‘Het laatste uit liefde’ – Cathy Rentzenbrink

Gepubliceerd 25 oktober 2016

Genre:
non-fictie

Uitgever:
Kosmos Uitgevers

ISBN:
9789021564142

Uitvoering:
paperback

Aantal
pagina’s: 240

Uitgave:
25 oktober 2016

Dank
aan Uitgeverij Kosmos voor het beschikbaar stellen van dit ongecorrigeerd
exemplaar dat ik voor de verschijningsdatum mocht lezen.

Het laatste uit liefde’ door Cathy Rentzenbrink is een
schokkend, droevig maar hartverwarmend waargebeurd verhaal over een broer en
zijn zus en een tragisch ongeluk. In 1990 wordt Cathy’s broer Matty aangereden
door een auto. Hij is zwaargewond en raakt in coma door dit ongeluk. Cathy en
haar ouders zijn verantwoordelijk voor de slopende zorg, en willen maar één
ding: dat Matty in leven blijft. Maar zijn coma is uitzichtloos. Na acht jaar
nemen ze de aangrijpende beslissing om Matty’s leven te beëindigen met
euthanasie. Het valt Cathy zwaar met de dood van Matty in het reine te komen.
Toch weet ze de draad van haar leven weer op te pakken, ook dankzij de liefde
van haar Nederlandse man.

Dikke
pret, broer en zus Matty en Cathy zijn een heus span. Ze ondernemen allerlei
dingen in hun vrije tijd, groeien samen op en helpen hun ouders in de pub waar
ze boven wonen. Het gezin is hecht, hartverwarmend en gastvrij. De kinderen
groeien op tot slimme tieners en er staat beiden een mooie toekomst te wachten.
Hun ouders zijn het toonbeeld van een jeugdliefde die is uitgegroeid tot een
voorbeeld voor velen en het gezin is een warm nest waar ook anderen zich welkom
voelen. Groot is dan ook de schok wanneer na een avondje stappen de populaire Matty
betrokken raakt bij een ongeval waarbij de dader doorrijdt. Een getuige rijdt
meteen door naar de pub en alarmeert Cathy. In eerste instantie denkt ze nog
dat het wel zal meevallen en Matty na een bezoek aan de EHBO met blauwe plekken
weer mee naar huis zal kunnen nemen. De schok is voelbaar wanneer ze op de plek
des onheils aankomt en daar haar broer ziet liggen. Vrij snel dringt de ernst
van de situatie tot haar door. Hoe moet ze dit haar ouders gaan vertellen? De
eerste 48 uur zullen cruciaal zijn maar het ziet er niet goed uit. De
onzekerheid is afschuwelijk. En dit is nog maar het begin.

“Ik weet wat ik
moest gaan zeggen, maar hoe zou ik ooit de juiste woorden daarvoor kunnen
vinden?”

Al
snel is daar het besef dat de situatie van Matty meer dan ernstig is. Artsen
laten al snel weten dat zijn verwondingen de ergste in hun soort zijn en dat de
vooruitzichtzichten ronduit slecht zijn. Of Matty ooit nog wakker zal worden
uit zijn coma is zeer te betwijfelen. Na de eerste klap volgen er nog vele. Matty
ondergaat de ene tegenslag na de andere, allemaal zonder het zich bewust te
zijn. Het gezin incasseert ze allemaal maar beseft ook dat zij degenen zijn die
voor Matty willen zorgen, daar zijn ze ook het gezin naar. Ze deden alles
altijd samen en dus dit ook. Moeder en Cathy ontwikkelen zich gestaag tot
volleerde verzorgers en hun liefde voor Matty zorgt dat ze dat ook heel lang
kunnen volhouden. Telkens wanneer er een sprankje hoop is wordt dit al snel
teniet gedaan door een lichamelijke reactie van Matty, deze situatie is
uitzichtloos. Cathy verzet zich tegen haar verdriet en haar gedachten, dit kan
ze niet met haar ouders delen, de wens van haar gedachten is té erg om uit te
spreken. En ze worden alleen maar erger. Cathy verdrinkt zich in haar gemis, de
lege ogen van haar broer leveren totaal geen herkenning meer op. Iedere confrontatie
met die leegte doet haar zoveel verdriet dat ze zichzelf niet meer volledig
voelt. Jaren gaan voorbij zonder enige vorm van verbetering. Met Cathy gaat het
niet goed maar ze houdt de schijn op. Niemand mag zien hoe ze hieraan ten onder
gaat. Het gezin bereikt een punt dat dit niet meer vol te houden is, er moet
iets gaan veranderen. Maar zonder Matty zijn ze niet meer compleet en dus
stellen ze de beslissingen nog even uit. Maar ze weten het alle drie, hier is geen
ontkomen aan.

