DPB recensenten stellen zich voor: Chester
Gegroet boekenliefhebbers,
Wellicht een wat formele aanhef, maar men moet ergens beginnen. Even voorstellen was de vraag. ‘Mag van alles zijn’ was het antwoord (op mijn vervolgvraag). Liefst origineel. Nu ben ik bijzonder slecht in rappen, dus een snedige, ‘to the point’ samenvatting van mijn persoon op rijm zit er niet in. Welnu, laten we eerst het zakelijke aftikken alvorens we overgaan tot het aangename. Of in ieder geval een poging zullen doen tot. Personalia des persoons: mijn naam is Chester Gerritse, ik ben getrouwd met Nathalie en ik heb twee dochters Amélie (op moment van schrijven bijna 9) en Isolde (op moment van schrijven 6 jaar geworden). Ik werk bij Philips Lighting als online copywriter/marcom specialist en ik ben sinds eind 2014 verbonden als recensent aan Boeken & Leesclub De Perfecte Buren.
In mijn vrije tijd ben ik veel met muziek bezig; ik zit bij twee koren in Maarheeze, ik ben als bestuurslid betrokken bij Muziekvereniging De Poort van Brabant, ik zit in een bandje (gitarist/zanger) en ik pingel wat thuis op de piano in een poging om, in ieder geval in beleving, de nieuwe Yann Tiersen te worden. Je moet hoog grijpen om bij de koekjestrommel te kunnen. Verder schrijf ik graag. Kleine verhaaltjes, overpeinzingen, liedjes, gedichten, recensies en ‘vage teksten’ (zoals mijn vrouw ze soms liefkozend placht te noemen). Een mooie uitlaatklep voor een gedachtewereld die altijd actief is. Het meeste dat ik aan teksten produceer, is puur voor mezelf en een zéér select groepje intimi. Natuurlijk uit zelfbescherming, want je stelt je immers nogal kwetsbaar op als je verhalen vertelt. Dan zijn er recensenten die er wat van vinden bijvoorbeeld.
Tijdens mijn studie heb ik ooit als citaat op een werkstuk over scenarioschrijven gezet: ‘In elke schrijver schuilt een leugenaar, in elke leugen schuilt een waarheid’. Bekt lekker, lijkt een doordenkertje, maar kan verder totaal niet empirisch onderbouwd worden (door mij althans). Gevoelsmatig is het echter de spijker op zijn kop. Elke schrijver geeft een stuk van zichzelf mee in zijn of haar verhaal. Dus elke vorm van kritiek, hoe beargumenteerd ook, zal ondanks de ‘lering’ die men eruit kan trekken op zijn minst lichtzuur smaken. Als huis-tuin-keuken- (en feitelijk ook brood)schrijver kan ik dan alleen maar veel bewondering en respect hebben voor alle schrijvers die, ondanks het monnikenwerk en alle onzekerheid die erbij komt kijken, een verhaal tot een rond geheel weten te brengen en vervolgens ook nog de uitdaging met de wijde wereld, vol criticasters en meningen, aan durven te gaan. Heel dapper, als je het mij vraagt. Alles valt te verbeteren als je er maar genoeg meningen op loslaat. Maar ga het maar eens doen. Van idee tot uitgewerkte dialogen, plotwendingen en geloofwaardige karakters. Dit is geen pleidooi voor een ‘laten we standaard 2 sterren voor de moeite en een sticker geven’- initiatief, maar ik vond een algemene waardering naar de schrijvers wel een gepast gebaar. Dus dames en heren van het geschreven woord: een diepe buiging van respect!
Het is naar mijn mening wel zo eerlijk om je als recensent ook een keer ‘kwetsbaar’ op te stellen, om zo anderen de gelegenheid te geven om ‘eens wat terug te doen’ voor alle oprechtheid. Sta mij toe om een gedicht te delen. Er is nog geen titel dus voel je vrij om er een aan te dragen:
…en beschilder ik je huid met eindeloze vergezichten
Langs de levenslijnen kleur ik routes
Een avontuurlijke reis van opnieuw beginnen
Door canyons van je vroege jeugd
En dan zal ik je vertellen
Hoe elke korrel zand jouw geheim bewaart
En van verlangen glinsterend de nacht verlicht
Zodat de maan zich slechts verschuilen kan
Weggedoken en verslagen
En bij zonsopkomst zal de woestijn verstillen
Een drenkeling van droogte doorgaans
De roep zal één van hoop zijn
Waarbij het verschuiven van de duinen
Zal aanzwellen tot symfonisch gezang
Ik neem je er mee naar toe
Ooit
Als ik je dragen moet
Streel jij zachtjes
Vingertoppen
Langs het pad van zoveel voeten
Wadend door water van onuitgesproken wensen
En dan kus ik jou
Zoals je me nog nooit gekust hebt
Terwijl een voorjaarsbloem ontluikt
In tinten van verwarring
Met de geur van kinderlijke naïviteit
Omhels jij mij
Terwijl wij vallen
Zonder terughoudendheid
Dwars door de schoonheid heen
Een landkaart met bestemming
Een kruis markeert het eindpunt
Steeds sneller, de wind door onze haren
Verstevig ik mijn greep
En houd ik van jou
Zoals nooit tevoren
En jij?
Fluister ik
Houd jij ook…
Ik kan mijn vrouw best begrijpen…. Iets vergeten? Oh ja, lezen vind ik ook wel leuk.
