‘De eenzame postbode’ – Denis Thériault
Genre: roman
Uitgever: Meulenhoff
ISBN: 9789029089913 /
NUR: 302
Uitvoering: hardcover
Aantal pagina’s: 142
Uitgave: oktober 2016
Met dank aan uitgeverij Meulenhoff voor dit
recensie-exemplaar.
recensie-exemplaar.
Cover
De cover van ‘De eenzame postbode’ laat een boomtak zien die blaadjes
verliest op een achtergrond met een mintgroene tint. De letters van de titel
staan een beetje op afstand van elkaar alsof hiermee het ‘eenzame’ in de titel
benadrukt moet worden. De tinten zijn zacht. Ik vind de cover smaakvol, dus ik
geef hier een 8 voor.
De cover van ‘De eenzame postbode’ laat een boomtak zien die blaadjes
verliest op een achtergrond met een mintgroene tint. De letters van de titel
staan een beetje op afstand van elkaar alsof hiermee het ‘eenzame’ in de titel
benadrukt moet worden. De tinten zijn zacht. Ik vind de cover smaakvol, dus ik
geef hier een 8 voor.
Samenvatting
van het verhaal
‘De eenzame postbode’ vertelt het verhaal van Bilodo, een vrijgezelle
postbode. Bilodo werkt hard, zonder klagen, is bijna nooit ziek, maar heeft één
geheim: hij maakt stiekem post open die hij moet bezorgen. Dit doet hij
overigens zorgvuldig met stoom, zodat de post een dag later alsnog netjes
gepost wordt. Door deze illegale hobby bevredigt Bilodo zijn nieuwsgierigheid
naar de geheime werelden van uiteenlopende mensen. Waar Bilodo altijd het meest
naar uitkijkt, zijn de brieven van Ségolène, die een poëtische briefwisseling
onderhoudt met Gaston Grandpré, een begenadigd dichtschrijver (gespecialiseerd
in haiku’s) die in zijn wijk woont.
van het verhaal
‘De eenzame postbode’ vertelt het verhaal van Bilodo, een vrijgezelle
postbode. Bilodo werkt hard, zonder klagen, is bijna nooit ziek, maar heeft één
geheim: hij maakt stiekem post open die hij moet bezorgen. Dit doet hij
overigens zorgvuldig met stoom, zodat de post een dag later alsnog netjes
gepost wordt. Door deze illegale hobby bevredigt Bilodo zijn nieuwsgierigheid
naar de geheime werelden van uiteenlopende mensen. Waar Bilodo altijd het meest
naar uitkijkt, zijn de brieven van Ségolène, die een poëtische briefwisseling
onderhoudt met Gaston Grandpré, een begenadigd dichtschrijver (gespecialiseerd
in haiku’s) die in zijn wijk woont.
Hoewel Bilodo slechts eenzijdig deze
briefwisseling kan beschouwen, lijkt deze louter te bestaan uit het uitwisselen
van één haiku, een Japanse dichtvorm van 3 regels. Ondanks het summiere gebruik
van woorden raakt Bilodo geïntrigeerd door Ségolène en naarmate de tijd
vordert, wordt hij smoorverliefd op de vrouw achter de haiku’s. Hij fantaseert
haar in zijn leven en hij is ervan overtuigd dat zij de mooiste vrouw op aarde
moet zijn. Dat blijkt wel uit de bezieling in haar woorden. Bilodo leeft een
verzonnen leven naast zijn eigen, totdat een noodlottig ongeval een einde lijkt
te maken aan de briefwisseling.
briefwisseling kan beschouwen, lijkt deze louter te bestaan uit het uitwisselen
van één haiku, een Japanse dichtvorm van 3 regels. Ondanks het summiere gebruik
van woorden raakt Bilodo geïntrigeerd door Ségolène en naarmate de tijd
vordert, wordt hij smoorverliefd op de vrouw achter de haiku’s. Hij fantaseert
haar in zijn leven en hij is ervan overtuigd dat zij de mooiste vrouw op aarde
moet zijn. Dat blijkt wel uit de bezieling in haar woorden. Bilodo leeft een
verzonnen leven naast zijn eigen, totdat een noodlottig ongeval een einde lijkt
te maken aan de briefwisseling.