Wat zijn de
juiste woorden om uiting te geven aan je wens dat je kind onder deze
omstandigheden het verdient menswaardig te sterven, na al die jaren mensonwaardig
te hebben doorgebracht?

Wat
is de ultieme daad uit liefde voor je kind? Een vraag die je je wellicht onder
normale omstandigheden nooit zult stellen. Want als het goed is doe je alles
uit liefde, die onvoorwaardelijk en grenzeloos is. Het blijft niet alleen bij
verzorgen, het begeleiden naar volwassenheid, troosten wanneer nodig en naar ze
luisteren. Nee, het is zoveel meer dan dat en dit proces kent vele lagen van
emoties. Onder normale omstandigheden, wanneer alles naar wens gaat en zonder excessen,
is het hebben van kinderen al een hele verantwoordelijkheid. Maar wat als je
kind betrokken raakt bij een zwaar ongeluk en vanaf dat moment nooit meer dat
kind wordt van voorheen? Wat als dat kind ineens verandert in een vegetatief
wezen zonder ziel, totaal afhankelijk van de zorg van anderen en niet beseft
wie er voor hem zorgt en wat er om hem heen gebeurt? Die eerste vraag doemt
telkens weer op tijdens en na het lezen van het onvoorstelbare verhaal van Cathy
en haar ouderlijk gezin.

Cathy
heeft de gebeurtenissen vanaf het moment dat het ongeluk plaatsvond in augustus
1990 zorgvuldig en heel puur op papier weten te zetten. Emotioneel, verwarrend,
oprecht en heftig in korte hoofdstukken waarin telkens een belangrijk moment of
een mijlpaal wordt benoemd. Je wordt als lezer geconfronteerd met het afschuwelijke
verdriet van een hecht en warm gezin. Tijdens het lezen voel je je betrokken,
zonder dat je rechtstreeks wordt aangesproken. Cathy vertelt je haar verhaal
zonder dat je haar kunt onderbreken. En je leest het vervolgens aaneengesloten
uit. Je raakt betrokken bij deze mensen die in een rampscenario terecht zijn
gekomen. Er is geen handleiding voor dit soort gebeurtenissen en dus is het een
proces van vallen en opstaan, van gaandeweg proberen te doen wat juist is.
Intussen verliest Cathy zich volledig in zichzelf, ze kan dit verdriet niet
aan. Voor haar ouders houdt ze de schijn op want die hebben het al zwaar
genoeg. En dus gaat ze terug naar school, wil ze haar ouders trots laten zijn
op haar nu dat niet meer kan met Matty. Die jongen had alles mee en nu niets
meer. Hij zou dit nooit zo hebben gewild, die gedachte laat haar maar niet los.
Cathy wordt verteerd door een ongelooflijk schuldgevoel en verdriet. Ze kan het
allemaal niet meer aan. Leven met hem op deze manier is niet te doen maar een leven zonder hem is niet voor te stellen.

Dan
komt het moment dat er beslissingen genomen moeten worden waar je als mens niet
mee te maken zou moeten krijgen. En dan die schuldgevoelens….. tegelijkertijd rouwen
om iemand die er lichamelijk nog wel is maar nooit meer in staat zal zijn
geestelijk te ontwaken. De vragen die zowel de ouders als Cathy zichzelf
stellen: wat zou Matty willen? Het antwoord is duidelijk en hartverscheurend.
Maar dan…..wat doe je er vervolgens mee? Hoever reikt je liefde voor je kind om
te doen wat juist is? Acht jaar lang zorgt dit geweldige gezin met alle liefde
in de wereld voor hun zoon en broer. Gesteund door een kring van vrienden en
familie houden ze zich al die jaren met moeite staande. Maar het moet, ze
kunnen niet anders. Ze zijn nog niet toe aan een volgende stap en dus zetten ze
zichzelf op een lager plan en laten Matty in alles voorgaan. En dat houden ze
niet eindeloos vol. Op een dag komt Cathy, na jarenlang intens verdriet en de
meest deprimerende gedachten, tot de conclusie dat ze hier allemaal aan
onderdoor gaan. Eindelijk ziet ze de kans haar gedachten met haar ouders te
delen. Het feit dat ze overtuigd zijn dat Matty dit nooit zo zou willen geeft
de doorslag. Wat volgt is een juridische weg om Matty te geven waar hij recht
op heeft: ook lichamelijke rust.

