigen.

Jeanine Feunekes-Both – recensent De Perfecte Buren