De dichtschrijver Gaston Grandpré komt namelijk
voor de ogen van Bilodo om het leven. Bilodo is ten einde raad en verzint een
stoutmoedig plan om de briefwisseling in stand te houden. Hij zal zich voordoen
als Gaston Grandpré om zo met Ségolène in contact te blijven. Hij moet zich
daarvoor wel de kunst van de haiku’s eigen maken. Als dan het appartement van
Gaston verhuurd wordt, is de keuze snel gemaakt. Hij huurt de woning en duikt
in de vele aantekeningen van Gaston om zo een beeld te krijgen van de
denkwereld van de dichter. Hij verliest zich steeds meer in zijn fantasie
totdat ook bij hem het noodlot toeslaat.
voor de ogen van Bilodo om het leven. Bilodo is ten einde raad en verzint een
stoutmoedig plan om de briefwisseling in stand te houden. Hij zal zich voordoen
als Gaston Grandpré om zo met Ségolène in contact te blijven. Hij moet zich
daarvoor wel de kunst van de haiku’s eigen maken. Als dan het appartement van
Gaston verhuurd wordt, is de keuze snel gemaakt. Hij huurt de woning en duikt
in de vele aantekeningen van Gaston om zo een beeld te krijgen van de
denkwereld van de dichter. Hij verliest zich steeds meer in zijn fantasie
totdat ook bij hem het noodlot toeslaat.
Conclusie
Een briefwisseling kent een intimiteit die nooit geëvenaard kan worden
met digitale communicatie, zoals email of tekstberichten. Het idee van een
postbode die brieven opent om zo stiekem een kijkje in de geheime privéwerelden
van mensen te kunnen nemen, intrigeert dan ook op voorhand. De schrijver lijkt
hiermee te willen appelleren aan de fundamentele nieuwsgierigheid van de mens.
We willen nu eenmaal graag weten wat er achter ‘gesloten deuren’ plaatsvindt
(exact de reden waarom roddelprogramma’s en -bladen zo goed blijven scoren).
Een briefwisseling kent een intimiteit die nooit geëvenaard kan worden
met digitale communicatie, zoals email of tekstberichten. Het idee van een
postbode die brieven opent om zo stiekem een kijkje in de geheime privéwerelden
van mensen te kunnen nemen, intrigeert dan ook op voorhand. De schrijver lijkt
hiermee te willen appelleren aan de fundamentele nieuwsgierigheid van de mens.
We willen nu eenmaal graag weten wat er achter ‘gesloten deuren’ plaatsvindt
(exact de reden waarom roddelprogramma’s en -bladen zo goed blijven scoren).
Thériault plaatst het verhaal van een zelfverzonnen liefde in een poëtische
context door de haiku, een oude Japanse dichtvorm, als rode draad door het
verhaal heen te weven. De hoofdpersoon Bilodo wordt gevangen door de krachtige
eenvoud van deze korte gedichten (3 regels slechts), in het bijzonder die van
Ségolène, waarmee de schrijver lijkt te willen zeggen dat de grootste
aantrekkingskracht ligt in wat er onbeschreven blijft en dat de geest bijzonder
rekbaar is als het gaat om betekenisgeving.
context door de haiku, een oude Japanse dichtvorm, als rode draad door het
verhaal heen te weven. De hoofdpersoon Bilodo wordt gevangen door de krachtige
eenvoud van deze korte gedichten (3 regels slechts), in het bijzonder die van
Ségolène, waarmee de schrijver lijkt te willen zeggen dat de grootste
aantrekkingskracht ligt in wat er onbeschreven blijft en dat de geest bijzonder
rekbaar is als het gaat om betekenisgeving.