Cathy
heeft een puur en oprecht boek geschreven. Niets meer en niets minder. Het
raakt je in je ziel, het maakt zoveel indruk en je betrekt het vanzelf op je
eigen omgeving. Wat zou jij doen in een vergelijkbare situatie? En dat is ook
precies een van de redenen dat Cathy dit boek geschreven heeft. Niet alleen om
haar rouw wereldkundig te maken maar ook om taboedoorbrekend te zijn. Dit verhaal
moest worden verteld. Het zal anderen in een vergelijkbare situatie kunnen
helpen. Het zal beslissingen die genomen moeten worden, niet gemakkelijker
maken maar wellicht dat men zich wel gesteund zal voelen in de wetenschap dat
ze er niet alleen voorstaan. Door haar manier van schrijven, zonder pretenties
en heel dichtbij zichzelf, laat Cathy je binnen in het leven dat dit gezin
heeft geleefd voor, tijdens en na het ongeluk. Vooral de periode nadat zij en
haar ouders tot overeenstemming kwamen om te doen wat hen het enige juiste leek
heeft immens veel indruk gemaakt. De kracht om een dergelijke beslissing te
nemen is onwaarschijnlijk, een beslissing die geen enkele ouder ooit zou moeten
hoeven nemen. Het verhaal van Matty is indringend, bijzonder en het breekt je hart.
Een uitspraak van Cathy die allesomvattend en indrukwekkend is:

“De eerste nacht
heb ik geleerd hoe het voelt wanneer diegene van wie je het allermeeste houdt
bijna dood is. Op dat moment was het hard, maar het komt niet eens in de buurt van
mijn top tien met ergste ogenblikken.”

Een
diep verlangen naar wat ooit was verscheurt dit gezin. Een verlangen dat nooit
zal worden vervuld. Het schrijven van dit boek zal een stuk verwerking met zich
meebrengen, een begrijpelijk vervolg om het verdriet een plekje te geven in een
zaak die zelfs de landelijke pers heeft gehaald en de politiek heeft beziggehouden.
Dit boek is geschreven vanuit een onvoorwaardelijke liefde die Cathy nog steeds
voelt voor haar jongere broer. Een liefde die onmeetbaar is en niet valt uit te
leggen. Ze is nooit meer dezelfde persoon geworden en deze gebeurtenis heeft
haar de persoon gemaakt die ze vandaag de dag is. Met hulp en veel praten zal
Cathy het wel gaan redden, iets dat ze ook graag wil. Juist omdat Matty dat ook
zou hebben gewild en had gezegd ‘te stoppen met dat gezeur en door te gaan met
haar leven’.

Zo nu
en dan heb je een dikke brok in de keel en de tranen staan in je ogen. Heel,
heel indrukwekkend. De zin die me echt de rillingen bezorgde en kenmerkend is
voor de relatie tussen broer en zus was deze:

‘Eindelijk’, hoor
ik hem zeggen, ‘eindelijk heb je in de smiezen dat jij je woorden moet
gebruiken om te zorgen dat een andere arme drommel niet acht jaar hoeft te
blijven liggen zoals ik’.”

‘Het
laatste uit liefde’ is wellicht een van de meest pure en oprechte boeken die ik
ooit heb gelezen. In al haar eenvoud en harde realiteit word je in vertrouwen
genomen door Cathy die haar grote liefde en haar grootste verdriet met je
deelt. In de hoop dat het een ander niet zo hoeft te vergaan en wellicht ook om
voor zichzelf wat lucht te creëren.

5
indrukwekkende sterren.

Patrice
– Team De Perfecte Buren