‘Kijk niet zo, konijntje’ – Marnix Peeters

literaire roman
Prometheus
9789044631029
paperback
pagina’s: 223
augustus 2016
België voor dit recensie-exemplaar.
Peeters (15 juli
1965) is een Vlaams auteur en journalist.
begon zijn carrière als muzieksamensteller bij Studio Brussel, maar ontdekte al
snel dat hij vooral een mens van letters is. In 2012 stuurde hij zijn debuutroman
‘De dag dat we Andy zijn arm afzaagden’ de wereld in. In 2013 volgde ‘Natte
dozen’, dat inmiddels aan een vijfde druk toe is en waarvan er in Vlaanderen
alleen al meer dan 10.000 exemplaren werden verkocht. Er volgde ‘De
tenondergang en de ongelooflijke wederopstanding van Eddy Vangelis’, ‘Niemand
hield van Billie Vuist’ — een verhaal over een pedofilienetwerk en in augustus
2016 verscheen ‘Kijk niet zo, konijntje’.
de ellendige held uit het gecensureerde N***e Dozen, is terug! De verwaande,
betweterige fascist Oscar Van Beuseghem verblijft, na een leven vol haat en
geweld, in de halfopen vleugel van de psychiatrische kliniek Sint-Jan Van
Genade, waar hij solt met zijn begeleidsters en hij de buitenwereld ongenadig onder
vuur neemt _ met bijzondere aandacht voor vrouwen, ouderlingen, homofielen,
lesbiennes en andershuidigen. Hij is smoorverliefd op de bijna 17-jarige Fanta,
zijn pleegdochter in Zuid Soedan die hij spoedig hoopt te ontmoeten en die hem
werd opgedrongen door de bandiet Serge Van Houffelen. Maar dan krijgt Oscar
kanker, wat zijn arrogantie ernstig op de proef stelt.
ik goed of slecht? Of is er nog een derde mogelijkheid, waar ik geen weet van
heb?’
van Beuseghem
vogeltje zingt zoals het gebekt is’, lijkt mij duidelijk van toepassing. Al
vrij snel is duidelijk dat Oscar geen blad voor de mond neemt. Gebruikmakend
van een soort dagboek, brieven aan Fanta, zijn pleegdochter die in Zuid Soedan
woont en brieven aan Jan en alleman kaart Peeters – door de ogen van Oscar – op
een soms grove manier de hedendaagse maatschappij aan.
verblijft in een psychiatrische kliniek waar hij geniet van een halfopen
regime. Hij mag dus af en toe eens buiten. Op zijn eigen grove en narcistische
manier haalt hij de hele maatschappij door de mangel. Elke willekeurige passant
neemt hij op de korrel, waarbij vooral de vrouw het hard te verduren krijgt.
Rekening houdend met zijn persoonlijkheidsstoornissen weet je niet altijd of
hij het daadwerkelijk zegt (of doet) of dat het zijn hersenspinsels zijn. Dit
zorgt zo nu en dan voor hilarische taferelen.
echt mooi leven heeft Oscar helaas niet gekend. Stukje bij beetje krijg je een
kijk op zijn verleden met zijn moeder, zijne nonkel André, …….. Als hij dan
ook nog te horen krijgt dat hij kanker heeft, implementeert hij dat op zijn
manier. En nee, zijn geliefde Fanta zal hij niet meer zien.
Fanta. Dan komt Baäl met zijn rotte bruine tanden en zijn stankasem aan uw
gebeente knagen en aan uw vingers sabbelen.
kent de kunst om in zijn boeken naast de nodige humor ook het schrijnende van
onze maatschappij te verwoorden. Zo weet hij in perfecte bewoording onze
hedendaagse ‘zorg’ te omschrijven, het huwelijk, ook racisme vindt zijn
weg,…….. Het stuk over sms’en in de wagen is een ware klucht. En hoe hij de
spijker op zijn kop slaat op 10 september. Zo gevat!
mij geen ‘Natte dozen’ en ook geen ‘Billie Vuist’. Nee, ik stap binnen in Peeters’
schrijfkunst zonder te weten wat me te wachten staat. Wat me vooral opviel was
de cover; roze met een zwarte poes die aan een ijsje likt en dan de titel ‘Kijk
niet zo, konijntje’. Deze twee zaken samen waren voor mij niet te rijmen. Na
het lezen van dit boek heb ik er nog geen duidelijke verklaring voor, maar ‘het
zij zo’! De titel komt wel erg mooi terug en is best ontroerend!
niet zo, konijntje’ is een echt Vlaams boek. Het lijkt me heerlijk dat je een
eigen mening kan verwoorden door een karikatuur. Bovendien heeft Peeters een
vlotte pen. Zijn boek leest lekker weg, met leuke woordspelingen – ‘dit gaat ge
niet geloven Thomas! Maar geloven deed deze Thomas het maar al te goed’ – en is
beeldend geschreven. Voor de liefhebbers zeker een ‘must have’, maar als je
niet tegen grof, recht voor zijn raap taalgebruik kunt en als je liever ‘de
liefde bedrijft’ dan ‘hem er eens in te rammen’, laat je dit boek best liggen
waar het ligt. Ondanks dat het voor mij soms op het randje was, heb ik genoten
van Peeters’ schrijfsel.
sterren voor ‘Konijntje’, dat hilarisch, recht door zee is en tot nadenken
stemt.
– team De Perfecte Buren