Thériault portretteert de
hoofdpersoon uitstekend als dromerige vrijgezel die door de eenzijdigheid van
zijn bestaan (postbode) en zijn chronische eenzaamheid verdwaald raakt in de
gewelven van zijn geest, waar hij de klanken van zijn ingebeelde muze,
Ségolène, najaagt. De schrijver bouwt Bilodo’s neergang naar krankzinnigheid
geraffineerd op, waarbij hij eveneens subtiel laat zien hoe wankel de balans
tussen liefde en obsessie kan zijn. De vele haiku’s zullen vooral een
liefhebber bekoren. Ik vond het echter teveel, waardoor het verhaal wat stokte
hier en daar. Nu ben ik geen expert als het gaat om deze dichtvorm, maar er
zaten zeker een paar aardige tussen, bijvoorbeeld:
hoofdpersoon uitstekend als dromerige vrijgezel die door de eenzijdigheid van
zijn bestaan (postbode) en zijn chronische eenzaamheid verdwaald raakt in de
gewelven van zijn geest, waar hij de klanken van zijn ingebeelde muze,
Ségolène, najaagt. De schrijver bouwt Bilodo’s neergang naar krankzinnigheid
geraffineerd op, waarbij hij eveneens subtiel laat zien hoe wankel de balans
tussen liefde en obsessie kan zijn. De vele haiku’s zullen vooral een
liefhebber bekoren. Ik vond het echter teveel, waardoor het verhaal wat stokte
hier en daar. Nu ben ik geen expert als het gaat om deze dichtvorm, maar er
zaten zeker een paar aardige tussen, bijvoorbeeld:
Plassen van kristal
Gras kraakt onder mijn voeten
Een nieuwe winter
De hieronder geschreven haiku diende als metafoor
voor de ontknoping aan het einde van het boek:
voor de ontknoping aan het einde van het boek:
Kolkend als
water
Dat tegen de rotsen slaat
Maakt de tijd lussen
water
Dat tegen de rotsen slaat
Maakt de tijd lussen
Het einde is origineel en sluit uitstekend aan op de
algehele toon van tragiek die tussen de regels doorsijpelt. Gevoelsmatig een
ellendig (als in: het loopt niet al te best af) liefdesverhaal in een
geparfumeerd jasje.
algehele toon van tragiek die tussen de regels doorsijpelt. Gevoelsmatig een
ellendig (als in: het loopt niet al te best af) liefdesverhaal in een
geparfumeerd jasje.
Beoordeling
‘De eenzame postbode’ is bij vlagen een inspirerend verhaal. De vele
haiku’s werken wel wat remmend, vooral als deze dichtvorm je niet direct
aanspreekt. Hierdoor ben je geneigd om er snel overheen te lezen, maar om niets
te missen keer je er regelmatig naar terug, zodat het leesritme onderbroken
wordt. Thériault heeft een sprekende schrijfstijl met soms mooie metaforen en
het concept achter het verhaal is origineel. Zeer aardig. Ik geef het boek 3,5
sterren.
‘De eenzame postbode’ is bij vlagen een inspirerend verhaal. De vele
haiku’s werken wel wat remmend, vooral als deze dichtvorm je niet direct
aanspreekt. Hierdoor ben je geneigd om er snel overheen te lezen, maar om niets
te missen keer je er regelmatig naar terug, zodat het leesritme onderbroken
wordt. Thériault heeft een sprekende schrijfstijl met soms mooie metaforen en
het concept achter het verhaal is origineel. Zeer aardig. Ik geef het boek 3,5
sterren.
“Als hij had mogen kiezen, was hij liever
de oceaan geweest om Ségolène nog inniger te omhelzen, haar overal tegelijk te
omvatten met zijn eindeloze waterarmen en helemaal en voor altijd langs haar
huid te glijden, maar het was toch fijn om een walvis te zijn.”
Chester Gerritse – Recensent De Perfecte Buren
